Review – Mutant Year Zero: Road to Eden

Soms moet je als reviewer even uit je comfort zone komen. Een turn-based game? Niet echt mijn cup of tea. Kan Mutant Year Zero: Road to Eden daar verandering in brengen?

Laten we starten met wat uitleg over de game. Wat is Mutant Year Zero precies voor diegene die dit genre totaal niet kennen? De game laat je de wereld zien vanaf een wat verhoogd schuin standpunt. Alsof je naar een diorama kijkt. Daar lopen je characters rond en kan je op onderzoek uitgaan. Op dat gebied heeft het alle aspecten van een rpg. Tot het moment van een gevecht komt, dan ga je in beurten je acties bepalen en wordt dat een voor een uitgespeeld. Dat is turn-based. Alsof je een bordspel speelt waarbij je bij elke beurt iets doet en de dobbelsteen laat bepalen of dat succesvol is.

De game neemt ons mee naar een wereld die desolaat is achtergebleven na een bijna totale vernietiging. Je speelt in beginsel met twee mutanten, een eend Dux en een zwijn Bormin om precies te zijn. Zij zijn een van de weinige dieren die tot menselijke vorm zijn getransformeerd. In deze vernietigde wereld is een veilige haven te vinden, de Ark. Een groot luchtkasteel die constant onder bedreiging van andere facties staat maar waar het veilig toeven is. De geruchten gaan rond dat er een prachtig land bestaat die Eden als naam heeft. Hoe toepasselijk. De zoektocht naar Eden is een beetje de rode draad in het verhaal.

Het Zwijn is me er Eendje

Terug naar je characters. Daar hebben de makers echt wel iets van gemaakt. Beide hebben een flinke dosis humor en slaan soms de meest geweldige onzin uit. Later komt daar nog een character, Selma genaamd, bij maar dat is gewoon een chagrijnige dame die nuttig meevecht en meesjokt. Zowel onze eend als ons zwijn hebben hun eigen skills, hun eigen skilltree die ook bij hun uitstraling passen. Zo kan onze vriend Dux het vliegen als extra mogelijkheid krijgen en zien we bij vriend Bormin de optie om tegenstanders en muren omver te kegelen. Met spelen verdien je punten die deze skills unlocken en je zo steeds beter maken. Dit soort mutaties is trouwens geweldig in beeld gebracht. Het lichaam gaat even in een soort zombie met adhd stand als de mutatie wordt aangebracht.

De wereld ziet er goed uit. Leuke details en er is veel te zien. Ook effecten zoals mist en invallend licht zijn goed weergegeven. Heel veel aandacht is er aan dat laatste besteed. De maan die door de bomen heen valt of in een plas water prachtig reflecteert, zeer goed gedaan. Je characters bewegen soepel en hebben de optie om met zaklantaarn snel rond de rennen of, als er een vijand in de buurt is, in sluipmodus te gaan. Je ziet dan ook direct het ontdekgebied, de rode ring waarbinnen de vijand jou opmerkt, verkleinen. Die vijanden, de stalkers en ghouls, zijn er in veel soorten en maten. Van blindgangers met een hakmes tot ubermutanten die met bliksemstralen je uit proberen te schakelen. Vooral die wat hoger levels vijanden zijn lastig om te leggen. Het is dus soms wijzer om een weg om deze groepen heen te vinden dan de strijd aan te gaan.

Op je beurt wachten

Zie je een groep vijanden, dan heb je de optie om uit de onderzoekmode te gaan en over te schakelen naar gevechtmode. Dit doe je door de Ambush optie te kiezen. In het landschap zijn ook veel objecten om dekking achter te zoeken. Dit alles wordt ook helder in beeld getoond door een half of heel schild al is het soms vaag wat die bescherming precies beperkt. Sowieso is de info die je krijgt zeer goed en vooral nuttig. Want ik moet zeggen, het spel is verdomd lastig. Het is vooral strategisch denken en vooruit plannen en elke beurt kiezen wat je gaat doen. Loop ik naar een andere plek? Schiet ik of heal ik mijzelf of mijn vrienden? Hoe ga ik het gevecht aan met 8 of 9 tegenstanders? Wie schakel ik als eerste uit? Is dat de sterkste vijand die veel schade doet? Of de medische robot die telkens de uitgeschakelde vijanden weer oplapt? Waar ga ik heen, schiet ik of wacht ik af?

Het is een veelvoud aan beslissingen waarmee je de best lastige vijanden probeert uit te schakelen. Beslissingen die je ook neemt op basis van de info die je in beeld krijgt. Hoeveel procent kans heb ik om de vijand te raken en wat gaat er dan van zijn health af? Al deze elementen die echt bij een turn-based game horen, zijn zeer goed neergezet. Soms vroeg ik mij wel af of er niet teveel info in beeld te zien is en merkte ik ook dat ik het soms lastig vond al die informatie te verwerken.

Ik mag best zeggen dat het mij zeer frustreert dat ik in dat vechten niet zo goed ben. Een gevecht kan bij mij al snel zo’n 6 tot 8 keer overgedaan moeten worden omdat ik toch telkens weer iets niet goed in heb geschat. Als een van je characters neergaat, dan heb je nog 5 rondes voordat hij totaal het loodje legt, tijd waarin je team je weer kan oplappen. Al kost dat je dan weer een kans om de vijand neer te knallen. Wederom keuzes. Zeer uitdagend en niet geschikt voor snelle opgevers. Oh, ik vergeet nog te zeggen dat ik dit op de makkelijkste stand speel, laat staan wat een ellende de twee moeilijkere opties opleveren.

Lekkere kletsmajoors

De muziek mag een extra pluim krijgen. De elektronische muzak die als een soort behang in de game meegaat is echt wel goed te noemen. Hij is aanwezig maar niet storend en past zich aan, aan je situatie. Voice-acting is wat mij betreft subliem te noemen, zeker als we naar de hoofdrolspelers kijken. Andere characters die we tegenkomen hebben dat wel ietsje minder maar het blijft vermakelijk. Men heeft heel handig de dialogen tussen onze twee mutantvrienden zo gemaakt dat het direct ook een tutorial is als je de game begint. Men geeft elkaar tips om bijvoorbeeld een vijand links te laten liggen, hoe je sluipt, hoe je het gevecht begint. Dit wordt dan ook nog eens met pop-up screens uitgelegd wat ervoor zorgt dat je na de eerste levels goed weet hoe dit spelletje werkt.

De game heeft veel mogelijkheden tot het verbeteren van je wapens en character. In de Ark vind je verschillende punten waar je, zoals gewend in een rpg, allerlei upgrades kan kopen of speciale artefacten kan inruilen voor items. Het is een half-open wereld game. Ja, je kan verschillende kanten op gaan om zo naar andere plekken op de map te wandelen maar het is een geleid verhaal die je wel een beetje aan de hand meeneemt. Het verhaal is amusant en onderhoudend en wordt in cutscenes als een soort stripverhaal aan je verteld. Mooie weergegeven en zeker goed genoeg voor een game zoals dit.

Conclusie

Mutant Year Zero is zeer vermakelijk. Het is een game die je bezighoudt en waarin genoeg te zien en te vinden is. Ik ben nog lang niet klaar en blijf benieuwd naar wat ik in het volgende stukje verhaal weer tegenkom. Of er nog meer ontmoetingen gaan plaatsvinden. Het enige frustratiepunt voor mij is dat ik de makkelijkste stand in de game nog erg lastig vind. En dat ik merk dat na meerdere keren een gevecht verloren te hebben, ik er even klaar mee ben. Wat mij betreft had er nog wel een mode met zijwieltjes in mogen zitten.

Voor de Game Pass houders zit deze game trouwens gewoon in je abonnement. Ik raad je echt aan deze te gaan proberen. Voor alle anderen, is het een instant buy, een budgetbakker of een nooit meer aanraken game? Het is voor mij een instant buy. Gewoon een leuke game die niet de hoofdprijs kost en die weer even wat anders is dan al het grafisch geweld of bugfestijn van sommige nieuwe triple-A games.