Als wijze van experiment, want bij XBNL blijven we toch zoeken naar andere vormen om jullie als lezers en kijkers te bedienen, hebben we deze keer voor een combi gekozen van video en tekst. Op onze redactie zijn maar liefst drie redacteuren op Biomutant gedoken. Rik en Jeff bedienen jullie van hun idee over de game in onderstaande video, ik schrijf mijn mening over de game hieronder. Samen komen we dan uiteindelijk tot een gemiddeld cijfer waarmee we hopelijk een gebalanceerde mening over deze nieuwe game geven.
Videoreview: Biomutant
Check de mening van Rik en Jeffrey hieronder
Rob’s mening
Biomutant is een game waarin je als een soort gemuteerd knaagdier door een afstervende wereld reist om daar de laatste Tree of Life te beschermen. Want zonder die boom zal het leven zoals men dat daar kent stoppen te bestaan. De makers hebben naar mijn gevoel goed gebruik gemaakt van de klimaatcrisis waar we nu in zitten en dat probleem aangegrepen om een leuke game te bouwen die vooral bij mij vaak een glimlach op mijn gezicht toverde.
Eerlijk is eerlijk, toen ik tijdens de Gamescom de kans kreeg om Biomutant te spelen, was ik redelijk snel klaar. Het greep mij totaal niet. Voor mij, nu ik de totale game aan het spelen ben, liet dat duidelijk zien dat het niet altijd handig is om zomaar een los level op een beurs te gooien en daarmee een eerste indruk te geven. Want het spel wordt qua beleving totaal anders als je het verhaal erbij betrekt.
Als je Biomutant wil beschrijven is het een lekkere smash-en-bash rpg-ervaring waarbij je geen haast moet hebben. Ben je een gamer die een bloedhekel aan dialogen en cutscenes heeft, dan zou ik mij er niet aan wagen. Want die laatste maken de game echt tot wat het is en zijn, wat mij betreft, de reden dat ik er veel plezier in heb. Laten we beginnen met de narrator oftewel de verteller. Want die is alom aanwezig. De wezens praten namelijk zelf allemaal totaal onbegrijpelijke talen en men heeft, in het kader van relax en dompel je onder, ervoor gekozen om elke gebrabbelde tekst te laten vertalen door een verteller. Die verteller is wat mij betreft de hit in het spel. Met een David Attenborough-achtige toon in prachtig vlekkeloos stiff upper lip Engels vertaalt en vertelt hij alles aan elkaar. Dus je kan elke dialoog qua tijd met twee vermenigvuldigen, als je tenminste van de skip knop afblijft. Helaas is de huidige haastige “ik moet de game voor het eten klaar hebben”-gamer minder gecharmeerd van dit alles want er is al een patch onderweg die hier een keuzeoptie in gaat geven.
Daarnaast zijn de teksten en verzonnen namen in de game subliem te noemen. Een begraafplaats die GoneForEvermore heet is toch briljant gevonden. Of namen zoals Nova Twinklethwarter of Moog Munsterhonter toveren telkens weer een glimlach op mijn gezicht. Zeker als ze in dat prachtige Engels worden uitgesproken.
De game zelf kan ik als een simpele buttonbasher betitelen. De combi’s zijn niet bijzonder ingewikkeld en makkelijk te beheersen. Daarentegen is de lijst met skills, upgrades en andere verbeteringen behoorlijk groot en deze vond ik wel wat studie vereisen. Een ander best grappig onderdeel is het craften. Je vind bergen aan loot in de game welke uit grappige hoedjes, stoere jacks, vreemde broeken en een rij aan halve onderdelen voor wapens bevatten. Dat laatste is vooral leuk omdat je met die losse onderdelen zelf je wapens kan samenstellen. Die onderdelen bestaan eigenlijk bijna allemaal uit herkenbare keukenmaterialen. Een stukje ijzer met wat bouten is ineens een extra schild om je wollen muts. Zo kan je naar hartenlust knutselen.
De game kent ook puzzels maar van een niveau waarbij een vierjarige die weet dat een vierkant blokje in een vierkant gaatje moet, dit zou kunnen oplossen. Het is vaak simpelweg kleurtjes matchen. Het is heel duidelijk dat de game vooral fun moet zijn en zo weinig mogelijk frustrerend moet zijn. Neem een Dark Souls maar dan totaal omgedraaid. Bossgevechten over het algemeen geen ingewikkeld verhaal, maar hou wel je level hierbij in de gaten want ook hier is een te hoog level vijand te pakken nemen erg onhandig. Het is veel springen, slaan, schieten en wegrollen. Wat een leuk extraatje is, is dat men een cartoony effect aan het vechten heeft gegeven in de vorm van wolkjes waarin we bijvoorbeeld KABOEM zien staan. Ook dit is weer iets wat je of heel leuk vind, of totaal overbodig. En waarschijnlijk snappen jullie al dat ik dit geweldig grappig vind. Wat dat betreft is dit een game die mij op het lijf geschreven is. Geen frustraties of de nood om te laten zien hoe goed ik wel niet ben dat ik deze game heb volbracht, maar gewoon lekker het verhaal en de side-quests doorlopen, van alles open maken, puzzeltjes oplossen, grappige wapens maken en een beetje meppen. Het enige lastpuntje zit in de verschillende bio-gevaren zoals kou, straling of schadelijke gassen. Daar kan je je tegen beschermen door je weerstand hiertegen te verhogen naarmate de game vordert. Ik ervaarde al snel dat bijvoorbeeld zwemmen naar dat net te afgelegen eiland nog geen optie was en ik telkens vlak voor de kust verzoop.
Sound and vision
Grafisch moest ik erg wennen aan de game. In de eerste instantie vond ik het allemaal erg vlak maar na een tijd spelen, ga je toch meer details ontdekken en zijn de vergezichten best mooi en vooral kleurrijk te noemen. Verschillende gebieden waar we de kou en sneeuw zien of verlaten woestenijen vol met gas of ruines van kerncentrales vol met straling worden prachtig weergegeven. Het geluid is best oke. De soundtrack is onderhoudend zonder je van je sokken te vegen en de omgevingsgeluiden zijn aanwezig maar, zoals je van een stervende wereld kan verwachtten, niet overweldigend. De talen die de wezens spreken zijn weer erg goed te noemen evenals de vormgeving van al die gemuteerde vreemde wezentjes die je er tegenkomt.
Helaas merk ik wel dat zelfs mijn Series X de game niet altijd even goed trekt. Ik merk gewoon framedrops en dat zou, gezien de grafische staat van de game en de kracht van een Series X, niet nodig moeten zijn. Het is niet gamebreaking maar storend als je tijdens het rennen merkt dat de frames was schokkerig in beeld komen. Andere problemen heb ik tot nu toe nog niet ervaren.
Conclusie
Biomutant is echt een game waar ik met veel plezier telkens opnieuw in terug kom. Ik ben totaal verliefd op de manier waarop de dialogen in stiff upper lip Engels worden vertaald en de heerlijk grappige verhaspelingen van namen en woorden zijn voor mij kersen op een al erg leuke taart. De vertragende werking van de manier van het verhaal brengen vind ik echt een verademing. Dit is een game waarbij je kan relaxen. Geen frustrerend moeilijke puzzels, geen bosses die 824 pogingen nodig hebben om neer te gaan, gewoon genieten met een lach op je gezicht. Dus ben je een gamer die geen ingewikkelde uitdaging zoekt en geen ‘eer’ hoeft te vinden in het volbrengen van een hele lastige game, dan is Biomutant er eentje die je moet gaan spelen. Het is ongecompliceerd gamen in een verhaal met een diepere boodschap namelijk: we hebben maar één aarde, zorg daar goed voor.
