Jullie hebben vast niet veel gehoord over Super Street: The Game. Deze game kwam vorige week uit, maar is deze terecht van de radar verdwenen? Je leest het in deze review.
We zien niet veel games van Nederlandse bodem op onze geliefde Xbox verschijnen, dus wanneer zo’n game verschijnt dan willen we er graag extra aandacht aan geven. We hebben de game uitgebreid gespeeld, tegen het licht gehouden en dit is wat we er van vinden.
Racegame?
Laten we over het volgende maar direct duidelijk zijn. In de Xbox store staat er “Racing” bij deze game en ook de titel en het plaatje winden er geen doekjes om, dit is een racegame. Toch vind ik dit geen racegame. Natuurlijk, je bestuurt een auto en je neemt het op tegen tegenspelers, maar dat is allemaal bijzaak.
In de game draait het namelijk om het tunen van je auto. En dat blijkt ook uit de keuze die er is bij het tunen. Zowel van buiten als van binnen valt elk onderdeel aan te passen. We hebben het niet alleen over nieuwe velgen of een spoilertje, maar over elk denkbaar onderdeel van de auto die ook in te kleuren zijn met tal van verschillende soorten lak. De aanpasbare kofferbak, met verschillende subwoofers, versterkers en zelfs schermpjes wekt de nostalgie van Need for Speed Underground weer op.
Het blijft niet alleen bij cosmetische aanpassingen, ook elk onderdeel onder de motorkap valt te vervangen, tot aan het hele motorblok aan toe. Dit zorgt er juist voor dat je auto weer beter wordt waardoor je je tegenspelers beter de baas bent.
Dit tunen is duidelijk hetgeen waar de ontwikkelaars de focus op hebben gelegd. De auto’s, die overigens niet gelicenseerd zijn, hebben allemaal stylingsonderdelen die specifiek voor die auto zijn. Denk daarbij aan een onmiskenbare GTR-bumper voor de GTR-achtige auto of Angel Eyes voor de in-game lookalike van een BMW.
Het tunen, het kiezen van het juiste onderdeel, je voelt je als een puber in de snackbar, heerlijk. Dit gevoel wordt nog eens extra versterkt door het feit dat je geen oneindig budget hebt. Je racet voor je geld, en na elke race kun je je auto weer pimpen.
Racegame
Racen is dus bijzaak en nodig voor je cashflow. Dat racen bijzaak is, is ook wel te merken. De besturing is niet wat we gewend zijn van een sim- of arcade-racer. Het voelt erg onnatuurlijk aan, vooral tijdens het remmen en insturen. Een grote veroorzaker hiervan is ook de vreemde physics. Hoewel het schadesysteem best goed is, voelt de auto tijdens het rijden aan als een giraf op de ijsbaan, bovendien krijg je af en toe te maken met rare botsingen en andere physics-gerelateerde fratsen.
Ook de geluidseffecten slaan de plank behoorlijk mis, het motorgeluid stopt namelijk zodra er een geluidseffect, zoals een botsing, in komt. Heel vreemd. Het motorgeluid zelf maakt ook weinig indruk, alsof het een 15 jaar oude racegame betreft. En dat terwijl de soundtrack van de game juist erg sterk is, het past precies bij de tuning-community waarvoor deze game uiteindelijk toch is.
Gelukkig, om te compenseren, is de AI ook niet al te best, waardoor het dus best makkelijk is om races te winnen. En uiteindelijk gaat het daar om, cash verdienen om je auto weer beter te maken.
Tijdens het racen maken de graphics weinig indruk, niet dat het beroerd is, maar de beste graphics krijg je in de garage, daar ziet alles er picobello uit. Ook de schaarsgeklede “crewleden” die daar rondlopen zien er picobello uit. “Crewleden” inderdaad, met quotes, want ik heb geen flauw idee wat ze er doen. Ze schijnen dingen beter te maken, maar ik kan er niks mee. Ik kan ze niet ontslaan, niet aannemen, niet met ze praten, helemaal niks. Ze lopen er maar met één doel rond, wat dat is hoef ik niet verder uit te leggen neem ik aan…
Niet af
En dan kom ik uit bij het onvermijdelijke onderdeel in deze review en dat is wat er zoal niet goed is aan de game. Ik heb voor de zekerheid nog even gecheckt of deze game niet toevallig in het preview program zit, maar dat is niet het geval, het gaat hier om een full blown release van een kant-en-klare game. Tenminste, dat zou het moeten zijn, want aan alles voelt deze game nog onaf aan.
Bij het tunen, wat toch het core onderdeel van de game is, mis ik bijvoorbeeld de mogelijkheid voor stickers of stripes op de auto. Dit lijkt me toch behoorlijk cruciaal voor de tune-gemeenschap. Daarnaast maakt het niet uit welk merk of type je kiest van een bepaald onderdeel, ze hebben allemaal dezelfde specs. Je kunt bijvoorbeeld de ECU upgraden met onderdelen variërend van 300 tot 1200 credits. Of je nu voor de 300 euro variant gaat of die van 1200, het maakt niet uit voor de performance. Het zou veel logischer zijn (en de game ook veel leuker maken) om duurdere onderdelen beter te laten zijn.
Het ergste is nog wel dat je maar 1 auto kan onderhouden. Denk goed na voordat je een auto op het eerste scherm kiest. Ik had mijn zinnen op een overduidelijk Duitse auto gezet, en nadat ik deze volledig had ge-upgrade had ik best zin om mijn garage uit te breiden met een Japanse auto, maar dat gaat dus niet. Je kunt niet eens je auto verwijderen, je zit er gewoon permanent aan vast, je kunt de andere auto’s dus niet proberen.
Conclusie
Super Street: The Game is overduidelijk een game voor de tune-community en niet voor gamers die kilometers willen knallen. Het stapje voor stapje uitbouwen van je auto is erg leuk om te doen. Het racen is niet heel erg inspirerend, maar omdat je met elke race weer credits binnen harkt voor je volgende tune, blijft je toch race na race spelen.
Het grote probleem is dat deze game nog als versie 0.1 aanvoelt. Het simpelweg toepassen van stickers of stripes is niet mogelijk, ook slaat het nergens op dat alle onderdelen (met verschillende prijzen) allemaal dezelfde performance specs hebben. Maar het ergste is dat je veroordeeld bent tot je eerste auto-keuze, er is geen mogelijkheid om daarna aan andere auto’s te sleutelen.
Ik snap niet dat de game in deze staat wordt verkocht als complete game, voor maar liefst 50(!) euro. Zoals de game nu is zou het hooguit 20 euro mogen kosten en daarmee is het al te duur om het tunen, wat toch wel leuk is, te rechtvaardigen.
