Review: Monster Hunter: World, voer voor ragequitters

Ik ben een noob wat deze game betreft. In het kader van de ‘probeer eens wat nieuws’-acties trad ik met frisse ogen deze wereld binnen. Op jacht naar de monsters. Gaat dit mij verrassen of teleurstellen?

Nee, ik heb geen geschiedenis met Monster Hunter dus ook geen verwachtingen. Ik was niet hyped, keek niet met smachtende ogen naar de brievenbus, niets van dat alles. Gewoon blanco opstarten en spelen.

Capcom, de maker van deze game, staat garant voor een vleug Japanse invloeden. Dat merk je vanaf het begin. De stijl, de manier van spelen en bewegen, het ademt allemaal JRPG uit maar dan wel met een grote westerse invloed.

Voor de andere Monster Hunter-leken, je speelt als een monster jager die met een schip op weg is naar Astera waar je met een lading aan andere jagers op zoek gaat naar monsters. Als eerste mag je een character maken met alles erop en eraan. Daarnaast heb je een kleine poezelige partner bij je die je in tijden van nood helpt en bijstaat en ook deze is volledig aanpasbaar. Dan begint het verhaal. Je start op een basis met alles erop en eraan. Je kan er wat eten in de kantine, je bounties inwisselen, nieuwe quests regelen, onderzoeken inleveren, varkentjes in pyjama lastig vallen en ga zo maar door. Vanuit die basis wordt je deze wereld ingestuurd waar vele wezens hun leventje aan het leven zijn. De grootste monsterlijke vijand heeft de naam Zorah Magdaros meegekregen. Een soort magmamonster die een beetje boos is. Jouw uiteindelijke missie is deze lavaberg verslaan.

Grafisch

Om maar met de wereld te beginnen, grafisch is Monster Hunter: World prachtig om te zien. De wereld is kleurrijk en vol leven. Er zijn meerdere gebieden, van regenachtige jungles, woeste woestijnen tot koraalwerelden. Insecten, padden, hagedissen, vogels en allerlei ander klein gespuis kruist je pad als je door die werelden heen wandelt. Maar ook kuddes grotere dieren of packs met kleinere roofdieren kom je onderweg tegen. Het plantenleven is weelderig en bruikbaar om zaken mee te craften. De dag/nacht cyclus is erg mooi om te zien dus je kan je grafische lustgevoel met gemak stillen. Op de Xbox One X kan je ook nog eens kiezen tussen drie verschillende grafische standen: resolutie, framerate of grafisch. De monsters die ik tot nu toe ben tegengekomen zien er goed en vooral Japans uit. Met vleugen van bekende prehistorische wezens die aangevuld zijn met allerlei vreemde wapens wordt je telkens weer verrast door de monsters die je tegenkomt.

Audio

De muziek is oké. Niet geweldig maar functioneel. Zodra er gevaar dreigt, start er ook een dreigend muziekje die allemaal tot de categorie Efteling behoren. Je merkt wel dat je op een bepaald moment die muzak een beetje zat wordt. Het is vergelijkbaar met de liftmuziek die we bij de grote bedrijven te horen krijgen. Stap je elke dag die lift in, dan weet je het na een tijdje wel.

Over de andere auditieve zaken heb ik wel wat kritiek. Wat namelijk nogal een behoorlijk contrast is met de grafische pracht, is de manier waarop men het grootste deel van de conversaties afhandelt. Echt Capcom, met teksten! Moeten we als gamers echt weer terug naar de tijd dat je hele conversaties zonder geluid te lezen kreeg? Zit ik op een Nintendo DS te spelen? Ja, er zitten wel gesproken conversaties in en soms krijg je tijdens het spelen even wat zaken van je companen te horen maar de grote gesprekken, bijvoorbeeld bij missies, zijn in een kader op je beeld te lezen en hoor je niet. Ik snap echt niet waarom een maker die keuze maakt? Is het nu zo lastig om een paar voice actors aan het werk te zetten? Je merkt gewoon dat je na drie van die conversaties de moeite niet meer kan opbrengen om het hele verhaal te volgen. Zonde want voor mij is dit echt wel een onderdeel waarop punten worden afgetrokken en een contrast met hoe de game verder in elkaar zit.

Gameplay

Terug naar de game. De game is eigenlijk een co-op game maar is desondanks totaal alleen te spelen. Gelukkig ben je niet afhankelijk van teams of vrienden. En dat is echt gelukkig te noemen want tot op dit moment heb ik nog maar één quest met meerdere spelers kunnen spelen. Als je online wilt gaan krijg je steevast de melding dat er geen online sessies te vinden zijn. En zoek je een quest van anderen die hulp willen, dan blijft die lijst leeg. Wat daar op dit moment mee mis is, dat weet ik niet maar voorlopig kan ik over het online samenspelen nog maar weinig zeggen. Het is ook niet te volgen. Als je de game start, vraagt het of je een online sessie wil joinen maar dat is onmogelijk want hij vind geen sessies. Dan maak je uiteindelijk maar zelf een online sessie aan waar vervolgens niemand bij komt.

Zelfs het spelen met vrienden is lastig te volgen. Je voegt je bij een vriend maar ziet deze vervolgens nergens in je base terug. Pas als je een missie opstart, dan kan je vriend erbij. De Assigned stukken willen niet omdat je dan een vage melding krijgt dat je alle cutscenes gezien moet hebben. En wat dit dan precies betekent of hoe je dit op kan lossen, dat is nergens te vinden. Uiteindelijk hebben we een Optional gestart en dat werkte goed. Samen op jacht naar een aantal Jagra’s. Maar het blijft een vaag onderdeel.

Het verloop is redelijk simpel. Je krijgt tijdens het verhaal assignments die je bij een prikbord kan ophalen. Ook zijn er sidequests op dit bord te vinden. Doelen die je moet volbrengen en die meestal iets met monsters killen te maken hebben.

De game benadert het hele levelsysteem anders dan andere games. Er is geen overduidelijk hoofdlevel die steeds hoger wordt maar verschillende kleinere levels op allerlei vlakken, één daarvan is onderzoek. Zo onderzoek je onderweg sporen van monsters, neem je samples van monsters en vang je er zelfs soms eentje zodat ze in je basis eens goed kunnen kijken hoe deze monsters het beste aan te pakken zijn.

Neem je de verhaalquest aan, dan ga je op weg. Je wordt van de grond gehaald door een uit de kluiten gegroeide vechtkanarie en getransporteerd naar een klein kamp waar je gaat starten. Daar staat je partner c.q. teamlid te wachten om je nog wat meer informatie te geven. Je zorgt dat je genoeg zaken bij je hebt om je health en andere ellende bij te houden, kiest het juiste wapen en dan ga je op zoek. Onderweg harvest je van alles want daar maak je potions mee en die heb je hard nodig. Kijk wel uit voor sommige kleinere dieren. Een pad die je een knal geeft en welke vervolgens een behoorlijke gifwolk afscheid, is direct een aanslag op je gezondheid.

Ergens onderweg vind je sporen van het monster dat je zoekt en hoe meer van die sporen je vind, hoe duidelijker het wordt waar jouw doel zich bevind. Je wordt hierbij geholpen door een zwerm scout flies die met licht het spoor aangeven en je de richting wijzen. Uiteindelijk ontdek je het monster en ga je aan de slag om hem om zeep te helpen.

Vaak zit er aan een quest beperkingen. Je krijgt een beperkte tijd en maar drie pogingen. In het begin valt het mee en krijg je de monsters redelijk snel neer maar al snel liep ik tegen een soort vreemde vogel die de naam Pukei Pukei droeg. Man, man, man, die kreeg ik niet onder de knie. Het heeft mij echt veel sessies gekost voordat ik een beetje begreep hoe je dit het beste kon aanpakken.

Genoeg wapentuig

Dat laatste geeft precies aan waarom Monster Hunter: World ineens interessant werd. Het vergt studie. Je moet je monsters en je uitrusting leren kennen om hen te kunnen tackelen. Allereerst is de keuze van het wapentuig waarmee je het monster wil verslaan heel belangrijk. Er zijn 14 verschillende soorten, van katana’s tot hamers en kruisboogwapens, dus keus genoeg. Deze wapens zijn bij de smid uit te breiden en sterker te maken. Ook je gear is zeer uitgebreid. Na het doden van een monster vil je een aantal zaken van zijn lichaam. Dat zijn weer bouwstenen voor sterkere gear.

Daarnaast moet je jezelf goed bevoorraden met de juiste middelen. De Pukei Pukei is een soort vogel die een lange giftige tong heeft en ook nog eens giftige wolken met zijn staart kan maken of giftig speeksel op je spuugt. Een tegengif is dus zeer nodig.

Deze game heeft iets wat ik nog niet eerder heb gezien, namelijk tegenstanders zonder health bar. De mogelijkheid om te zien hoever jij het monster al te pakken hebt, is minimaal. Je gaat op een bepaald moment merken dat het monster lichaamsdelen verliest, moe wordt en soms neervalt, langzamer beweegt, mank gaat lopen en meer van dat soort signalen. Maar weten wanneer hij precies bezwijkt, dat blijft gissen. Ik moet zeggen dat dit wel een stuk spanning toevoegt. Het is een spel van aanvallen, ontwijken, afstand nemen om te healen en je wapen te scherpen (want die wordt bot na veel gebruik) en dan weer toeslaan. De aanval lijkt op het eerste gezicht simpel, slashen of steken met wat power bewegingen. Maar kijk je wat beter, dan zit daar ook meer in dan dat je op het eerste gezicht zou zeggen. Hoe val je aan om je monster zo snel mogelijk onderuit te krijgen? Welke aanval gebruik je, van welke kant val je aan, waar moet je op letten. Al dat soort info krijg je door al die sporen te bestuderen en worden daarna in je notes gezet. Je bouwt je eigen kennisboek op en dat is hard nodig.

Levende wereld

Ook in de interactie gebeuren bijzondere dingen. Soms raakt je monster verstrengeld in het plantenleven of wordt het ineens door een ander zijn weg kruisend monster aangevallen. Het is levend, gevarieerd en vooral pittig. Ik ben niet echt van de rage-quits maar merkte wel dat ik na de zoveelste nederlaag er wat pittige krachttermen door het huis te horen waren. Aan de andere kant, toen de Pukei Pukei eindelijk in elkaar zakte, was er ook een lekker YES!!! gevoel aanwezig. Het gevecht mocht 50 minuten duren en dat lijkt misschien lang maar er is al een sessie geweest waarbij ik die 50 minuten overschreed. De gevechten duren best lang want het monster vlucht soms en dan moet je er weer achteraan. Gevechten van langer dan een half uur zullen dan ook geen uitzondering zijn vrees ik.

Na een wat rommelend begin waarin ik mijzelf telkens afvroeg of dit nou wel zo’n leuke game is en ik mij vooral vaak afvroeg wat ik nou aan het doen was, was er na deze ervaring ineens het licht. Dit is dus de kracht van deze game. Het jagen op zo’n monster is ook echt jagen. Van het zoeken naar sporen, informatie vergaren tot het achtervolgen en aanvallen, het is verdomd verslavend en je MOET dat monster te pakken krijgen. Opgeven is geen optie. Ik kreeg ook tijdens de vele nederlagen meer inzicht in de game. De AI van de monsters in deze wereld is zeer goed. Hoe ze op elkaar reageren, hoe territoriaal ze zijn, wat voor patronen ze volgen, het voelt nooit als mechanisch.

In het diepe

Maar er zijn ook wel wat minnen te noemen in het geheel. Zo is er heel veel informatie op je HUD te zien, teveel in mijn ogen. Er zijn wel tutorials in de vorm van stukjes tekst voordat je een bepaalde opdracht gaat doen maar die nemen je niet echt mee. Het is net zoals de eerdere dialogen veel leesvoer. En ik merk dat ik daar niet altijd zin in heb en het maar doorklik. Als het werd verteld tijdens het gamen, dan bleef het beter hangen. Dat is mede de reden geweest dat ik toch wel een aantal uren heb moeten spelen voordat ik een klein beetje kon volgen wat er allemaal aan uitbreidingen, aanpassingen en verbeteringen in de game aan te brengen zijn. Helemaal volg ik het nog steeds niet want van sommige elementen zie ik nog steeds niet hoe ze werken en op wat voor manier die omhoog te brengen zijn maar goed, waarschijnlijk komt dat nog. Waarom het online stuk niet wil werken, daar kan ik alleen naar gissen. Hopelijk worden die problemen snel opgelost want juist het co-op monster jagen lijkt mij wel erg leuk. Het team is inmiddels in elk geval op de hoogte:

Hello Hunters, we’re aware of the Xbox matchmaking issues and dev team is actively investigating it, we’ll update you as soon as we can.

— Monster Hunter (@monsterhunter) January 27, 2018

Conclusie

Op de vraag of Monster Hunter: World het geld waard is, daar kan ik lastig op antwoorden. Het is zeker een goede game maar wel eentje voor een bepaald publiek. Naar het schijnt is deze nieuwe versie wel meer toegankelijk dan zijn voorgangers maar ik vermoed dat er gamers zijn die dit soort hack en slash sessies van soms wel een half uur of meer niet zien zitten.

Maar vind je dit wel gaaf, dan moet je Monster Hunter World zeker halen. Eerlijk is eerlijk, als je dan het monster te pakken hebt, is er wel een gevoel van trots dat je dat toch maar even voor elkaar hebt gekregen. Het hele spel van opsporen, volgen en killen is er wel eentje die een hoge verslavingsfactor in zich heeft. De game is ook best behoorlijk diep, al zou je dat op het eerste gezicht niet snel zeggen. Maar een gepaste waarschuwing lijkt mij wel op zijn plek. Ben je nogal snel pissig en gooi je met controllers als iets niet lukt, dan zou ik hem niet opstarten. Dit gaat je geld kosten.