Windbound is de game die opvalt tussen het geweld van andere games deze zomer. Het heeft wat weg van Zelda: The Wind Waker. Maar valt het genoeg op en is het interessant genoeg om te gaan spelen?
Tijdens meerdere Xbox persconferenties kwam er elke keer een game voorbij die wat weg had van Zelda: The Wind Waker maar ook weer een eigen sfeer had. In de praktijk heeft Windbound zeker wat weg van de Zelda franchise, maar het evenaart in de gameplay bij lange na niet de epische status van Zelda. Zoals je al veel hebt kunnen zien moet je zeilen en vechten met vijanden op eilandjes, maar de game verrast met je andere gameplay elementen waar je zeker een paar uur zoet mee bent.
Zelda, Fortnite, ARK of gewoon Windbound?
In de eerste uren van Windbound heb je het gevoel dat je meerdere games in één speelt. Windbound is namelijk een survival-game met een verhaal en behoorlijk veel crafting. Het gemak van crafting, de kleurtjes op het scherm en de user interface doet mij aan games als Fortnite denken. Het gesimplificeerde survival-systeem doet mij dan juist weer aan een soort ARK-game denken. Afijn, het doet er verder ook niet toe. Hoe speelt het? Redelijk rechttoe, rechtaan. Je bent gestrand op een eiland nadat je bent verdronken. De game wekt de suggestie dat je in een soort geestenwereld terecht bent gekomen. Dat is echter niet zo. Je speelt met een dame die meerdere eilandenreeksen door moet spitten om een gigantisch god-wezen uit de brand te helpen (beter dan dit kan ik het niet omschrijven).
Deze eilanden zitten vol met dieren, insecten, materialen en bloemen die je allemaal stuk voor stuk kunt doden, hakken of plukken. Dat gebeurt echter stap voor stap. In het begin kan je simpel droog gras gebruiken om een boot te maken zodat je de zee over kunt, maar later kom je ook bamboe tegen. Om de bamboe te kunnen hakken moet je een bijl hebben en die moet je dan weer maken door takken te verzamelen etc. Het progressiesysteem zit in de materialen die je vindt en dat werkt ontzettend goed. Heb je hout doordat je een klein boompje hebt omgehakt? Dan leer je spontaan hoe je een hamer moet maken mits je ook gras en steen hebt. Heb je bamboe? Dan kan je een boot uit bamboe maken, maar ook een nieuw zeil of mand ter opslag van jouw materialen.
Het progressie-systeem werkt op die manier heel organisch. Elke eilandenreeks (er zijn er 5) heeft weer meer diversiteit aan monsters en materialen waardoor je bijvoorbeeld bij eilandenreeks 3 pas je boot kunt uitbouwen met bamboe upgrades. Of denk aan nieuwe armor die je kunt maken omdat je een bepaald soort monster hebt verslagen. Geen levels dus, maar progressie door nieuwe materialen. Na elke eilandenreeks krijg je een soort intermezzo in de wereld van dat god-wezen en leer je meer van het verhaal. In deze intermezzo’s krijg je ook een upgrade (langer sprinten, betere boog etc.). Hierna word je weer in een nieuwe eilandenreeks gedropt en moet je weer zeilen.
Reilen en zeilen
In Windbound moet je veel zeilen waardoor ook de verbinding met Zelda: The Wind Waker is gelegd door vele gamers. Het zeilen werkt goed en je moet echt de wind in de gaten houden om te kijken hoe je snelst naar jouw nieuwe bestemming komt. Je begint het zeilen met een simpel bootje van droog gras en hout, maar na een paar uur heb je bamboe. Met een boot en zeil van bamboe ga je sneller. Waar je eerst een simpel bootje hebt in de eerste uren, kun je na een paar uur al je boot uitbouwen met meerdere planken naast elkaar en ook meerdere zeilen waardoor je heel hard kunt varen op zee. Je boot kan aangevallen worden door zeewezens als kwallen en krabben, maar als je enigszins goed door het water kunt manoeuvreren dan heb je hier weinig last van. Heeft je boot schade gelopen, dan kan je nieuwe materialen verzamelen om deze te fixen? Is je boot kapot? Dan heb je pech en moet je een nieuwe bouwen.
Tijdens het zeilen hoor je een prachtige soundtrack op de achtergrond die wederom heel erg Zelda-achtig aanvoelt. Op het moment dat er gevaar dreigt zal deze soundtrack organisch overgaan in zwaardere tonen zodat je alert blijft. Hoe mooi de soundtrack ook is, het is beperkt. Je hoort het heel vaak en er zijn niet echt veel andere soundtracks om zo nu en dan af te wisselen.
Het zeilen is uiteraard nodig om van eiland naar eiland te reizen. Het doel van een eilandenreeks is om uiteindelijk drie torens te vinden en te activeren waardoor je bij een laatste eiland middels drie bruggen de eilandenreeks kunt verlaten om door te gaan naar de volgende reeks. Mis je een toren? Dan kan je niet verder. Je moet echt drie torens vinden en activeren. De game laat je totaal niet zien waar deze torens zijn dus je moet veel varen. Bij de “eind-toren” waar je de eilandenreeks eindigt, krijg je hooguit een hint van de richting waar een toren zicht bevindt, maar daar houdt het bij op.
Het kan voorkomen dat je bij een eilandenreeks juist supersnel klaar bent omdat je al gelijk de drie torens hebt gevonden. Maar omdat de map groot en er non-lineair overal eilanden verspreid liggen kan het ook lang duren voordat je een klein eilandje met een toren vindt. Het ontdekken is hier een beetje onderdeel van de charme.
De pracht van Windbound
De game is mooi ontworpen. Het heeft simpele graphics, maar het is doeltreffend. Verwacht niet veel details maar wel uniek ontworpen dieren, mooie kleuren, eigen stijl van architectuur en bovenal een eigen sfeertje. Het geluid is ook in orde met de unieke eigenschap dat elk monster op een eiland een eigen geluidje maakt! Zo hoor je al welk type monster er rondloopt en wat je kunt verwachten. Je hoort deze geluiden ook al in de verte waardoor je vrij alert blijft en met voorzichtigheid door de omgevingen loopt.
De (grote) nadelen
Tot nu toe beschrijf ik de game alsof het allemaal koek en ei is. Dat komt omdat het basisprincipe goed werkt, maar de uitwerking laat steken liggen. Zo voelt elke eilandenreeks bijna hetzelfde aan. Alsof ze 5 variabelen in een pot gooien en elke eilandenreeks een andere samenstelling is van die variabelen. Er worden wel nieuwe monsters en materialen toegevoegd bij elke reeks, maar niks is memorabel. Je wordt in een eilandenreeks gedropt, je moet torens vinden en that’s it. Ondertussen uiteraard wat nieuwe dingetjes craften, maar die zijn niet nodig om de torens te vinden. Je voelt geen progressie van het verhaal in de wereld om je heen. Hierdoor kan dat de kerngameplay eentonig aanvoelen en wordt de herhaling best vervelend.
Het vechtsysteem, hoewel simpel, is 1 op 1 niet soepel. Je richt wel op het monster, maar heel vaak loop je lucht te steken met je speer. De dame waar je mee speelt kan zich niet soepel genoeg bewegen in een gevecht wat dat betreft. Gelukkig hoef je niet altijd te vechten en zeker niet alle dieren te verslaan die er zijn. Als je dieren gaat aanvallen, is dat met een doel om botten te verzamelen of vlees om weer te kunnen eten. Pijl en boog op een afstand werkt wat dat betreft stukken beter. Dat kan je van een veilige afstand doen en met de juist upgrades heb je grote monsters zo neer.
Om te overleven heb je voedsel nodig, vlees, besjes en dergelijke. Het is niet erg om hier voor te moeten jagen, maar het vlees braden op je kampvuurtje duurt wel echt heel lang (je moet 2 minuten wachten op iets wat je na 5 seconden al wilt om door te kunnen spelen). Dat haalt je een beetje uit de flow. Klein detail, maar wel jammer.
Conclusie
Windbound levert een tweestrijd in mij op. De game is uniek qua beleving, sfeer en muziek. Het levert echter niet een memorabel avontuur op waar je met trots op terugblikt. Vooral het herhalen van de eilanden en vinden van torens is iets wat gewoonweg te eentonig is. Dat was leuk voor één eilandenreeks, maar het was beter geweest om bij de tweede eilandenreeks iets totaal anders te moeten doen. Het zeilen over de zee, craften van nieuwe gereedschappen en ontdekken van nieuwe materialen levert dan weer wel plezier op. Het is relaxend om te zeilen, leuk om nieuwe materialen te ontdekken en ook uitdagend om met schaarste om te gaan (ik had altijd te weinig bamboe).
Ben je niet vies van survival gameplay en vond je Zelda: The Wind Waker tof door het zeilen en de muziek? Probeer dan zeker deze game. Verwacht echter absoluut geen episch verhaal of memorabel avontuur. Na een uurtje of 5 à 8 ben je wel klaar, maar daar is de prijs misschien ook wel naar (30 euro).
