Als er al een bedrijf tot boeman is gemarkeerd door vele spelers, dan is het EA wel. Toch zijn de indie-ontwikkelaars best blij met ze.
Check Facebook, check Twitter, als EA iets fout doet dan kan je de comments tellen waarin staat dat ze alleen maar op geld belust zijn en dat dit boven alles gaat. Zeker na het Star Wars Battlefront 2 microtransacties debacle is het er niet beter op geworden. Dat was voor velen de spreekwoordelijke druppel.
Maar dat EA niet alleen voor op geldbeluste grijpgraaiers staat, blijkt wel uit het commentaar van de kleine studio’s. A Way Out kwam eerder dit jaar uit en dit resulteerde in gigantische verkoopcijfers. Al dat geld heeft men weer in de ontwikkelstudio Hazelight gestopt zodat zij aan een volgende game kunnen werken. Josef Fares, de regisseur van A Way Out zegt er het volgende over:
Ik zou jullie graag wat interne mails laten zien. Ik denk dat bij velen de bek wijd open zou vallen als ze die zagen, zeker wat betreft de manier waarop EA mij heeft behandeld. Geweldig goede ondersteuning. Ik weet dat niemand dit gelooft maar ik zeg het vaker, elke uitgever fucks op een bepaald moment up, Microsoft, Nintendo, het maakt mij niet uit wie.
Maar het is ook belangrijk om te reageren als er iets te reageren valt. Ik denk over lootboxes dat je wel een houding moet hebben van “wat de fuck is dit?”. Er moet een reactie komen. Als we ons maar creatief focussen op het geen we aan het doen zijn, is het supergoed.
Over de lengte en speelbaarheid van games zegt hij:
Zes uur spelen (zo lang duurt A Way Out ongeveer) is de perfecte lengte van een game. Ik zou er een tien uur game van kunnen maken zolang we nieuwe dingen in hetzelfde tempo kunnen brengen. Om het heel bot te zeggen, die fascinatie van de industrie met de lengte en herspeelbaarheid van games moet stoppen.
Als je de statistieken over hoeveel spelers echt een game doorspelen, neem een A Way Out, dan geloof ik dat deze bij de PS4 rond de 52% lag.
Als je de statistieken een beetje bekijkt dan weet je dat bijvoorbeeld maar 30% van de GTA 4 spelers het einde van de game hebben gehaald. Dus 52% is best goed.
Precies, en dat is wat mij zorgen baart, dat je denkt dat dit dus echt goed is. Denk je eens in dat een James Cameron zegt: “Oh, er liep maar 50% van de mensen weg bij mijn film, geweldig!”. Het is echt raar. We zien leerkrachten die tegen hun studenten zeggen dat ze zich alleen op de eerste 40% van een game hoeven te focussen omdat de rest waarschijnlijk nooit gezien zal worden. Waarom zouden we al die moeite nemen voor niks? We zouden games als een ervaring moeten zien. Ongeacht de lengte. Het is zo gewoon geworden dat mensen games niet uitspelen, dus waarom zouden we ons überhaupt bezig houden met herspeelbaarheid of de lengte van de game? Waarom zou dat een beoordeling moeten beïnvloeden? Toen mijn uitgever hierom vroeg, antwoordde ik: “waarom vraag je me dat? Ik ga geen antwoord op die shit geven.” Het voelt soms alsof mensen een tafel vol eten zien en dan zeuren over de ontbrekende gerechten terwijl ze maar een heel klein beetje daadwerkelijk opeten. Maar toch maken ze zich druk over de resten die later liggen te verrotten.
