Review: Mad Max, the Warrior Saint

Ik ben een aantal uren onderweg met Mad Max. Tijd om de eerste indrukken met jullie te delen over deze game die draait om de “Warrior Saint”.

We schrijven 1979. Ik was 16 jaar oud toen de eerste Mad Max film in de bios verscheen. Een film waar we voor in de rij stonden. Mel Gibson die in de rol van de politieman Max Rockatansky was gekropen en in een Australisch wasteland streed tegen barbaarse tegenstanders waar de strijd om macht en brandstof ging. Er volgden nog 2 delen en daarna werd het stil. Tot dit jaar de nieuwe Mad Max: Fury Road uitkwam. Wederom een film die een eenzame strijder in de totale uitzichtloosheid van een nucleaire woestijn liet strijden tegen, nou ja, hoe kan je ze noemen, totaal gestoorde tegenstanders om de heerschappij over water en brandstof.

Steeds minder enthousiast

Tot zover de geschiedenisles. Nu de game. Ik moet eerlijk zeggen dat ik in eerste instantie, bij de eerste berichten, heel enthousiast was over deze game. Maar dit enthousiasme werd minder naarmate ik steeds meer beelden te zien kreeg. Het voelde erg herhalend allemaal en het leek er grafisch wat imperfect uit te zien. Ik was dus zeer sceptisch. Totdat ik de disc in mijn One stopte en begon met spelen.

Je kan mij al grijpen met een goede intro, een goede opbouw. Dat heeft Mad Max zeker. Al tijdens de intro wordt je meegezogen in de sfeer die de films zo goed neerzetten. De introfilm neemt je met echte real life beelden en een prachtige voice-over mee naar het einde van de wereld, beelden die naadloos overgaan in gamebeelden en die direct het verhaal pakken. De nadagen van een door atoomwapens verwoestte aarde. Een dorre, kale, onleefbare omgeving bevolkt door creaturen ontstaan uit de door nucleaire besmetting geteisterde aardbol. Misfits, misvormd, gek in het hoofd, you name it and it’s in the game. De rode lijn? De strijd om brandstof. In een woestijn die gedomineerd wordt door de meest gruwelijke voertuigen en waarin zij de primaire levensbehoefte zijn, is brandstof de levensader. Dan pak ik gelijk het stuk waar het in de game om draait, voertuigen. Vette, gruwelijk omgebouwde auto’s en vrachtwagens. Mad Max verliest in de intro die eerste levensbehoefte, zijn auto, de Black on Black. Vanaf dat moment draait het maar om één ding, wraak en het terugkrijgen van een voertuig.

Gebochelde van het Wasteland

Max gaat dus op pad om zijn auto terug te krijgen. Al snel komt hij een partner in crime tegen, het gebochelde en misvormde technische wonder Chumbucket. Chum ziet hem als een heilige strijder, een Warrior Saint. Met hem gaat hij een nieuwe car opbouwen die zij de Magnum Opus noemen. Vol met wapens en tools om deze te gebruiken in de strijd tegen de bad guys. Tot zover het beginbeeld. Nu de beoordeling.

Grafisch vind ik deze game echt een pareltje. De omgeving is prachtig gedetailleerd daar waar er spaarzaam details in de woestenij te zien zijn. Die zijn er in de vorm van wrakken van schepen, vervallen windmolenparken en met scrapmetal opgebouwde forten en posten. Je raadt het al, om materiaal te verzamelen, punten te verdienen en upgrades mogelijk te maken is het doel om die forten en buitenposten aan te pakken. Die strijd gebeurt vooral met auto’s die de meeste heftige wapens hebben maar ook met hand tot hand gevechten. De bewegingen van de characters en de auto’s zijn goed doordacht en stralen een bepaald realisme uit, voor zover je over realisme in een fictieve wereld kan spreken. Om een voorbeeld te geven, als Max een jerrycan met benzine vindt en deze oppakt, gaat hij niet alleen langzamer, maar ook daadwerkelijk scheef lopen. Net zoals wij doen als we een zware tas dragen. De schade aan je voertuig die Chum, die met je meerijdt, direct begint te repareren, ziet er gewoon gaaf uit. Van het blussen van je motorbrand tot het klussen aan de motor met bijbehorende ratelgeluiden zijn geweldig geanimeerd. Die kleine details vind ik belangrijk en ze vallen mij dan ook direct op. Het geeft aan dat de makers over alles goed hebben nagedacht. Voertuigen die door de woestijn crossen en daarbij variaties van stof achterlaten. Het voelt echt. Het verstrijken van dag en nacht ziet er geweldig uit en de plots opkomende zandstormen zijn bruut. In combinatie met het geluid maakt het dat je zelfs in huis de deuren en ramen begint te sluiten. Je weet maar nooit toch?

Een leuke extra feature trouwens, ook gejat van Shadow of Mordor, is de foto/videomanager die je in staat stelt om in de game een foto te maken en bewerken met allerlei leuke snufjes. Hoe mooi de game grafisch is, kan je zien aan deze in-game foto op de Xbox One.

Geklets

Een absolute uitblinker in de game is het dialoog. Net zoals de Orcs in Shadow of Mordor, zijn de geweldige one-liners en gesprekken grappig en onderhoudend. Neem de moeite er naar te luisteren want soms is het echt hilarisch wat je hoort. Vooral Chumbucket is een meester in de meest waanzinnige zinnen. Wie verzint er zinnen als het wat impliciete ‘Valve allows the life inside the other gives birth… struck ablaze by bodly plug igniter! Revolution about revolution rejoice!” of het bezorgde “I heard the bloody sounds of a smackdown. You’re not leaking are ya?” Briljant gewoon en ik geniet daarvan. De vette Australische tongval van Max maakt het plaatje compleet. Back to the 80’s.

Gameplay

Mad Max is een Warner Bros. game. Dat merk je direct want Warner Bros heeft een bepaald kenmerk als het gaat om dit soort games. De gameplay, en zeker het vechtdeel, is geïnspireerd door die van Batman: Arkham Knight en Shadow of Mordor (ja, daar is ‘ie weer). Knoppencombo’s, timing en vette, in slowmo getoonde afmakers. Ik hou er van. Het berijden van de voertuigen gaat ook als een trein. Scheuren door het zand, over rotsen, vijanden en buitenposten kapot rijden, het kan allemaal en het voelt lekker. Eén minpunt, en dat is best een aanwezige voor mij, is de manier waarop het spel de knoppenindeling heeft gedaan. Richten met je linkerbumper en schieten met B, dat voelt gewoon raar. Het maakt dat ik nog steeds zoekende ben op het moment dat ik mijn tegenstander met een wapen moet uitschakelen.

Het upgraden van zowel de auto als Max zelf is zeer uitgebreid. Onze misfit Chum is een wonder met de steeksleutel en elke aanpassing, en dat zijn er velen zoals je hierboven ziet, kan hij aan je minitank aanbrengen. Dus je bent er lekker mee bezig, rondscheuren, missies volbrengen, materiaal, benzine, voedsel en water vinden en dan je car en Max weer krachtiger en nog gruwelijker maken, het houdt je wel bezig. Natuurlijk, als je diepgang zoekt is dit niet je game. Het is, als zoveel games in dit genre, herhalend. Je zoekt en strijd en zoekt en strijd weer. Is dit een minpunt? Voor mij niet want ik verwacht ook geen diepgaand verhaal en verschillende plots en wendingen. Het is geen Witcher of Metal Gear. Dit is gewoon lekker gedachteloos vermaak. Slaan, schoppen, schieten, knallen, racen, botsen, opblazen… simpel en heerlijk eenvoudig.

Conclusie

Na mijn aanvankelijke weerzin om de game te spelen ben ik 180 graden gedraaid. Ik vind hem geweldig. Ben je geen fan van de films of van games als Batman en Mordor, laat de game dan lekker staan. Dan behoor je tot die groep die dit te herhalend en uiteindelijk als een bron van verveling gaat zien. Ben je dat beide wel, ga hem dan halen. Het is even lekker gedachteloos rammen.