Na een aantal jaar overgeslagen te hebben, had ik wel weer eens zin in een game over de WWE. Dus pompte ik mijn spieren op, trok mijn spandex outfit aan en maakte me klaar om een Twist of Fate uit te delen voor de World Heavyweight Championship.
Het showworstelen leent zich fantastisch om een game van te maken. De worstelaars zelf zijn allemaal al lekker flamboyante figuren, wedstrijden zijn vrijwel altijd spectaculair en de WWE is briljant als het gaat om verhaallijnen en rivaliteiten. Geen wonder dus dat er al jaren games van gemaakt worden.
Jaren terug speelde ik al Smackdown vs RAW op de Xbox 360 en dat heb ik jaren volgehouden. Aangestoken door de games ging ik de echte shows bekijken en dit beviel me erg goed. Langzaam maar zeker echter ebde de interesse een beetje weg. Persoonlijke favorieten als The Hardy Boyz, Edge, Shawn Michaels en anderen verdwenen langzaam maar zeker van het toneel en andere worstelaars konden me niet bekoren. Zo ging het ook met de games. De wisseling van Smackdown vs RAW naar WWE 2K heb ik dan ook niet meegemaakt. Nu, een aantal jaar later begon het toch weer wat te kriebelen en dus werd WWE 2K19 een hernieuwde kennismaking met de sport.
Van Zero naar Hero
Als je de WWE een beetje volgt en ziet wat een geweldige sfeer er altijd rondom de wedstrijden en in het publiek hangt, dan kan het best zijn dat je zelf ook wel eens gedroomd hebt van zo’n carrière. Met de MyCareer mode is dit mogelijk. Je begint met het maken van je eigen worstelaar. Hoe groot maak je hem, hoe zwaar en in welke gewichtsklasse komt hij uit, wat is zijn naam en bijnaam en hoe ziet hij eruit? Allemaal dingen die je aan kunt passen. Wil je echt zelf carrière maken in de WWE, dan is het zelfs mogelijk om je eigen gezicht in de game te uploaden. Daarnaast zijn er bergen met cosmetische items die je kunt gebruiken om je worstelaar aan te passen, maar die moet je wel eerst vrijspelen.
Eenmaal tevreden met je worstelaar kun je beginnen aan je weg naar glorie. Je start in de indies, het amateur worstelen zeg maar. Hier mag je jouw kunsten vertonen in sportzaaltjes van lokale highschools voor een publiek van ongeveer 200 man. Langzaam maar zeker werk je jezelf op totdat je een kans krijgt in de NXT, de afdeling waar veelal jonge talenten van de WWE hun kunsten mogen vertonen. Hier verdien je een aanbieding, maar vervolgens gaat het mis. Hoe en waarom wil ik verder niet op ingaan, dat moet je zelf maar ervaren. Wat ik wel kwijt wil is dat het verhaal typisch WWE is en dus ontzettend vermakelijk, net als de rest van de career mode.
Bomvol content
WWE 2K19 zit barstensvol met content. Alle mogelijke wedstrijden die je op tv ziet kun je zelf ook doen. Singles wedstrijden, Tag team wedstrijden, Handicap matches, Extreme rules, Royal Rumble, Tables matches, ladder matches en uiteraard ook Steel Cage matches.
Daarnaast zijn er nog diverse andere modes. In het WWE Universe kun je zelf als general manager van RAW of Smackdown aan de slag. Zo’n show op een avond moet ingevuld worden. Wie tegen wie? Wat voor rivalries lopen er? Wie moet er voor de titel, wie krijgt screentime en meer van dit soort vragen.
Tower mode is ook tof. Hierin moet je een serie wedstrijden voltooien om allerlei beloningen vrij te spelen. Het lastige hiervan is, is dat je het in één keer moet voltooien. Health herstelt tussen de wedstrijden niet en dit maakt het bijzonder lastig om latere wedstrijden tot een goed einde te brengen. Erg leuk, maar ook erg moeilijk.
Showcase
De laatste mode die ik eruit wil pikken is de Showcase. Deze mode zat voor het laatst in WWE 2K16, maar na diverse smeekbedes van de fans is hij weer terug. Showcase is een verhaalmode die zich niet op je eigen gemaakte worstelaar focust, maar juist op een bestaande worstelaar. In het geval van 2K19 is dit Daniel Bryan.
Showcase bestaat uit een mini-documentaire met Daniel Bryan waarin hij je vertelt over zijn carrière, waarna je vervolgens de wedstrijd waar hij net over vertelde na kan spelen. Tijdens deze wedstrijden is het uiteraard de bedoeling om te winnen, maar tussendoor moet je eerst allerlei objectives voltooien. Deze objectives zijn dingen die in het echt in die wedstrijden ook zijn gebeurd. Wanneer je deze doelstellingen haalt, speelt zich een supergave cutscene af die rechtstreeks uit de echte wedstijd gehaald is.
Zo speel je dus door de carrière van Daniel Bryan heen, vanaf het moment dat hij de WWE binnenkwam als Bryan Danielson, tot aan zijn glorieuze terugkeer tijdens Wrestlemania in 2018, inclusief alle tegenslagen die hij heeft ondervonden. Dit vond ik echt veruit de leukste mode uit de game en ik hoop dan ook dat dit een blijvertje is.
Controls zijn niet altijd lekker
Je hebt als worstelaar een enorm scala aan aanvallen en die moet je ook lekker uit kunnen voeren. Dit werkt voor het grootste gedeelte best goed. Met X kun je slaan, met A en het rechterpookje kun je grepen en worpen uitvoeren, met Y voer je Signatures en Finishers uit en met B kun je een Irish Whip uitvoeren. Tot zover prima.
Waar het echter mis gaat is bij de submissions, de houdgrepen waarmee je jouw tegenstander af wil laten tikken. Dit resulteert namelijk in een minigame die gewoon kut is. Je krijgt een cirkeltje in beeld waarin je een rood blokje bestuurt. De bedoeling is om met dit rode blokje het blauwe blokje van je tegenstander te overlappen totdat de cirkel helemaal rood is en je tegenstander aftikt. Dit heeft me af en toe bijna tot waanzin gedreven. Je kunt het blokje alleen langs de buitenkant bewegen en je bent allebei even snel. Heel ingewikkeld is het niet, maar de computer is bijzonder lastig te verslaan. Verder helpt het ook niet dat er nergens een tutorial mode in de game zit waar je even kunt oefenen. Een balkje met tekst moet je het mee doen.
Een alternatief is de minigame uitzetten ten faveure van ouderwets button bashen. Druk zo snel mogelijk op de getoonde knop. Als je de verkeerde knop indrukt loopt het balkje voor je tegenstander vol en ontsnapt hij. Ook dit is niet te doen. Halverwege houdt je voortgang ineens op en loopt het balkje van je tegenstander ineens vol. Elke keer weer! De ellende is dat je dit systeem ook voor de Royal Rumble nodig hebt om iemand uit de ring te werken. Erg irritant.
Tot slot nog het ontwijken van aanvallen. Dit kun je doen door de rechter-trigger in te drukken vlak voordat je tegenstander je raakt. De game laat je dit weten door een fractie van een seconde de trigger knop in beeld te brengen. Hartstikke mooi, maar de timing komt zo precies en voelt zo willekeurig dat je nooit het idee hebt dat je goed bezig bent, maar dat je gewoon geluk gehad hebt als je weet te ontsnappen. Erg jammer, want dit zorgt gewoon voor heel veel frustratie in een game die verder wel erg leuk is.
Lootboxes, lootboxes everywhere
Zoals eerder aangegeven zit de game barstensvol met content. Kledingstukken en moves voor je eigen worstelaar, opkomstmuziek en intro-video’s. Ook zit de game barstensvol met worstelaars waarmee je de ring in kunt stappen. Er is alleen één klein probleempje: heel veel van dit alles dient vrijgespeeld te worden dankzij loot boxes.
Nu kun je door domweg de game te spelen vrij makkelijk genoeg punten bij elkaar sparen om een loot box te openen, maar de items die je daar uithaalt zijn random. Als je dus op zoek bent naar een specifieke move, worstelaar of kledingstuk dan is het of hopen dat je geluk hebt, of het veel duurder direct vrijkopen. Tel daar bovenop nog het risico dat je voorwerpen dubbel krijgt en je snapt dat dit een bijzonder langdurig proces is.
Persoonlijk vind ik dit echt waardeloos en niet meer kunnen, want in plaats van je lekker in die game te storten en je worstelaar zo te maken als je zelf wilt, zul je eerst flink aan de bak moeten (en de portemonnee trekken). Hierdoor wordt lekker ontspannen gamen eigenlijk gewoon werken en dat lijkt me zeker niet de bedoeling.
Conclusie
WWE 2K19 is gewoon een erg toffe game. De MyCareer en Showcase mode zijn echt fantastisch! Het hele sfeertje van de WWE wordt perfect nagebootst, wedstrijden zijn erg spectaculair en de game zit verder gewoon tot de nok toe gevuld met content.
Helaas zit veel van die content in loot boxes verstopt, waardoor veel ervan waarschijnlijk alleen door de hardcore spelers gezien gaat worden en het bovendien erg lastig wordt om alles rond je eigen worstelaar zo te krijgen als je wilt. Daarnaast zijn een aantal onderdelen van de controls uitermate frustrerend en zit er geen tutorial mode in de game om te oefenen en dat is jammer.
Een perfecte game is WWE 2K19 niet, maar ik heb me wel vermaakt met mijn hernieuwde kennismaking met de WWE en zal de game ook nog wel een poosje blijven spelen. In elk geval tot ik de meeste modes een keer uitgespeeld heb.
