Wie fan is van spectaculaire actiegames is ongetwijfeld bekend met de studio PlatinumGames. Actie en spektakel is zo’n beetje hun handelsmerk geworden. Tien jaar terug bracht deze studio ons Vanquish en Bayonetta en ter ere van dat jubileum doen ze het nu gewoon nog een keer. Is het echter nog steeds de moeite waard om deze tien jaar oude games opnieuw te spelen?
Van deze twee games had ik Vanquish ruim tien jaar geleden al eens gespeeld en hoewel ik me veel details niet meer wist te herinneren, is me wel bijgebleven dat het een supersnelle, bijzonder spectaculaire third person shooter was. Ik had er wel zin in om deze game nog eens te spelen. Bayonetta is een titel die ik nog niet eerder gespeeld had, maar me wel altijd heel tof heeft geleken. Komt mooi uit dat die dus ook in deze bundel zat. Twee games voor de prijs van één en dus ook twee reviews.
Vanquish
Vanquish is dus zoals gezegd een supersnelle, futuristische, spectaculaire third person shooter. De game speelt zich af in de nabije toekomst. De aarde raakt door haar grondstoffen heen en dit zorgt ervoor dat landen met elkaar vechten om wat er nog is. Om dit probleem tegen te gaan, lanceert Amerika het ruimtestation SC-01 Providence, een station dat met een door zonne-energie aangedreven microgolfzender de aarde van een alternatieve krachtbron kan voorzien. Dit ruimtestation valt echter in handen van de Russen en die gebruiken het om San Francisco te vernietigen. Dit kunnen de Amerikanen uiteraard niet over hun kant laten gaan en zij sturen een groepje mariniers en Sam Gideon de ruimte in om die Russen en hun robots van het station te schieten.
Sam werkt voor het Defense Advanced Research Projects Agency (DARPA) en die hebben onlangs een vet nieuw pak uitgevonden, het Augmented Reaction Suit, waarmee Sam als een razende over slagvelden heen kan rennen, schieten en sliden. De missie om SC-01 Providence te heroveren is dan ook de perfecte gelegenheid om het ARS uit te proberen.
Hightech Zwitsers zakmes
Behalve dat dit ARS er ontzettend futuristisch uitziet en als hypermodern omschreven wordt, functioneert het dus ook echt als een hightech Zwitsers zakmes. Je hebt diverse snufjes tot je beschikking en als je niet als een of andere gatenkaas wilt eindigen, ga je ze ook allemaal nodig hebben. De gaafste en meest gebruikte functionaliteit is de boost. Dan laat je jezelf op je knieën vallen en kun je met een enorme snelheid door het level heen sliden. Je kunt je boost eindigen door in cover te duiken, door domweg je boost-knop los te laten of je eindigt met een zeer krachtige melee-aanval op een onfortuinlijke, vijandelijke robot.
Een andere toffe functionaliteit is de AR-mode. In deze mode activeer je een soort bullettime waarmee je alles om je heen kunt afremmen. Ideaal om snel even een drietal vervelende robotjes, een turret gunner of een sniper uit te schakelen of even een paar extra pijnlijke kogels op een eindbaas af te vuren. Ook ideaal trouwens om uit benarde situaties te ontsnappen. Ben je net wat te vaak geraakt en is je health aan de lage kant, dan activeert de AR-mode automatisch. Hou er wel rekening mee dat hierna een afkoelperiode nodig is voordat je je ARS snufjes weer kunt gebruiken. Gebruik je je slide te lang of heb je net een vijand een flinke melee tik gegeven, dan geldt die afkoelperiode ook. Gebruik je snufjes dus slim.
Een schietijzer is ook handig om te hebben. Gelukkig is je ARS daar ook van voorzien. Het grappige hiervan is dat dit ingebouwd zit in je pak, de BLADE. Dit is een experimenteel systeem dat razendsnel in diverse wapens kan veranderen. Standaard draag je drie configuraties mee zoals een Assault Rifle, Heavy Machinegun en Shotgun, maar dit is allemaal uit te breiden door wapens die je vindt te scannen. Zo kun je dus ook een RPG, Sniper of Heavy Pistol verkrijgen. Scan je een wapen dat al in je configuratie zit, dan krijg je een power-up voor dat wapen. Scannen, scannen en nog eens scannen dus.
Vette actie
Goed, nu weet je ongeveer wat Vanquish is, maar is dit ook leuk om te spelen? Ja, dat is het zeker. Vanquish mag dan tien jaar oud zijn, maar kan zich nog heel aardig meten met veel actiegames die tegenwoordig uitgebracht worden. De actie is snel, vloeiend en bijzonder spectaculair en de controls werken goed en soepel. Wanneer je eenmaal doorhebt hoe alles werkt kun je de meest acrobatische stunts en de grootste vuurgevechten redelijk soepel voltooien. Het vergt wel wat oefening om alles echt in de vingers te krijgen, maar het voelt erg goed als dit eenmaal het geval is. Je waant je helemaal de man wanneer je als een razende door een level heen weet te sliden, diverse vijanden uit weet te schakelen, dan in de AR-mode een raket ontwijkt en de afzender daarvan een flinke melee-beuk weet te verkopen. De kers op de taart zijn echter de eindbaasgevechten. Dit zijn gevechten waarbij echt uitgetest wordt of je de diverse functies van je ARS onder de knie hebt. Het voelt erg goed om zo’n monster stukje bij beetje kapot te schieten en om het af te maken met een spectaculaire quick time event.
Toch wat scheurtjes hier en daar
Ja, Vanquish is echt nog steeds een hele toffe game, maar toch zijn er ook een aantal zaken te vinden waar ik wat minder over te spreken ben. Wat je eigenlijk bij elke remaster ziet is dat de gameplay grafisch wel erg opgepoetst is, maar dat de cutscenes rechtstreeks vanaf de Xbox 360 overgenomen zijn. Resultaat is dus scherpe graphics tijdens de shootouts en korrelige tussenfilmpjes. Dat wil overigens niet zeggen dat de game er niet netjes uitziet, want dat is wel het geval. Hou er gewoon rekening mee dat de game al tien jaar oud is en dat je dat hier en daar zult zien, met name in de hoeveelheid details van de levels.
Qua geluid is de game ook een mixed bag. De geluidseffecten zijn erg goed. Je BLADE dat transformeert naar een ander wapen, de boosters die je rondstuwen bij een sliding en de waarschuwingsgeluiden als je in een afkoelperiode zit, het klinkt allemaal goed. Het afschieten van je wapens heeft dan weet wat minder impact qua geluid. Sommige wapens en explosies klinken wat mij betreft gewoon net niet krachtig genoeg.
Bij de voice acting gaat het echter helemaal mis. Er wordt vreselijk overdreven geacteerd. De Russen hebben een enorm overdreven accent, Sam en zijn maatje Burns proberen net wat te hard om stoer en ruig over te komen en Elena, je commsondersteuning, is ook ietwat te dramatisch. Daarnaast vind ik ook de muziek niet helemaal geslaagd. Die bestaat voor het grootste deel uit een soort Techno die eigenlijk constant net iets te veel aanwezig is. Goed, hier had het origineel destijds ook al mee te kampen, maar toch.
Tot slot nog een laatste minpuntje. Af en toe werd ik voor mijn bakkes geschoten omdat ik vastzat achter een object in het level. Een kist naast een muur waar visueel genoeg ruimte zou moeten zijn om Sam tussendoor te sturen bijvoorbeeld. Volgens de game paste dit echter niet met als gevolg dat ik afgeschoten werd door een vijand.
Het zijn dit soort dingetjes waaraan je merkt dat je toch een wat oudere game aan het spelen bent. Desondanks heb ik me toch weer prima weten te vermaken met Vanquish. De game duurt niet heel lang, ik was iets meer dan vier uurtjes bezig met de campaign, maar daarna kun je nog lekker aan de slag met de Tactical Challenges, of je schroeft de moeilijkheidsgraad iets omhoog.
Bayonetta
Bayonetta dan. Een heel ander soort game dan Vanquish is. Bayonetta is een hack and slash titel die je qua gameplay kunt vergelijken met bijvoorbeeld Devil May Cry. De game draait om Bayonetta, een heks die van gedaante kan veranderen, diverse mysterieuze krachten kan gebruiken en dit alles combineert met vier pistolen om allerlei gespuis te lijf te gaan. Bayonetta is een Umbra Witch, een groep heksen die samen met hun rivalen van de Lumen Sages moeten zorgen voor het juiste verloop van tijd. Om dit voor elkaar te krijgen maken de beide groeperingen gebruik van the Eyes of the World. The Umbra hebben the Left Eye en de Lumen het Right Eye. Als deze twee schatten ooit samengebracht zouden worden dan zou dit zorgen voor de ontwaking van the Creator en dan zou er stront aan de knikker zijn.
Bayonetta is een erg krachtige heks en omdat de Umbra bang zijn dat Bayonetta het Left Eye zou gebruiken om the Creator te ontwaken, proberen ze haar te vermoorden. Dit gaat echter niet helemaal goed en in plaats van dat ze sterft raakt Bayonetta in een coma waar ze pas 500 jaar later, zonder herinneringen uit zal ontwaken.
Visueel spektakel
Goed, het verhaal is ingewikkeld en zeker in het begin van de game lastig te volgen, maar de hele setting zorgt wel voor een uiterst visueel spektakel. Bayonetta heeft een ruim arsenaal aan aanvallen tot haar beschikking waarmee ze haar vijanden te lijf kan gaan. De controls zijn redelijk eenvoudig. Trappen, stoten, schieten en ontwijken en aan jou als speler om dat aan elkaar te rijgen. Ik wil zeggen dat er de standaard aanvallen zijn, maar in deze game is weinig echt standaard. Bayonetta is een heks en alles wat je doet in de game herinnert je daar aan. Als je namelijk een combo met je vuisten begint dan is de laatste aanval er een waarbij Bayonetta een enorme vuist door een portaal heen tovert om de laatste dreun uit te delen. Dat kan overigens ook met trappen.
Naast de normale aanvallen zijn er ook nog de torture-aanvallen, speciale aanvallen die je alleen in kunt zetten als je magie metertje vol genoeg zit. Heerlijk overdreven aanvallen waarbij je vijanden in martelwerktuigen zit zoals een ijzeren maagd, of waarin je ze met een enorm ronddraaiend wiel of een kettingzaag te lijf gaat. Deze aanvallen zien er erg bruut uit, doen enorm veel schade en kunnen af en toe echt je leven redden.
Ook buiten de gevechten om leunt Bayonetta erg op dat visuele spektakel. Levels die compleet in elkaar storten en jou als speler laten rondhupsen tussen allerlei brokstukken, speciale heksenkrachten om bij muren omhoog te kunnen lopen, puzzels waarbij je de tijd moet vertragen of juist terugspoelen, cutscenes met actiescènes waarin de gekste dingen te zien zijn, het is allemaal fantastisch om naar te kijken.
Zoals dat bij veel PlatinumGames titels het geval is, is er ook veel aandacht besteed aan de eindbazen. Reusachtige, schermvullende monsters die eigenlijk allemaal wat anders doen dan de reguliere vijanden. Dat is best knap, want er zijn behoorlijk wat verschillende vijanden te vinden in de game. Sommige bazen heb je redelijk vlot door, anderen vergen iets meer tijd om te verslaan. Heb je zo’n beest dan eindelijk op zijn knieen, dan mag je hem met een speciale aanval afmaken. Dit gebeurt dan in een soort quick time event waarbij Bayonetta haar haar gebruikt om zo’n baas op de meest gruwelijke wijze om te brengen, bijvoorbeeld door een enorme roofvogel op te roepen die zo’n monster dan doormidden scheurt. Spektakel, spektakel, spektakel.
Is dit ook leuk om te spelen?
Goed, het ziet er allemaal dus wel heel tof uit, maar is het ook daadwerkelijk nog leuk om te spelen? Ja, ook Bayonetta is nog steeds erg leuk om te doen. De controls zijn redelijk eenvoudig om te leren en heerlijk soepel. Om al die aanvallen aan elkaar te krijgen en grote groepen vijanden te verslaan is iets lastiger om in de vingers te krijgen, maar niks wat je niet door te oefenen zou kunnen leren. Mocht het uiteindelijk toch te lastig zijn (en dat kan, want de vijanden zijn zeker geen dom kanonnenvoer) dan kun de moeilijkheidsgraad iets omlaag zetten en dan plakt de game automatisch de aanvallen aan elkaar, net zoals dat bijvoorbeeld in Devil May Cry 5 al kon. Schaam je daar ook niet voor, want door je trots even opzij te zetten kun je wel genieten van lekker combo’s en vette actie. Later kun je altijd de moeilijkheidsgraad weer verhogen, maar dan heb je wel gezien hoe heerlijk bruut alle actie op je scherm getoverd kan worden.
Naast de combat is er ook ruimte om (een klein beetje) te exploreren en om puzzels op te lossen. Puzzels zijn zelden echt ingewikkeld, maar vrijwel altijd heb je een van je heksenkrachten nodig om de boel op te lossen en dit is gewoon lekker vermakelijk.
Ouderdomskwaaltjes
De kritieken die ik bij Vanquish al opschreef zijn eigenlijk ook allemaal van toepassing op Bayonetta. Zo is de game wel echt grafisch mooi opgepoetst tijdens de gameplay, maar blijven de cutscenes weer iets achter. Ook merk je aan de details in de omgevingen dat de game alweer tien jaar oud is. Het valt door het spektakel allemaal iets minder op en doordat levels echt heel erg van elkaar verschillen gaat het zelden storen, maar je ziet het wel. Verder is de game heerlijk kleurrijk en dat is iets waar ik altijd vrolijk van wordt.
Qua geluid zit het allemaal wel goed bij deze game. Niet elke stemacteur is even sterk, maar het is net wat minder overdreven allemaal dan bij Vanquish. Ook de muziek is iets minder nadrukkelijk aanwezig en in plaats van te overheersen heeft het bij Bayonetta een ondersteunende functie.
De gameplay is verder soepel en strak, maar de animaties van met name het lopen zien er wel wat houterig uit. Laten we het maar gewoon op ouderdomskwaaltjes houden. De game speelt er verder niet minder goed om.
Conclusie
Zowel Vanquish als Bayonetta blijken tien jaar na de oorspronkelijke release nog prima mee te kunnen. De actie is soepel, snel en spectaculair en de games zijn gewoon prima opgepoetst. Wel lijden ze allebei aan hier en daar een ouderdomskwaaltje, maar als je van tevoren rekening houdt met het feit dat je geen hagelnieuwe games meer speelt, dan is het verder eigenlijk gewoon niet storend.
Fans van PlatinumGames of nieuwkomers die deze twee titels gemist hebben kunnen de bundel wat mij betreft gerust aanschaffen. Voor €39,99 krijg je twee fijne actiegames, maar beide titels zijn eventueel ook los aan te schaffen. Heb je beide games al eens gespeeld, of heb je ze nog voor de 360 liggen? Dan is dit een overbodige bundel.
