In aanloop naar de release van Dragon’s Dogma 2 op 22 maart 2024, mocht ik alvast met de game aan de slag. Afgelopen week heb ik meer dan 30 uur als Arisen doorgebracht en deel ik in deze review mijn indrukken. Heeft Capcom met Dragon’s Dogma 2 weer een pareltje in de handen?
Afgelopen maanden heb ik ontzettend uitgekeken naar de release van Dragon’s Dogma 2. Heerlijk verdwalen in een grote open wereld, gevaarlijke draken met bombastische spells verslaan en opgaan in de verhalen die de game te bieden heeft. Op papier heeft Dragon’s Dogma 2 alles in huis wat mij als gamer kan bekoren, maar na de game afgelopen week gespeeld te hebben, overheerst vooral teleurstelling. Dragon’s Dogma 2 zou voor mij (nog steeds) een ‘game of the year’-contender kunnen zijn, maar de game van Capcom frustreert momenteel op te veel punten om er echt van te kunnen genieten.
Sta op, Arisen!
Laat ik eerst beginnen met wat uitleg over de game te geven. Dragon’s Dogma 2 is een open wereld actie-RPG. Als speler kruip je in de huid van de Arisen. De Arisen is het hoofdpersonage van deze Japanse singleplayer-RPG. Bij het starten van de game kunnen spelers zelf kiezen hoe hun Arisen eruit moet zien, tot welk ras de Arisen behoort en wat de achtergrond is. De character creator in Dragon’s Dogma 2 is zeer gedetailleerd en uitgebreid en dat komt de RPG-kant van deze game zeker ten goede. Zelf ben ik voor een Khaleesi look-a-like gegaan, want we gaan draken verslaan en het oog wil natuurlijk ook wat. Ook kon ik bij de start van de game kiezen uit een aantal Vocations (lees: classes): Fighter, Archer, Thief en Mage. Uiteraard ben ik voor Mage gegaan, want ik wil natuurlijk de wereld met mijn spells in vuur en vlam zetten. Later in de game kun je overigens nog enkele andere classes vrijspelen.
Nieuwe spelers in Dragon’s Dogma 2 worden goed in de verhaalvertelling meegenomen. Middels dialogen en cutscenes wordt duidelijk dat de Arisen in Dragon’s Dogma 1 zijn hart aan de Draak heeft verloren. De draak vormt een gevaar voor zowel de mensheid van het koninkrijk Vermund als voor de Beastren in het land Battahl. De Arisen is verbonden met de Draak door een mysterieus litteken en veroudert niet zolang de Draak leeft. Uiteraard is de Arisen de uitverkorene om de draak te verslaan. Maar wie is de Arisen eigenlijk? Het verhaal ontvouwt zich in de stad Vermund, een koninkrijk onder het bewind van Koningin Regent Disa. Een stad vol samenzweringen, met een valse Arisen gesteund door de Koningin.
De speler zal merken dat verschillende verhaallijnen een rol spelen. Zo zullen spelers onder andere proberen te ontrafelen wie de valse Arisen is in Vermund en waarom de koningin hier belang bij heeft. Ook reizen spelers naar Battahl, het land dat bewoond wordt door de Beastren en dat een andere kijk heeft op de situatie en de draak. Het overkoepelende verhaal in Dragon’s Dogma 2 is zeer interessant. De volkeren in de game zijn erg goed neergezet en hebben hun eigen unieke culturele achtergrond. Deze achtergrond is op alle fronten zichtbaar: van visuele vormgeving tot taalgebruik in dialogen en de manier van leven. De wereld in Dragon’s Dogma 2 nodigt uit om meer over de volkeren en het koninkrijk te weten te komen. Met name weet de game goed in te spelen op spontane ontmoetingen met de vele interessante personages die je overal tegen kunt komen: in de bergen, bossen, zandvlaktes en de vele dorpjes en steden die de game kent.
Mijn voornaamste kritiek met betrekking tot de verhaalvertelling is dat deze te traag en te gefragmenteerd wordt gebracht. Ik denk dat er veel spelers zullen zijn die na een paar uur spelen de overkoepelende verhaallijn kwijtraken. Er zit naar mijn smaak soms te veel tijd in het voorgeschoteld krijgen van de hoofdverhaallijn. Daarnaast is het voor mij vaak ook onduidelijk geweest wat de hoofdverhaallijn überhaupt is. Dat komt mede door de grote hoeveelheid informatie die je als speler krijgt. Ook leiden allerlei interacties met NPC’s tot nevenmissies en verhalen, maar in het menu is niet duidelijk wat de hoofdquests zijn en wat bijzaak is. De informatie die in het menu gegeven wordt is op dit vlak (te) summier.
Een ander punt van kritiek vind ik terug in de dialogen. De kwaliteit van de dialogen loopt erg uiteen. Het ene moment zit ik naar een gesprek te luisteren en waan ik mezelf helemaal in het koninkrijk, mede door het authentieke Engels en de gedetailleerde bewegingen en lip-sync van de personages. Het volgende moment zit ik naar een charactermodel te kijken dat uit een Bethesda-game uit de jaren 2010 had kunnen komen, met in de dialogen lip-sync kwaliteit á la Duitse tv-nasynchronisatie. Ook zijn er vele dialogen die uit de toon van de sfeer van de game vallen door hun moderne Engels of hoge swag-gehalte. Het is dan alsof ik ’s avonds laat met de XBNL-Jabroni’s in een Party zit. En dan zijn er de dialogen die eindeloos herhaald worden, zoals ‘you don’t want to be a jack of all trades and master of none’. Bruh.
Waar de game wel in schittert, is het vertellen van kleine, meeslepende verhalen. Zo kwam ik in een klein dorpje een bezorgde opa tegen die zijn kleinzoon kwijtgeraakt is. De kleinzoon zou nachtbloemen plukken en is mogelijk door een groep wolven aangevallen. In ruil voor een beloning ga ik op onderzoek uit. In het daaropvolgende half uur kom ik uit op een prachtig veld dat ’s nachts blauw kleurt van de bloemen, versla ik een enorm vliegend wezen waarvan ik in de hectiek de naam niet heb opgemerkt, en tref ik even later de resten van de kleinzoon in een grot aan. Op de terugweg naar het kleine dorpje ben ik benieuwd hoe ik het slechte nieuws aan opa ga brengen. Je zult begrijpen dat de beloning na het voltooien van de quest bitterzoet smaakte. Dragon’s Dogma zit vol met dit soort kleine, sfeervolle ontmoetingen die maken dat de wereld tot leven komt en de dorpjes met hun bewoners betekenis krijgen.
Pawns
De weg naar het oplossen van de politieke intriges en het verslaan van de draak is in Dragon’s Dogma 2 niet zonder gevaar. Stad en land worden afgereisd en tijdens het reizen kom je als speler veel verschillende soorten vijanden tegen. Van straatbendes tot Goblins en van een soort krokodil-achtig wezen tot enorme vogels en draken. Het reizen vindt veelal te voet plaats. Er zijn slechts beperkte mogelijkheden tot een soort van fast-travel en de resources die je hiervoor nodig hebt zijn zeer schaars aanwezig in de game. Ook kun je als speler een soort van Os-taxi nemen, maar daar zitten risico’s aan, namelijk dat je in een hinderlaag terecht komt waar moeilijk uit te komen is. Kortom, spelers zijn dus veelal aan het wandelen. Dat brengt de speler op mooie plekken, maar naar mijn smaak is het tempo hiervan iets te traag, mede door een beperkte stamina-bar en (te) snel het risico lopen te zwaar bepakt te zijn. De ontwikkelaar heeft in een eerder interview aangegeven dat de manier van voortbewegen in de wereld een bewuste keuze is. Fast travel punten zouden volgens de ontwikkelaar een teken zijn ‘dat de game saai is’. Dubieus is vervolgens wel de optie die Capcom geeft om als speler extra fast travel punten te kunnen kopen in de vorm van betaalde DLC-content. Een discutabele keuze voor een single player game waar spelers de volle prijs voor betalen.
Als speler heb je een repertoire aan skills om vijandige wezens te verslaan. Als Mage en later Sorcerer (ja, want je kunt jouw Vocation tijdens het spel aanpassen), heb ik spells tot mijn beschikking gehad. De game is op dit vlak conservatief en laat weinig verrassends zien. Spelers hebben met spells de elementen van de natuur tot hun beschikking. Zo kon ik onder andere bliksem-spells gebruiken, vuur-spells en ijs-spells. De spells beginnen vrij basic en naarmate je progressie maakt in jouw Vocation, krijg je de mogelijkheid om spells te enhancen of nieuwere spells aan te schaffen. In no-time voelde ik mijn Arisen krachtiger worden en was ik vaak vanaf een afstand het slagveld aan het aanschouwen terwijl ik als een soort Zeus bliksems op de vijand liet neerdalen. Heerlijk!
Als gezelschap om mij heen had ik een drietal Pawns verzameld. Dit zijn NPCs die je aan jouw party kunt toevoegen en die ook aan één van de Vocations gelieerd zijn. De Pawns geven de nodige diepgang aan de combat, mede door hun eigen unieke achtergrond. Als speler zul je merken dat het leuk is om verschillende Pawns te proberen en te zoeken naar een optimale party, waarbij Pawns aanwezig zijn voor healing, Pawns voor close combat en Pawns voor exploratie en resource-management. Wellicht klinkt dit wat ingewikkeld, maar de game is op dit vlak toegankelijk. Als speler zul je al snel doorhebben wat de bedoeling is. Een leuke toevoeging is tevens dat je jouw eigen Pawns ter beschikking kunt stellen aan andere spelers. Dragon’s Dogma 2 heeft dan weliswaar geen multiplayer, maar dit komt dan toch aardig in de buurt. Zeker omdat je jouw eigen Pawn helemaal kunt creëren en progressie kunt laten maken op de manier zoals je zelf wilt.
Is het hele Pawns-systeem feilloos? Nee, verre van dat. De Pawns laten zich over het algemeen wel goed sturen met korte commando’s als ‘go’ en ‘here’, maar ze lopen ook vaak in de weg. Daarnaast vertonen de Pawns in hun bewegingen veel bugs. Zo heb ik mijn Pawn eens 13 keer dezelfde rots op zien klimmen. De arme jongen wist niet goed hoe hij verder moest in de wereld en bleef maar telkens dezelfde repetitieve bewegingen herhalen. De beste man heb ik uiteraard ontslagen zodra het kon.
Progressie en character building
Jouw Arisen maakt op verschillende manieren progressie. De basis is simpel: door quests te voltooien en vijanden te verslaan, vergaart jouw personage XP en ontvang je in-game valuta. Met de XP kun je voor jouw Vocation nieuwe speciale aanvallen of spells kopen. Met de in-game valuta kun je pakjes, wapens en potions kopen. Daarnaast vergaar je ook nog een andere soort XP, die je kunt gebruiken om Pawns in dienst te nemen.
Om eerlijk te zijn had ik meer gehoopt en verwacht van het progressiesysteem. Vaardigheden zoals strength en stamina gaan automatisch omhoog wanneer jouw Arisen een level stijgt. De spells die ik vrij kon spelen kennen alleen een basis- en ‘high’-upgrade. En de zwaarden en outfits kunnen wel geüpgraded worden, maar echt tweaken zit er niet in. Misschien is er meer diepgang, maar na 30 uur spelen heb ik dat punt zelf nog niet bereikt of is het mij niet duidelijk geworden.
In het progressiesysteem, en dan met name de character building, had ik iets meer persoonlijke inbreng verwacht. Bijvoorbeeld door XP-punten te kunnen inzetten op de verschillende vaardigheden, in plaats van de vaste set die de game jou geeft wanneer je een level stijgt. Of door spells op een aantal factoren te kunnen verbeteren, zoals meer damage output, maar met een kleiner bereik. Al met al vind ik dat de ontwikkelaars iets te veel vaste kaders gegeven hebben, in een wereld die verder juist heel veel vrijheid biedt.
Mateloos geïrriteerd aan bugs en performance problemen
Helaas waren er ook veel oneffenheden in de game. Allereerst de performance, deze laat in Dragon’s Dogma 2 te wensen over. Zo schommelt de framerate flink. Met name in kleinere ruimtes daalt het aantal frames per seconde richting de 20-25, wat resulteert in een schokkerig en haperend beeld voor de speler.
De framerate is niet het enige probleem dat ik met Dragon’s Dogma 2 ervaren heb. De wereld is voortdurend bezig met het inladen van textures, en dit gebeurt niet alleen in de verte en op de achtergrond, maar ook van dichtbij. NPC’s poppen ineens voor mijn neus op, karren die nog moeten inladen, belichting en schaduwen die flikkeren. Het is echt niet best op de Xbox Series X en het lijkt lang niet altijd op de verbluffende beelden die ik afgelopen jaar in verschillende trailers voorbij heb zien komen.
Ook vind ik de kwaliteit van de visuele omgevingen en de personages erg wisselend. Er zijn momenten dat ik het gevoel heb een AAA-game uit 2024 te spelen. Maar er zijn ook (veel) momenten dat ik het gevoel heb een 10 jaar oude game te spelen, met weinig details, verouderde charactermodellen en een lage resolutie. Dit neemt echter niet weg dat er ook veel momenten zijn dat de game verbluffend mooi oogt. Ik denk aan de landschappen met kronkelende riviertjes, de prachtige kastelen en de authentieke straatjes. Dragon’s Dogma 2 is echter op de Xbox Series X qua visuele pracht en praal niet wat ik op basis van de trailers ervan verwacht had.
Mijn grootste bezwaar is echter de verschillende bugs die ik in quests ben tegengekomen. Ze zijn niet meer op één hand te tellen, en waarschijnlijk ook niet op twee handen. Ik denk bijvoorbeeld aan een questline waarbij ik alle bewoners van een dorpje had ondervraagd en in mijn menu dat deel van de questline afgevinkt was, maar op de map bleef de indicator nog steeds aangeven dat ik de bewoners moest ondervragen, waardoor ik niet verder kon. Ik denk aan een verhaallijn waarbij ik op zoek ging naar een bepaald soort materiaal, dit gevonden had, maar de NPC vervolgens niet op de aangegeven plek stond. Of die keer dat ik in kostuum en gemaskerd naar de balzaal van het paleis moest gaan, maar er niemand te bekennen was. Sta je dan toch mooi voor paal hoor in een lege zaal! Na de game meerdere keer opnieuw te hebben opgestart of een ander checkpoint van een andere quest te behalen, kon ik vaak pas weer vervolgen.
De meest vervelende bug was dat ik in het paleis de kamer van Allard moest onderzoeken. De instructies in het menu zeiden dat ik van de gelegenheid gebruik moest maken, want Allard was net even weg. Ik ga het paleis in, maar Allard zat gewoon te flexen op zijn kamer. Met als gevolg dat ik opgepakt werd voor trespassing en in de gaol (kerkers) gegooid werd. In de kerkers is alles van mijn personage afgepakt (wapens, outfits en items), behalve de sleutel van de kerkers (die ik eerder eens ergens gevonden had). Heel vreemd natuurlijk, maar wel handig! Ik ga dus via de voordeur van de kerker eruit, maar wordt direct opgemerkt en als een soort paria van de staat aangepakt omdat ik probeerde te ontsnappen. Wat volgde was een eindeloze loop, waarin het nagenoeg niet meer lukte de kerker uit te komen, omdat iedere encounter direct resulteerde in geweld. Toen ik wel het terrein van het paleis wist te ontkomen, werd ik voortdurend door de burgers van Vermund aangevallen. Ik ging telkens direct dood en kwam weer op save points waar ik direct afgemaakt werd. Meer dan een uur ben ik bezig geweest om naar manieren te zoeken om hieruit te geraken. Uiteindelijk heb ik Vermund kunnen verlaten, ben ik eerst een andere quest gaan doen en kon ik vervolgens weer rustig naar Vermund. Waar Allard overigens nog steeds op zijn kamer aan het flexen was. Na een kwartier voor zijn kamer gestaan te hebben verdween hij Hans Kazaan-stijl uit de kamer en kon ik de quest vervolgen.
Conclusie
Ik zie de potentie van Dragon’s Dogma 2 en begrijp waarom de game een mogelijke ‘game of the year’-contender kan zijn. De game presenteert namelijk een zeer interessant verhaal in een levendige wereld met spraakmakende personages met unieke culturele achtergronden. Dragon’s Dogma 2 is een game die er met momenten verbluffend mooi uitziet en waar willekeurige ontmoetingen kunnen leiden tot emotionele verhalen en epische gevechten in een sfeervolle open wereld. Maar Dragon’s Dogma 2 is niet alleen maar lofzang. De game heeft namelijk ook te kampen met forse performanceproblemen, bugs in meerdere questlines en een zeer wisselende visuele presentatie op alle fronten, van charactermodellen tot de inrichting van dorpjes en huizen. Van zeer gedetailleerd en sfeervol, tot een gevoel dat de game er absoluut gedateerd uitziet.
Een deel van de kritiek die ik heb zal wellicht met updates opgelost kunnen worden en dan zal, voor wat het waard is, de 7.5 die ik geef wellicht een 8.5 of 9 kunnen worden. Maar ook zonder imperfecties is Dragon’s Dogma 2 niet de game die ik gehoopt had dat het zou worden. Er zijn designkeuzes gemaakt in de character building, het reizen door de wereld en de gefragmenteerde wijze van verhaalvertelling, die in ieder geval bij mij simpelweg minder goed in de smaak zijn gevallen. Desondanks zou ik Dragon’s Dogma 2 zeker aanraden om te spelen, maar wellicht kun je dan beter nog even wachten tot de game op de Xbox Series X beter draait.
