Point-and-click games komen we niet heel vaak meer tegen, zeker niet op de consoles. Met Black Mirror kunnen we weer eentje aan die bibliotheek toevoegen, maar of we daar nu zo blij mee moeten zijn…
Het is 1926. David Gordon ontvangt een brief met het bericht dat zijn vader zelfmoord heeft gepleegd. Zijn vader heeft hem het familiekasteel nagelaten en er wordt hem gevraagd of hij naar Schotland wil komen zodat alles geregeld kan worden. Zo begint je avontuur.
De familie Gordon heeft al eeuwenlang een hele grote naam in Schotland, maar niet alles was altijd even leuk en aardig. Eenmaal in het kasteel aangekomen kom je steeds meer te weten over je familie en hun duistere geheimen, zie je geesten en je vreest dat je wel eens hetzelfde lot zou kunnen ondergaan als je vader.
De setting van deze game is erg tof. Het is cool om in zo’n stokoud, Schots kasteel rond te mogen lopen, inclusief zijn bewoners met hun Schotse accent. Het verhaal is ook zeker boeiend genoeg om door te willen gaan. Helaas is de rest van de game nou niet bepaald briljant.
Made in 1926?
De game speelt zich af in 1926 en bij vlagen lijkt dit ook het bouwjaar van de game. Zo zijn de graphics allesbehalve indrukwekkend. De omgevingen gaan nog wel, maar de personages zijn echt lachwekkend. Het zijn slechte tekenfilmfiguurtjes met net zoveel gezichtsanimaties als een stoeptegel.
Ook de animaties zijn ronduit slecht. Het is lang geleden dat ik een game gespeeld heb waarbij de animaties zo vreselijk houterig waren.
Ik heb de game gespeeld op mijn Xbox One X en wat me gewoon erg opviel waren de relatief lange laadtijden. Elke keer dat ik door een deur heen ging naar een andere ruimte kreeg ik een laadscherm te zien. Ik heb ze niet getimed, maar ik had genoeg tijd om telkens even mijn Facebook-pagina langs te scrollen. Best irritant en al helemaal als je bedenkt dat dit dus een point-and-click game is waarbij je nogal eens moet backtracken.
Meubilair is je vijand
Dan de gameplay. Lekker op onderzoek gaan in een oud Schots kasteel. Op zoek naar aanwijzingen, puzzels oplossen, dat soort dingen. Dit is gewoon altijd leuk, zo ook in Black Mirror, maar de controls werken behoorlijk tegen. Het besturen van je personage voelt gewoon niet accuraat. Hierdoor bleef ik dan ook met regelmaat achter stoelen, tafels of planten hangen. Daarnaast hebben de makers van deze game besloten dat je niet op “A” hoeft te drukken om een deur te openen. Dit feit in combinatie met de lompe controls, zorgt er voor dat je nog wel eens per ongeluk een kamer uitloopt. Tel daar de laadschermen weer bij op en je snapt dat dit best een frustrerende aangelegenheid kan zijn.
Zoals dat hoort bij dit soort games moet je ook een hoop puzzels oplossen. Je voelt hem waarschijnlijk al aankomen, maar ook dit had beter gekund. De camera werkt bijvoorbeeld niet altijd lekker mee en het roteren van voorwerpen voelt ook onlogisch. Op dit vlak merk je dat de game van oorsprong een pc-titel is met muisondersteuning.
Conclusie
Het voelt altijd zo lullig om een game compleet af te kraken. Black Mirror heeft een erg toffe setting en een interessant verhaal, maar helaas is dat ook direct het enige dat positief is bij deze titel. Zeker bij een point-and-click game waarbij je niet heel veel gameplayelementen hebt, moet dit gewoon voor elkaar zijn. Anders krijg je gewoon een frustrerende ervaring.
De lange laadtijden, houterige animaties, stroeve controls en matige graphics maken gewoon dat ik deze game niet positief kan beoordelen. Het verhaal en de setting redden Black Mirror van een nog lager cijfer, maar dit is een titel die je rustig kunt laten liggen.
