Wie A zegt, moet ook B zeggen en als je dus met Life is Strange begint, dan komt deel 2 er achteraan! Alhoewel, daar is het voor mij nu ook even gestopt. Hoezo? Ik zal het je uitleggen.
Het doel van de credits-artikelen is om de games te bespreken waarvan we de credits hebben laten rollen. Vorig jaar heeft collega Rik dat met 50 games gedaan en we zullen zien of mij dat ook lukt (spoiler alert: dit lukt niet, ik kom uit op 27). Dit jaar is een uitdaging want er komen ongetwijfeld meer titels op de stapel terecht dan dat ik uit kan spelen. Maar mijn goede voornemen is om de credits te laten rollen, inclusief credits op de PlayStation, Switch en pc (hoewel ik voornamelijk op Xbox speel). Let’s go!
Life is Strange stond als franchise al 10 jaar op mijn backlog. Dit jaar heb ik daar verandering in gebracht en ik ben blij dat ik ‘m eindelijk heb opgepakt. Wat ik van deel 1 vond, dat lees je hier. De game is leuk, maar de cult status snapte ik dan weer niet. Dat kan deels komen door de hoeveelheid en snelheid waarmee ik het heb gespeeld. Geen episodes, maar regelrecht achter elkaar knallen.
Terwijl, als ik dit in 2015 had gespeeld, had ik waarschijnlijk de episodes opnieuw gespeeld om te kijken wat er nu precies anders loopt. Dat heb ik nu ook gedaan, maar niet zo uitvoerig als ik had willen doen. Er liggen nou eenmaal te veel games op de stapel die gespeeld moeten worden. Daardoor werd ik op een gegeven moment een beetje Life is Strange-moe en dat begon zich te vormen aan het begin van Life is Strange 2. Dat was niet heel bevorderlijk want de game begint traag, maar laat al gelijk zien dat de thema’s heel anders zijn dan deel 1.
In Life is Strange 2 volg je het verhaal van twee broers. Ik zal niks spoilen want ik neem aan dat nog meer mensen deze game op hun backlog hebben staan. Het verhaal zit anders in elkaar dan deel 1. Life is Strange 2 gaat meer over politieke thema’s dan over de detective vibes en sci-fi thema’s van deel 1. Dat maakt ook wel dat deeltje 2 even iets heftiger binnenkomt dan deel 1. Als speler voel je de onmacht, de pijn en de spanning. Dat was in deel 1 ook wel, maar in deel 2 komt dat beter tot zijn recht omdat het verhaal realistischer is, waardoor je meer mee leeft met de personages.
Conclusie
Ik heb genoten van Life is Strange 2. De game kwam traag op gang en ik was vrij moe van de franchise, maar in episode 3 begint het tempo te verhogen en bereikt alles een behoorlijke climax. Hierdoor had ik nog genoeg puf om even door te zetten. Tegelijkertijd voel ik nu even niet de nood om True Colors op te pakken of Double Exposure. Wellicht pak ik die volgend jaar op, hoewel ik dan mijn verwachtingen moet bijstellen want daar waren de kritieken iets minder lovend.
