Als totale leek in het genre begon ik aan deze game. Dit heeft natuurlijk het voordeel dat ik lekker objectief kan beoordelen, zonder voorkeuren voor bepaalde games binnen het toch wel aparte genre, namelijk de strategische turn-based RPG. Voor mensen die niet weten waarover ik het heb, in ruwe lijnen: Fallout met stratego elementen.
De game is genoemd naar de wereld waarin het zich afspeelt: het Wasteland. De nucleaire oorlog heeft grote gevolgen gehad en er zijn slechts enkele overlevenden. Die overlevenden verschillen onderling echter veel van elkaar. Bepaalde mensen doen alles om te overleven en worden zelfs kannibalen. Tussen het ongure volk zitten echter ook vredevolle mensen, die het erg moeilijk hebben. Zij worden geholpen door de Desert Rangers, ze helpen onschuldige en goede mensen en leren hoe ze zich moeten verdedigen. Jouw squad wil ook tot die Rangers behoren, maar dat gaat niet zomaar, ze moeten zich bewijzen. De game begint op het moment dat Ace, een belangrijke Ranger, dood teruggevonden wordt na een bezoekje aan een watertoren. Wanneer zijn logboek en zijn repeater-units niet meer bij hem liggen, wordt het verdacht. Jouw eerste missie is dan ook om de crime scene te gaan onderzoeken en het logboek en de repeater-units terug te vinden.
Het grote nadeel van een newbie zijn, is dat ik er ook niets van bakte in het begin. Ik snapte amper de controls, al worden die ook niet al te duidelijk uitgelegd. Wel viel het me meteen op dat er keuzes zat waren, maar hierover straks meer. Na twee keer die verekte doodskop met game-over onder op mijn scherm te zien verschijnen, heb ik Google er maar eens bijgepakt. Dat klaarde veel op en na een klein uurtje spelen had ik de basis onder de knie.
Kies alles voor je personages
Je speelt in een squad van vier, meestal nogal rare types, die elk een plek willen in de ranger-hiërarchie. Daartussen lopen allerlei wezens, die je maar op één manier kunt beschrijven: mutanten. Je kan een vooraf samengestelde squad kiezen, maar ik ga toch voor de toffere optie: zelf samenstellen. Daarbij heb je de optie om te kiezen tussen een al bestaande personage of om zelf je personage samen te stellen. Dat samenstellen gaat verder dan zomaar wat punten besteden aan eigenschappen die je leuk vindt. Elke keuze kan impact hebben op het spel. Een Nico-Pops rokende Afrikaan of een Styx rokende Rus maakt dan weer geen fluit uit, maar je kunt er wel voor kiezen en het vertelt wel iets over hoe gedetailleerd het spel is in het verdere verloop.
Uiteindelijk ga ik voor twee Styx rokende Boeddhistische vrouwen van 90 jaar uit Arabië, gewoon omdat dit tof klinkt, en twee niet-rokende 25-jarige Amerikaanse mannen die niet geloven, gewoon voor het evenwicht en omdat ik geen squad vol rokers wil. Bij de eigenschappen ga ik iets serieuzer te werk, en verdeel ik kracht, geluk, intelligentie, snelheid en coördinatie netjes over m’n vier teamleden. Er zijn ook skillpoints voor combat, kluis kraken, alarmen uitschakelen en weet ik het nog meer, dat laat ik jullie lekker zelf ontdekken.
Wasteland
Als je op je missie wilt vertrekken, nadat je hoogstwaarschijnlijk door een geit in je kont bent geramd (daar kom je zelf wel achter tijdens het spelen), komt er echter een acute oproep binnen. Meer dan één zelfs, waardoor je meteen een keuze moet maken, een keuze waarbij er niet één goed is voor iedereen en dat is voor mij een nadeel. Ik weet dat het altijd zo is bij games dat je vrienden én vijanden maakt, maar het zou toch veel gemakkelijker zijn als je gewoon iedereen te vriend kon houden. Ach ja, het geschiedde zo en je moet een keuze maken: help de mensen van het AG Center of de mensen van Highpool. Het is voor mij een minpunt dat je niet gewoon van locatie naar locatie kunt stappen of rijden of whatever, maar je groep gewoon over de kaart moet laten lopen. Het positieve daaraan is dat je snel kan reizen, maar dat effect wordt dan weer tenietgedaan door het ontbreken van een waypoint. Ik vind het in elk geval nergens, dus als het er zou zijn, is het totaal weggemoffeld in de game.
Eerste gameplay
Mijn eerste frustraties over de gameplay zijn dus het ontbreken van een waypoint en het verplaatsen over een kaart in plaats van echt in het Wasteland. Je hebt wel vele nederzettingen en oases op de kaart, waar je meestal moet stoppen. Na enkele van die nederzettingen stopte het ook voorgoed voor m’n squad, omdat we daar de zoveelste boevenbende tegenkwamen, die net als de vorige elk een mannetje kostte. Aangezien ik er al drie kwijt was, ging dus ook mijn laatste voor de bijl en dat is nu net wat mij irriteerde. Het niveau bij mij staat op Rookie, maar toch lijkt het onmogelijk om zelfs maar bij de eerste missie te komen. De gevechten zijn nieuw voor mij, aangezien ik dus nieuw ben in het genre, maar die bevallen mij wel. Al is er duidelijk oefening nodig, want je gaat meestal genadeloos op je bek, tot je deftig getraind bent.
Wat ook nieuw is in de Director’s cut, zijn de gerichtere aanvallen. Die zijn op zich wel goed uitgewerkt. Je kan ze gebruiken om de kans dat de andere jou raakt te verkleinen, of omgekeerd, om de kans dat jij de tegenstander raakt te vergroten. Ook dit gaat niet erg vlotjes in het begin, maar dit alles verloopt soepeler als je enkele uren gameplay in je vingers hebt. Geef niet op wanneer het je nog niet lukt na vijf gevechten, bij mij lukte het pas de zevende keer, om zonder iemand te verliezen, zelf de tegenstander uit te schakelen.
Gelukkig worden deze eerste ergernissen gecompenseerd door andere elementen, want alles wordt uiterst gedetailleerd uitgelegd en de dialogen zijn in mijn opzicht perfect. Ze klinken authentiek, echt Amerikaans en passen goed bij de context van een Wasteland-game. Ook de personages zien er leuk uit en er zit variatie in de wereld waarin je die stratego-gevechten speelt. Nu eens een verwoeste woonwijk, dan weer een oud fabrieksterrein of een verlaten camping, verschillen zat. Die werelden zien er trouwens allemaal redelijk goed uit, en zijn perfect afgestemd op de gevechten, met genoeg schuilplaatsen. Soms wel vervelend dat je eigenlijk met teveel mensen bent en daardoor geen plaats hebt op de goede schuilplaatsen. Ik stop die mensen dan maar wat achter een muur, maar daar staan ze ook maar te lullen hè. Je target kun je bereiken op verschillende manieren. Je kunt je om de problemen heen kronkelen of je er dwars doorheen rammen: aan jou de keus.
Gameplay na enkele uren
Na een vijf à zes uur gamen lijk ik het redelijk onder de knie te hebben en vind ik het echt leuk. Het verhaal sleept me mee en ook de gevechten lukken aardig. Wanneer je eenmaal alle controls onder de knie hebt, vlot de game al veel beter en merk je dat dit een erg goede game is. Het wordt voor mij wel wat irritant dat je elke keer als je je wilt verplaatsen naar een andere locatie, enkele vijanden tegenkomt, die meestal niet te ontwijken zijn. Dit gaat uiteindelijk een beetje irriterend werken omdat het altijd hetzelfde is en niet al te veel actie bevat. In andere games zijn de gevechten natuurlijk ook hetzelfde, maar daar zitten ze vol geschiet en ontploffingen. Hier zijn het eerder tactische schaakpartijen, maar daar is die game dan ook voor gemaakt. Ik begin langzamerhand door te krijgen dat dit genre mij minder ligt, al is het zeker niet allemaal saai.
Hebben de keuzes echt invloed ?
Al die keuzes voor je personage, allemaal goed en wel maar hebben die nu ook echt impact op het spel? Ja, is het antwoord, en daar ben ik zeer blij om. Ik bekeek het tactisch en zette bij mensen met een mes of knuppel meer in op geluk, en die ontwijken nu dan ook meer aanvallen tijdens de gevechten. Schutters kunnen zich eerder verdekt opstellen, dus heeft precisie en dergelijke bij hen meer effect. Dit alles voelt zeer goed aan, al komen er toch telkens weer verrassingen bij. 
Zo kreeg ik bij een bepaald gevecht plots te maken met een rage-quit bij één van m’n mensen. Ze ging door het lint, wat uitzonderlijk is voor een 90 jarige Styx rokende boeddhistische vrouw uit Afrika, en knalde plots twee van de tegenstander neer. Ze kon gewoon rondlopen zonder ook maar enige schade op te lopen en dat vond ik dan weer minder. Het was zeker wel tof om zo iemand te hebben, maar ik hou het liever realistischer en stel me liever verdekt op om geen damage te krijgen dan dat ik gewoon rond ren in rage-quit-modus, waarbij niemand me iets kan doen.
Waarom geen multiplayer ?
Zoals eerder gezegd zijn er enkele dingen die beter konden aan het spel, maar ook het ontbreken van een multiplayer is voor mij een minpunt(je). Ik vermaak me uitstekend met de singleplayer, maar denk er af en toe wel aan dat het toch tof zou zijn om een squad te hebben met drie vrienden om zo lekker Wasteland te verkennen. Zo heb je ook vier personages die ieder hun eigen ding doen, want nu lopen de andere drie leden van je team maar wat achter het personage dat je bestuurt aan. Dit zou bij een multiplayer niet zo zijn, aangezien elk personage dan echt bestuurd wordt. Als ik iets aan de game zou veranderen, zou dit het dus zijn.
Director’s Cut
Ik ontving de Director’s Cut edition. Dit hield in dat er meer dan 1000 extra regels aan dialoog zijn bijgevoegd en ook de graphics en de perks zijn geüpgraded in vergelijking met de gewone versie. Die dialogen zie je meteen. Ze zijn overal aanwezig en bij letterlijk elk gesprek kan je keuzes maken. Ik hou er wel van, want zo heb je alles toch zelf in handen en is het niet vooraf allemaal vastgelegd. Ik ben geen graphic-expert, en het kan me eerlijk gezegd ook geen moer kan schelen of de game al dan niet op 60fps en 1080p draait. Deze game kan visueel alleen niet meekomen in de top en krijgt daarom 7,5 punt. Maar zoals eerder gezegd, dat kan me niet schelen, zolang hij maar lekker speelt.
Besluit
Deze game begon erg moeilijk, maar ik had het na een uurtje wel door. Dat betekent zeker niet dat je het dan echt kunt, want dat ging pas na een vijftal uur spelen. Dat is dus het grote minpunt aan deze game. Ik denk dat het voor spelers die daarvan houden echt een topgame is, maar voor meer algemene gamers als mij is het toch redelijk onduidelijk in het begin en redelijk herhalend na een tijd. Ook het missen van een waypoint en het verplaatsen over de kaart voelen erg raar aan. Het verhaal zit echter wel goed in elkaar en ook de uitgebreide keuzes in alles wat je doet spreken in de game zijn voordeel. De gevechten zijn goed uitgewerkt, maar mensen die Call of Duty en dergelijke gewend zijn zullen er niets aan vinden. Het missen van een multiplayer vind ik persoonlijk dan weer spijtig, want het zou erg tof geweest zijn om een squad van vier echte personen te hebben. Ook de AI is, zeker om de naam ‘rookie’ waardig te zijn, veel te goed. Het is dus een topper in z’n genre, maar een mindere voor algemene gamers.
