Afgelopen week is The Precinct uitgebracht. In deze review lees je onze indrukken met de game.
De Britse ontwikkelstudio Fallen Tree Games is misschien wel geen grote naam in de industrie, maar ze hebben in de indie-wereld gestaag naam gemaakt. Hun eerdere titels, zoals American Fugitive, toonden al hun liefde voor top-down actie in open werelden, met duidelijke invloeden van klassieke GTA-titels.
Fallen Tree Games is opgericht door veteranen uit de industrie die eerder werkten aan games als TimeSplitters, Crysis en GRID. Nu combineert de studio technische kunde met een sterke hang naar nostalgie. Met The Precinct probeert Fallen Tree Games hun meest ambitieuze project tot nu toe af te leveren: een combinatie van een klassieke politiefantasie met moderne gameplaymechanieken. Maar is deze missie geslaagd?
Grijp je badge en ga aan de slag……met eindeloos veel oproepen
In The Precinct kruip je in de huid van agent Nick Cordell Jr., een rookie bij de politie van Averno City. Deze fictieve Amerikaanse stad ademt de jaren ’80: neonreclames, grauwe steegjes, vervallen diners en een misdaadcijfer waar zelfs criminelen bang van worden. De game mengt een open-stad-gameplay met als tegenganger een gestructureerde campagne waarin je opklimt binnen het korps.
Binnen de vrije gameplay bepaal jij hoe je de stad benadert. Er is een hoofdcampagne met gescripte verhaalmissies, waar je in het begin niet echt van af kunt wijken. Verderop in de game wordt de wereld gevuld met willekeurige oproepen, die via je radio binnenkomen. Denk aan winkeldiefstallen, huiselijk geweld, achtergelaten voertuigen, illegale straatraces of schietpartijen. Je kunt die oproepen direct negeren of toch maar oppakken. Niets moet, maar alles kan.
De game beloont spelers voor hun keuzes met een soort ‘reputation’-systeem: optreden binnen de regels levert goodwill op, terwijl agressieve of onnodig gewelddadige keuzes negatieve gevolgen kunnen hebben. NPC’s zullen op den duur ook gaan reageren op je reputatie. Dit geeft net iets meer diepgang aan de game. Dit is zeker te zien wanneer je de reputatie hebt van schietgrage agent. De burgers zullen dan sneller vluchten wanneer jij eraan komt.
De kern van de gameplay bestaat uit drie hoofdpijlers: patrouilleren, ingrijpen en achtervolgingen.
Patrouilleren – Het is precies wat je verwacht. Je rijdt door de stad, checkt nummerplaten, observeert verdachte gedragingen, en houdt alles een beetje mee in de gaten. Het levert vooral rustige momenten op waarin je de stad leert kennen. Soms loop je tegen een misdrijf aan, waar je weer naar eigen inzicht actie op onderneemt. Let op: deze game beoordeeld jou op hoe goed je het politiehandboek handhaaft. Dit politiehandboek is ook een van de belangrijkste naslagwerken in de game en is heel uitgebreid. Pluspuntje voor de devs. Hier moet best veel tijd in gestoken zijn om zo’n detail erin te krijgen.
Ingrijpen – Krijg je een melding, dan kun je actie ondernemen. Hier kun je kiezen: ga je direct met zwaailichten en loeiende sirenes op je doel af? Of parkeer je verderop en nader je te voet? De game laat ruimte voor stealth, observatie en ondervraging, al blijft dit vrij oppervlakkig. Ook kun je op sommige momenten zelfs gebruik maken van een helicopter. Dan ben je meer bezig met monitiren en roep je van bovenaf hulp in van collega=agenten. Je kunt dit redelijk uitgebreid doen (waarbij niet alle mogelijkheden aan het begin van de game besxhikbaar zijn). Zo kun je extra politiewagens oproepen, een spijkerstrip laten leggen, etc.
Achtervolgingen – Deze vormen het leuksteonderdeel. De auto-achtervolgingen zijn snel, intens en maken gebruik van stadskaarten die zich constant aanpassen met verkeerspatronen, voetgangers en objecten. Je kunt voertuigen klemrijden, banden lek schieten of via wegversperringen assisteren.
Er zijn ook momenten waarin je verdachte gebouwen binnengaat. Hier schakelt de gameplay over naar een semi-stealth structuur. Je moet verdachten uitschakelen, gijzelaars bevrijden of bewijs verzamelen. Hoewel dit afwisseling biedt, zijn deze stukken vrij eenvoudig en missen ze wat diepgang. Over het algemeen zijn jouw vijanden namelijk niet al te snugger.
Voortgang en uitrusting
Je verdient XP door missies, arrestaties en goed uitgevoerde acties. Hiermee kun je nieuwe uitrusting ontgrendelen: andere vuurwapens, tools zoals pepperspray, tasers, handboeien met snellere inzet, en nieuwe voertuigen met verschillende eigenschappen (snelheid, bepantsering, sirenevolume).
Een leuke toevoeging aan de game is ook het unlocken van districtsgebonden perks. Door in bepaalde buurten heel actief te zijn, kun je daar extra steun krijgen van andere agenten of snellere responstijden bij meldingen.
Het minpunt van deze game zit opgesloten in de opbouw van de game. Doordat je voortdurend nieuwe oproepen krijgt en de misdaad letterlijk nooit ophoudt, ligt al snel het gevoel van repetitie op de loer. En dat is wat de game nekt. Na een uurtje of 5 in de game rond te hangen, begin je terugkerende ontwerp-keuzes te herkennen.
Oproepen herhalen zich, boeven rijden precies dezelfde vluchtroutes, en bij missies mis je gewoon de verrassing. Het zijn allemaal redelijk korte, afgebakende missies, die volgens dezelfde patronen verlopen. Ditzelfde manco zie je bij de ontwikkeling van de personages. Alle characters blijven vrij vlak en hebben op het eind van de game nog precies dezelfde trekjes als aan het begin. Je wordt op die manier niet echt gestimuleerd om mee te leven met de personages. Een gemiste kans.
Vlotte controls met wat haperingen
De besturing van The Precinct is ontworpen met de consoles in gedachten. Je wisselt vloeiend tussen rijden, schieten en onderzoeken, waarbij elk aspect vrij snel op te pakken is. Een heel lekkere extra is dat de controle van de auto’s heel strak aanvoelt. De respons van de auto is bijna arcade-achtig te noemen. Zelfs het soort auto dat je rijdt, heeft invloed op hoe de auto reageert. Pak je een zware bak? Nou dan kom je die bochten amper door. Pak je een racebak? Dan scheur je vlotjes om elke hoek heen.
Omdat er zoveel kan in deze game, heeft elke actie en soort gameplay zijn eigen controls. Wanneer je rondloopt heb je andere controls dan wanneer je aan het rijden bent of in een helicopter vliegt. Ook het aanpakken van verdachten en criminelen heeft zo zijn eigen controls. Doordat alles zo goed afgesplitst en verdeeld is, werkt dit perfect. Om je toch een steuntje in de rug te geven, heeft elke actie ook zijn eigen interface met controls die je kunt (en moet) gebruiken. Dus geen ruimte voor verwarring en lekker overzichtelijk.
Jammer genoeg hebben de controls 1 minpuntje. En dat is bij het schieten wanneer je te voet bent. Op dat moment lijkt het of je geen revolver vast hebt maar met een olifant moet richten. Alle bewegingen worden opeens log en je loopt daardoor onnodige schade op in vuurgevechten. Wederom een gemiste kans.
Graphics – Stijlvolle retro-charme met technische beperkingen
The Precinct kiest voor een top-down 3D-perspectief, vergelijkbaar met games als Hotline Miami of de vroege GTA-titels. De game heeft veel aandacht voor belichting, weersomstandigheden en objecten die je kapot kunt maken. Grafisch weet de stad ook goed de sfeer van de jaren 80 te benaderen. Weliswaar een tikje grauw, maar met voldoende neon om je terug te wanen bij Miami Vice.
Kijk je echter van wat dichterbij naar zaken, dan valt het een en ander toch stiekem wat tegen. Van dichtbij zien de dingen er wazig uit. Iets wat tijdens de missies tevoet vooral opvalt. Ook lijdt de game aan framerate dips bij drukte: wanneer meerdere voertuigen, explosies en agenten tegelijk in beeld zijn, zakt de framerate merkbaar in en wordt het beeld schokkerig.
Geluid – Authentiek, maar niet indrukwekkend
Het geluids in The Precinct doet veel goed, maar weet niet altijd boven het maaiveld uit te steken. Sirenes, radioverkeer en schoten klinken goed. Ook is er extra werk gestoken in het late gebruiken van de juiste politie-codes door de stemacteurs. Daardoor klinken de meldingen van misdaden realistisch en trekken je daardoor meer de game in. De muziek sluit perfect aan bij de jaren ’80 setting. Denk aan films als Drive of Miami Vice.
De stemacteurs zijn helaas niet de beste. Als je bedenkt dat het geen AAA-titel is, dan is het best aardig gedaan. Echter lezen veel stemacteurs de regels op alsof ze zelf elk moment in slaap kunnen vallen. Er wordt weinig emotie gelegd in de teksten en alles wordt monotoon afgeraffeld. Nu worden ze ook niet bepaald verwend met de dialogen die ze eruit moeten persen. Deze doen houterig aan en raken de nodige cliches.
Achievements
The Precinct biedt een redelijk uitgebreide lijst met achievements. Sommige krijg je vanzelf door de hoofdmissies, andere vereisen specifieke acties of langdurig spelgedrag. Achievements als “Badge of Honor” (10 misdaden opgelost zonder schade) of “Silent Justice” (10 arrestaties zonder schoten) moedigen verschillende speelstijlen aan.
Er zijn ook achievements voor het ontdekken van alle districten, het vinden van geheime locaties en het vangen van een specifieke voortvluchtige. Het zwakke aan de lijst van achievements is toch de grind. Een aantal achievements vragen teveel herhaling.
Conclusie
Fallen Tree Games levert met The Precinct een charmant, sfeervol en origineel spel dat vooral mensen zal aanspreken die de toppers van weleer een warm hart toedragen (denk aan de oude GTA). De afwisseling tussen patrouilles, achtervolgingen en misdaadonderzoek biedt in de eerste uren veel plezier. Daarna wordt het helaas minder.
De missies herhalen zich, de technische performance is wisselvallig, en de besturing bij schieten laat te wensen over. Ook het verhaal en de personages missen net die diepgang om echt memorabel te worden.
Dat gezegd hebbende: voor liefhebbers van American Fugitive, Retro City Rampage of de klassieke GTA-titels is The Precinct absoluut de moeite waard. Het biedt genoeg leuke ideeën om zichzelf te onderscheiden, ook al is het geen 10.
