Bandai Namco is een mooie inhaalslag aan het maken met hun wat oudere games over te zetten naar Xbox. Dit is intern bij Bandai als een project opgepakt en kreeg de naam The Tales of 30th Anniversary Remastered Project. Een prachtig streven om alle Tales-games een welverdiende oppoetsbeurt te geven en opnieuw onder de aandacht te brengen. Een tijdje geleden had ik het voorrecht om Tales of Graces f Remastered te mogen reviewen. Nu mag ik een van mijn favorieten uit de serie reviewen, te weten Tales of Xillia Remastered. In deze review lees je mijn indrukken.
Tales of Xillia is oorspronkelijk een PS3 game uit 2011, die ook toen al dreef op een heerlijk verhaal en sterke characters. Deze game was al de dertiende game uit de Tales-serie en werd in 2013 voor het eerst in het westen uitgebracht. In deze game reis je rond in de wereld van Rieze Maxia. Deze wereld is een wereld waar zowel mensen als Spirits in redelijke vrede leven.
Deze vrede staat als gevolg van een naderende oorlog tussen Rashugal en Auj Oule op het spel. Een van de opperwezens van de Spirits, Milla Maxwell, komt in menselijke gedaante op de wereld om een levensgevaarlijk wapen uit te schakelen. Helaas gaat dit compleet mis met als gevolg dat zij haar bijna goddelijke krachten ineens kwijt is. Ze kon eerst alle Vier Grote Spirits summonen en daar elke strijd mee winnen. Nu kan ze nog geen deuk in een pakje boter slaan.
Godzijdank wordt ze op het dieptepunt geholpen door een student medicijnen genaamd Jude Mathis. Hij is een personage dat een beetje met zichzelf in de knoop zit en besluit zijn hulp aan Milla aan te bieden om meteen zichzelf te her-ontdekken.
De Tales-serie staat bekend om zijn diepgaande characters en hun worstelingen met zichzelf en de wereld waar zij zich in bevinden. Tales of Xillia is daarin niets anders. Ook nu krijg je een meeslepend en uitgebreid verhaal voorgeschoteld. En ook nu heeft elk character zijn (of haar) eigen problemen waarmee geworsteld wordt. Gedurende de game worden alle verhaallijnen uit de doeken gedaan en wordt er gezorgd dat alles op het eind samenkomt in 1 overzichtelijk geheel.
Wie is wie?
In Tales of Xillia begin je met het tweetal Milla en Jude. Al snel kom je aanvullende personages tegen die zich bij jouw club aansluiten. Zo ontmoet je Alvin, een huurling. Lange tijd is de vraag of hij wel helemaal zuiver op de graat is. Daarnaast maak je kennis met een meisje dat als verschoppelinge is opgesloten en die met haar krachten leven heeft ingeblazen in haar knuffel. Zij blijkt jouw sterkste troef te zijn op het gebied van genezen en magiegebruik. Ook kom je een stijve en formele butler tegen die zich om vage redenen bij je wil aansluiten. Kortom, voldoende medestanders die ook allemaal hun eigen verhaal hebben.
Vechten en linken
Gedurende de game krijg je tutorial na tutorial over je uitgestort. Deze variëren van het meest simpele (hoe loop ik rond), tot ingewikkelde battle-tutorials. Tales of Xillia is een lichtere variant van een action RPG. Je hebt in gevechten de vrijheid om binnen vaste parameters, jouw personage vrij te bewegen. Ideaal om aanvallen van vijanden te ontwijken. Uiteraard kun je ook dodgen, zelf basis aanvallen uitvoeren en actieve/passieve skills uitvoeren.
Al snel merk je dat je met de simpele aanvallen het niet gaat redden tegen de meeste vijanden. Je brengt wel wat leuke schade toe, maar de levensmeters van de vijanden gaan er niet snel mee naar beneden. Nou, einde verhaal dus en opbergen die game? Nope, uiteraard is hier iets op gevonden. Wanneer je een gevecht ingaat, kun je bepalen met welke medestrijder je een link wilt aangaan. Deze link moet je vrij letterlijk nemen. In het scherm zie je een groene lijn tussen jouw personage en jouw link-maatje.
Wat levert dat dan op? Jouw partner en jij hebben nu in het gevecht ook veel aandacht voor elkaar. Jouw link-maatje zal altijd proberen om de vijand waar jij mee vecht van achteren aan te vallen. Hierdoor wordt er behoorlijk meer schade aangericht. Ook houdt jouw partner jou mee in de gaten. Wordt jij stevig gewond en is jouw partner een heler, dan zal deze jou genezen. Een heler kiezen als jouw partner, is zeker iets dat is aan te raden in de game. Dit werkt vele malen beter dan met items je gezondheid op peil houden.
Een tweede en enorm voordeel van een link is dat je gekoppelde aanvallen kunt doen. Zodra je gelinkt bent met een partner vul je een aanvalsmeter. Is die vol, dan kun je een gekoppelde aanval uitvoeren die vaak is gebaseerd op magie. Jullie gecombineerde aanvallen worden hierdoor stukken sterker. Als bonus kun je de gekoppelde aanvallen (mits goed uitgevoerd) in serie uitvoeren. Hierdoor krijg je een bijna onstopbare keten van aanvallen waardoor de meeste vijanden tenonder zullen gaan.
Direct gekoppeld aan jouw gekoppelde aanvallen zitten jouw skills en Artes. Beide kun je uitbreiden door XP te GP (soort va EXP) te verzamelen na jouw gevechten. Met deze GP kun je “Orb-punten” openen in het Lilium Orb deel van het menu. Zodra je deze punten hebt verbonden naar een afgesloten ruimte krijg je een speciale Skill of Arte erbij. Deze zijn van essentieel belang om sterker te worden.
Wat is de titel van deze film?
Tales of Xillia heeft een leuk extraatje dat je al meteen aan het begin van de game voor de voeten geworpen krijgt. Je mag namelijk zelf kiezen wie jouw hoofdpersoon wordt. Ga je met Milla Maxwell aan de slag, of pak je Jude Mathis? Afhankelijk van wie je kiest, heeft het een beperkte impact op de gameplay. Niet zozeer welke acties je op welk moment kunt uitvoeren, maar wel een klein stukje in de verhaallijnen die je meemaakt. De grote lijnen blijven allemaal gelijk, maar de zogenaamde “Skits” hebben een andere volgorde.
Wat zijn die Skits dan? Nou, dat zijn kleine filmpjes waarin interacties tussen de hoofdpersonen naar voren komen en hun relatie laten zien. Je krijgt deze filmpjes niet zomaar. Deze moet je verzamelen, c.q. verdienen door op vaste momenten in de game bepaalde missies te doen, op bepaalde plekken te zijn, of titels te behalen. Je krijgt dan links onderin het scherm een prompt dat er een Skit aanwezig is om te bekijken. Wees echter op tijd, is de prompt weg dan is de kans om de skit te zien ook weg.
De net benoemde titels behaal je door jouw personage te ontwikkelen. Vecht vaak genoeg in bepaalde stijlen en je krijgt de bijbehorende titel, verzamel voldoende helende items en je krijgt een titel. Enzovoort, enzovoort. De titels hebben in Tales of Xillia echter een ondergeschikte rol gekregen. In Tales of Graces f Remastered was daar de volledige voortgang van personages aan op gehangen. In deze game merk je amper dat ze er zijn. Sterker nog je moet echt opletten bij het levellen, anders mis je ze volledige.
Kleine missers en bloopers
Het mooie streven van Bandai Namco om hun oude Tales-games ook op Xbox uit te brengen is prachtig. Echter zijn er in Tales of Xillia wel wat kleine missers geslopen. Op zich allemaal niet wereldschokkend, maar wel onhandig. Zo is de mapping van de controller van de oude PS3 game niet volledig omgezet naar de mapping van de Xbox controller.
Het beste voorbeeld is de plattegrond die je op een bepaald moment vrijspeelt De game geeft aan dat je deze kunt openen met de start-knop. Nu kun je drukken op de startknop wat je wilt, maar je krijgt er geen plattegrond mee. Die zit namelijk gekoppeld aan een klik van de rechterjoystick. Ook het wisselen tussen personages bij gevechten klopt niet volledig. Gevoelsmatig zit er ook zo’n vertaal-misser in de gekoppelde aanvallen, maar daar heb ik nog niet voldoende tijd aan besteed om het uit te zoeken.
Dit is allemaal goed te overleven. Het is wel een beetje slordig dat dit is gebeurd. Echter met wat experimenteren, kom je al een heel eind.
In de categorie “bloopers” valt voor mij toch wel het aantal gevechten dat je moet aangaan. Vooraan in de game valt dit nog mee. Ben je een zestal uren verder in de game, dan wordt je overspoelt met gevechten. Tel daarbij ook nog eens op dat vijanden respawnen wanneer je een scherm uitgaat. Vooral een hindernis wanneer je moet back-tracken, of je gewoon jouw weg nog aan het zoeken bent. Deze continue gevechten gaan op een gegeven moment tegenstaan. Natuurlijk kun je in het open veld best wat vijanden ontwijken, maar vaak genoeg moet je door smalle paden of kleine gaatjes kruipen en is er geen ontwijken aan. Hoppa, gevecht numero 3 miljoen dan maar weer.
Beeld en geluid
De praphics hebben een stevige upgrade gehad. Precies dát wat je mag verwachten van een Remaster. Dit komt niet overal goed uit de verf, maar zeker bij de tussenfilmpjes is het een fijne en mooie toevoeging. Zelfs tijdens het rondlopen op de wereld zijn de graphics verbeterd ten opzichte van het origineel. Alleen heb je soms dat er vanuit niets ineens de grafische pracht van 2011 in beeld komt. Je ziet dan duidelijk een aantal beelden die niet zijn omgezet en door de devs zijn gemist.
Qua geluid is er niets aan te merken op de game. De soundtrack is goed. Doordat ik de “deluxe” versie kon reviewen, had ik ook toegang tot het aanpassen van de soundtrack. Nummers die eigenlijk pas later in de game vrijkomen, kon ik daardoor al aanhoren. Een goede line-up die de game goed aanvult.
Achievements
Tales of Xillia heeft een leuke lijst aan achievements. Ze zijn namelijk eens minimaal gekoppeld aan voortgang. Natuurlijk krijg je een achievement als je een hoofdstuk uitspeelt, maar de overige zou je zo kunnen missen. Zelfs wanner je de game volledig hebt uitgespeeld. Deze achievements zijn namelijk allemaal gekoppeld aan specifieke acties uitvoeren en verzamelen. Het zal mij niet verbazen dat ik straks de credits laat rollen met maar 4 of 5 van de 45 beschikbare achievements.
Conclusie
Tales of Xillia Remastered is een nette game. Doet het buitengewone dingen? Nee, absoluut niet. Het is en blijft een Remaster, niets meer of minder. Buiten opgepoetste graphics en een mooie soundtrack is er niets nieuws onder de horizon. Het verhaal is nog net zo sterk als vroeger en de opgepoetste graphics staan als een huis. Voor de liefhebber van de Tales-serie is de aanschaf van deze game geen vraag, maar een zekerheidje. Heb je echter niets met action RPG’s uit het verleden, dan zul je deze game waarschijnlijk aan je voorbij laten gaan.
