State of Decay, de Xbox 360 zombie survival adventure game kreeg een remaster voor de Xbox One. Jeffrey heeft de 360 versie niet gespeeld, maar begon met een frisse blik aan de Xbox One remaster, de speciale Year One Survival Edition. Is deze open world survival adventure 30 euro waard of kun je misschien beter de box van The Walking Dead kopen?
Thomas T. Goldsmith en Estle Ray Mann waren in 1947 bezig met ’s werelds eerste game. Een missile simulator, geinspireerd door WOII, op een kathodestraalbuis, de voorloper van het CRT beeldscherm. Met deze eerste game is ook de oudste game-discussie ever geboren.
De oerdiscussie onder gamers, graphics vs. gameplay, heb ik nog nooit zo toepasselijk gezien als bij State of Decay op de Xbox One. Ik ga er nu nog niet helemaal op in maar ga wel een standpunt kiezen, waarschijnlijk trap ik de helft van de gamers daarmee in de ballen en zal de andere helft mij ongetwijfeld de hemel in prijzen.
Je mensen levend houden
State of Decay speelt zich direct na een zombie-uitbraak af. Je leidt een groep overlevenden door de post-apocalyptische wereld die ontstaat. Je vergaart resources en je moet afrekenen met zombies. Je houdt je groep sterk door uit te breiden, het moraal hoog te houden en natuurlijk mensen levend te houden.
Een echte survival
Laten we even beginnen met iets wat deze game in elk geval goed doet. Als je een survival game speelt wil je ook de echte survival ervaring krijgen, deze game geeft je dat met de juiste hardcore elementen. Als één van je teamleden er alleen op uittrekt en om het leven komt door een horde zombies dan is het voor eens en voor altijd voorbij voor dat karakter. Ook fijn, deze game kent geen pussy-mode, dus geen tutorials voor elke mogelijke optie in de game, maar net genoeg om je in de game te leiden en je dan aan je lot over te laten. Vaak moet je zelf de shit maar uitzoeken, perfect voor de open wereld waar je in een moment van onoplettendheid een zombie aan je hielen hebt (letterlijk dus).
Je bent de leider van een groep overlevenden en moet zorgen dat de groep zo sterk mogelijk is door gesprekken aan te gaan en moraal te verhogen. Je zult ook moeten zorgen dat de juiste resources vergaard worden door jezelf of door teamleden. Je breidt je groep uit door op zoek te gaan naar andere overlevenden en ze te helpen.
Met deze groep heb je een home base. Deze bevat een aantal afdelingen, zoals een keuken waar je koffie kunt zetten om zo je stamina te verhogen, of een workshop waar je bijvoorbeeld firecrackers kunt maken om zombies af te leiden. Je kunt nieuwe afdelingen plaatsen en deze kun je ook weer upgraden voor nóg betere items.
Andere kant van de medaille
Je speelt als Marcus Campbell die samen met z’n vriend aankomt in het gebied des onheils als ze terug komen van een vis-trip. Het verhaal ontvouwt zich al snel zo dat je met andere overlevenden in aanraking komt en als groep moet opereren. Vervolgens moet je voor verschillende NPC’s missies in de open wereld doen of kom je onderweg missies tegen.
Het verhaal is behoorlijk droog en vlak. Dit komt ook door de hoofdkarakters die totaal niet boeiend zijn. Met GTA 5 als referentie mag deze game helemaal aan de andere kant van het spectrum geplaatst worden.
Wat ook niet echt meehelpt zijn de belabberde graphics, animaties en physics. Het lijkt nog steeds op een Xbox 360-game. De opgepoetste textures zijn nog dik onvoldoende en de omgeving is totaal sfeerloos. Ook de karakters lijken wel van hout. Ik heb flink wat gereden in de game, maar nog steeds voelt het onwennig en onnatuurlijk aan.
Graphics vs. gameplay
En daarmee is State of Decay een duidelijk geval van goede gameplay en slechte graphics. Gamers die stellen dat graphics niet belangrijk zijn, zolang de gameplay maar goed is, kunnen me de kont kussen. State of Decay kan hierdoor de status van topgame vaarwel zeggen. Echt jammer, want de goede gameplay is aanwezig. Het is lekker uitgebreid en heeft goede RPG-elementen die andere survival-games weer niet hebben.
Ik heb de game toch niet met tegenzin gespeeld. Ik wil als een soort manager mijn club sterker en sterker maken, in die rol kon ik me prima uitleven. Maar ik speelde de game niet om van het landschap te genieten of omdat het verhaal mij pakte.
