Na een wiebelige ontwikkeling mogen we toch eindelijk aan de slag met de nieuwe Halo. Weet dit nieuwe deel ons te overtuigen met de richting van een open wereld, of blijft het toch stiekem allemaal hetzelfde?
Het is alweer flink wat jaren geleden sinds Halo 5 en fans wachten al heel lang hoe het verhaal nu verder moet. Aan het einde van deel 5 zagen we de hint naar een nieuwe Halo ring en zijn we natuurlijk nog niet klaar met Cortana die zich ineens tegen ons heeft gekeerd. Cortana vindt namelijk een manier om vrede in het universum te bereiken, maar dat is een manier waar de mens het niet helemaal mee eens is. Het verhaal brengt ons in Halo: Infinite naar de Zeta Halo, een gebroken ring. Aldaar komen we onze bad guys tegen, The Banished en mogen we natuurlijk getrouwe wijs weer een eind weg knallen met onze geliefde Master Chief.
Het verhaal
Wat is het grote probleem in Halo: Infinite? Master Chief staat tegenover The Banished die zich hebben afgesplitst van The Covenant (die je vooral kent uit de vorige delen). Deze brute wezens (pun intended) zorgen voor onrust op de Zeta Halo ring en het is dus aan jou om de macht van The Banished tegen te gaan door stuk voor stuk meer basissen terug te veroveren. Klinkt simpel toch? Dat is het ergens ook wel, ware het niet dat basissen veroveren alleen nog maar in het repertoire van Halo Wars zat en niet in de verhalende Halo delen. Zoals jullie allemaal weten is Halo Infinite van lineaire corridor-shooter over gegaan tot open wereld-shooter. Wat houdt dat in? Dat houdt in dat je nu de Zeta Halo ring als een grote zandbak mag zien en je overal kleine objectives hebt die je kunt uitvoeren apart van de verhalende missies. Deze objectives zorgen voor betere wapens, meer punten, meer upgrades en dus een sterkere Master Chief. Zie het maar als een soort Halo Wars meets Halo en dan alleen met onze Chief.
Het verhaal is sterk genoeg en gelukkig uitgebreider dan alleen maar basissen veroveren. Het is echter tegelijkertijd een beetje vaag door de versplintering van wat er nu allemaal is gebeurd en wat er precies moet gebeuren om dingen op te lossen. Dus nieuwkomers van de franchise zullen er niet zo veel plezier uit halen ben ik bang. Er zijn wat stijlelementen aan het begin van het verhaal om Cortana uit te leggen, maar ik vrees dat het niet genoeg is.
Het verhaal is ook redelijk aan de korte kant, hoewel niet korter dan voorgaande Halo delen. Zo’n 10 uur en het grote verhaal is wel zo’n beetje klaar. Als je het vergelijkt met vorige Halo delen, dan springt Halo Infinite er wel bovenuit qua diversiteit en tempo van het verhaal. Het is in ieder geval de beste campaign uit de koker van 343 Industries.
Het is echt een groot gemis dat je tijdens dit hele verhaal niks met vrienden kunt spelen, want de co-op campaign komt pas over een half jaar! Dat geeft een beetje het gevoel alsof Halo dan toch iets te vroeg is gekomen en alsof het complete product een beetje in stukjes is gehakt. Ook bepaalde multiplayer features missen we en die komen ook allemaal pas in de komende maanden. Hierover later meer.
Grijp de kans op vernieuwing
Als we naar de gameplay kijken, dan zien we vooral dat Halo een heerlijk tempo heeft. Het knallen, gooien van granaten, gebruik maken van extra powers is een soort harmonie van alle vorige Halo delen. De sfeer wordt goed neergezet en de keuze aan wapens is reuze. Het introduceren van een open wereld pakt erg goed uit voor de franchise. Ik was heel even bang voor een Ubisoft momentje waar ik ineens 1 miljoen punten op de map zag, maar elke kleine objective is uniek qua omgeving en draagt bij aan de progressie van de campaign en upgrades. Kan het wat herhalend worden? Zeker, maar door de soepele gameplay verveelt dat eigenlijk niet. Het is heerlijk om lekker met je Mongoose of Warthog door de bergen heen te scheuren en van basis naar basis te rijden om daar even wat koppen kleiner te maken.
Wat ook heerlijk is, is de grappleshot. Je snapt niet dat deze functie al niet eerder in Halo heeft gezeten. Althans, het gebruik van de grappleshot gaat zo soepel in dit nieuwe deel dat je het gevoel hebt dat het er altijd al was. Deze nieuwe haak maakt de gameplay zo veel sneller, fijner en verticaler, dat de actie nog even naar een hoger niveau wordt getild. Je gebruikt deze haak niet puur voor het bereiken van hogere punten, maar je kunt ook gewoon tanks vol met explosieve stoffen naar je toe trekken om naar je vijanden te gooien. Of je gebruikt het juist om naar een vijand toe te springen en hem een beuk op z’n kop te geven.
Er zijn naast de grappleshot ook nog wat andere vernieuwingen in de franchise. Zo zul je wat nieuwe wapens zien, maar ook een nieuwe manier om munitie te verzamelen. Natuurlijk krijg je dat weer uit de wapens die er al liggen, maar ook uit een soort ammunitiekisten vol met ‘’Kinetic’’ of ‘’Plasma’’ ammunitie voor jouw wapens. Het is een erg fijn systeem en zo zit je vrijwel nooit zonder kogels.
Een ander nieuw systeem is het feit dat we nu Spartan Cores hebben om onszelf te upgraden. Het voelt modern, maar het is uiteraard een vrij oud systeem wat nu pas in Halo zit. Je kan Spartan Cores verzamelen voor een beter schild, betere grappleshot (met elektriciteit!) en nog meer. Het is gelukkig niet complex zoals bijv. een talent tree, maar uitgebreid genoeg voor het gevoel dat je beter wordt.
Van technisch drama tot prachtig panorama
Het staat ons nog vrij vers in het geheugen. Het grote moment op de E3 dat we Halo Infinite voor het eerst zagen en iedereen dacht: ‘’wtf is dit?’’. De graphics waren niet lelijk, maar de stijl was weg en alles was klinisch zonder nieuwe belichtingstechnieken en het klopte gewoon niet. Gelukkig heeft het jaar uitstel deze game goed gedaan. Alles is mooi, scherp en draait verdomd soepel! De enige keren dat de framerate dipt is raar genoeg bij sommige cutscenes waar je tijdelijk naar 30fps dipt, maar over het algemeen (op de Xbox Series X althans) geniet je van 4k en 60fps. De belichting klopt, de stijl klopt, alle modellen zijn scherper, de effecten zijn mooier, de vegetatie is uitgebreider en de wapens hebben er nog nooit zo lekker uit gezien.
Multiplayer
Het multiplayer gedeelte van Halo: Infinite voelt een beetje als vals spelen. Je kan deze namelijk gratis downloaden en je hebt de base game daar helemaal niet voor nodig. De twee (singleplayer en multiplayer) behoren wel tot dezelfde game, maar staan tegelijkertijd dus ook op zichzelf. Ik kan een heel boekwerk gaan typen nu over de multiplayer, maar het komt er op neer dat het fijn speelt! Het klassieke Halo gevoel is terug, het Battle Pass systeem werkt goed (hoewel het nog iets beter kan) en met name de grote battles leveren fantastische momenten op. Waarom typ ik dan geen boekwerk? Omdat dit al is gedaan door community member YazNL en dat lees je hier. Er staat haarfijn in wat de multiplayer precies zo leuk maakt en wat er eventueel nog beter kan.
De minder goede zaken
Is Halo dan puur pracht en praal? Nee dat is het niet. Ik merk zelf dat ik ondanks de keuze voor open wereld alsnog deel nummer zoveel speel. Het is het klassieke Halo gevoel, maar het leunt mij net iets teveel op glorie van vorige delen. Het verhaal is traditioneel en voorspelbaar. Als dit geen Halo was, was het dan goed geweest? Ik denk dat de cijfers dan lager waren uitgevallen. Doordat Halo Infinite een game wordt met langdurige support, heb je het gevoel dat je nu een beetje het begin hebt en niet het volwaardige product. Zo kan je de campaign niet met vrienden spelen en mis je in de multiplayer toch The Forge en een paar andere zaken. Doordat iedereen weet dat er meer aan komt, voelt het alsof de ontwikkelaar toch nog – zelfs na uitstel – met haast maar met de campaign is gekomen en dat voelt ergens incompleet.
Conclusie
Zonder enige twijfel is Halo: Infinite het beste wat er uit de koker is gekomen van 343 Industries. Het voelt alsof zij eindelijk hun eigen stempel op de franchise hebben kunnen drukken zonder zich aan te trekken van de oudere stijl van Bungie met de originele trilogie. Het uitstel heeft deze game goed gedaan, hoewel er toch nog best wat zaken missen die we pas de komende maanden zullen krijgen. Door de toevoeging van moderne gameplay mechanics voelt Halo weer enigszins up-to-date met de rest van de industrie en verdient het weer z’n ‘geniale shooter’-status op onze geliefde Xbox.
Halo: Infinite is niet per se gedurfd (zoals bijv. ook te merken is met het verhaal) en speelt redelijk safe als je kijkt naar de open wereld toevoeging. Toch is dat helemaal niet erg en dat komt met name omdat Halo zo heerlijk lekker wegspeelt. Daarbij komt ook nog het feit dat het helemaal niet zo makkelijk is om een open wereld richting op te gaan zonder de ziel van de franchise te verliezen. In mijn ogen is dat nog maar twee keer gebeurd, namelijk met The Witcher en (World of) Warcraft (ja, er zullen er ongetwijfeld meer zijn, gooi maar in de comments).
Dus, Master Chief. Welcome back!
