Community member Eddie is opnieuw in de pen geklommen. Deze week neemt hij Demonacia – Everlasting Night onder de loep. Deze side-scrolling action platformer is door AKI, in samenwerking met Eastasiasoft, ontwikkeld. In zijn review laat hij aan XBNL weten wat hij van deze game vindt.
Laten we er maar direct even induiken. De game opent met een tekst uit de Divine Comedy van Dante. Daarna zie je het startscherm waar je een nieuw spel start. Je krijgt vervolgens keurig de keuze wat voor soort gameplay je wilt ondergaan: Easy (voor het verhaal en het onderzoeken van de wereld waar je in rondloopt) of Classic (uitdagend, lees: je zult vaak dood gaan). Spoiler Alert: ook op Easy ga je regelmatig dood. Maar wat gaan we precies doen? Eerst maar eens iets over de context.
Je wilt een nieuwe Toren van Babel maken, maar er is een massaslachting in een dorp geweest. Slechts één meisje heeft het overleefd: jij! Je bent weliswaar gewond en jouw bloed is met dat van demonen vermengd, maar je naait jezelf dicht en gaat op oorlogspad om wraak te nemen. In de tijd dat je jezelf opknapt, is er inderdaad een Toren van Babel uit de grond gestampt (blijkbaar geen stikstof-problematiek daar en lekker snelle werkers). En bij de ingang van deze toren begint jouw gevecht met de demonen.
Persoonlijk had ik iets meer verhaal willen meekrijgen. Waarom zijn er ineens demonen? Wat is er voorafgaand allemaal gebeurd? Waar kom jij zelf vandaan?
Je wordt nu meteen zonder enige voorkennis in het verhaal gegooid. Dat hoeft niet erg te zijn, maar dan moet de gameplay als een huis staan.
Gameplay, controls en savepunten
De gameplay bij dit spel is op zichzelf best goed. In deze sidescroller game stomp en schop je er op los en je vijanden vallen in het begin met bosjes. Je wordt ook geleidelijk in alle onderdelen van de gameplay geïntroduceerd. Combo’s worden visueel uitgelegd, gebruik van Demon Potion, en waar alle collectibles allemaal toe dienen. Ook op het gebied van diversiteit van vijanden geen klagen.Â
Qua controls moet je denken aan de indeling zoals die bij een fighting game terugkomen. A en B zijn voor stompen, X en Y zijn voor trappen. Bewegen kan zowel met de linkerstick als de vierpuntstoets. Daarnaast is er gekozen om jou te laten springen met de rechtertrekker. Dit is zolang je alleen hoeft te springen geen probleem. Alleen zal dat vrij weinig voorkomen.
In dit spel moet je continue springen en tegelijkertijd met de knoppen combo’s maken om jouw vijanden te vernietigen. Ik liep hierbij meer dan regelmatig tegen het punt aan dat ik ook de rechterbumper raakte. En deze zorgt ervoor dat het inventarismenu wordt geopend. Kortom, tijdens vele gevechten was ik niet alleen aan het knokken met mijn demonische vijanden, maar ook met de indeling van de knoppen.
Vreemd genoeg is voor een eventuele co-op partner een iets fijnere knoppenindeling. Daar zit de springknop gewoon onder A. Zover ik heb kunnen terugvinden is er geen mogelijkheid om zelf de knoppen naar eigen inzicht te configureren.
Een tweede tekortkoming in deze game vind ik dat er geen ranged wapens zijn. Of bij gebrek daaraan in ieder geval een mogelijkheid om vijanden een stuk terug te werpen. Nu is het zo dat je wordt geconfronteerd met een berg vijanden die je met combo’s probeert te verslaan. Nadeel van die combo’s is echter dat ze je qua positie midden tussen jouw vijanden plempen. Tel daar dan weer bij op dat elke aanraking met een vijand schade geeft en je weet genoeg. Dit is een recept om ontelbare keren dood te gaan en na een tijd vooral ergernis aan over te houden.
Een andere uitdaging waar je tegenaan loopt is wanneer je lekker aan het onderzoeken bent. Voordat je het weet ben je zo een eind weg, maar is er geen savepunt meer bij je in de buurt. Zoals bekend mag zijn bij dit soort games, zijn ook in Demoniaca het aantal savepunten spaarzaam. Je moet dus echt wel opletten op je health en hoe je items gebruikt.Â
Walljumps
Walljumps zijn een onderdeel van deze game en verdienen daardoor een eigen stukje. Omdat het zo goed is? Nou, nee. Dit onderdeel is belachelijk slecht in de game verwerkt. Normaal gesproken gaat walljumpen vrij rechttoe-rechtaan. Soms wat uitdagender om lastige stukken te bereiken. Niks mis mee.
In deze game lijkt de dev te hebben gekozen voor puur masochisme en slecht uitgevoerde mechanics. Zodra je een walljump uitvoert, kunnen er 2 dingen gebeuren:
- Je voert een walljump uit en glijdt zodra je de andere muur raakt hulpeloos naar beneden zonder dat je ook maar een nieuwe walljump kunt uitvoeren.
- Je voert een aantal walljumps uit en bereikt de top, maar met jouw laatste jump kom je niet óp een platform terecht maar grijp je dat vast met je handen. Gefeliciteerd! Je hebt nu alleen nog maar de keus om een normale jump uit te kunnen voeren, rechtstreeks weer naar beneden. Je hebt geen mogelijkheid om jezelf op te trekken zoals je zou mogen verwachten.Â
Wanneer je beseft dat dit walljumpen een enorm groot deel van de gameplay uitmaakt, weet je dat het uitspelen van deze game een opgave wordt. En geen leuke helaas.
Pixels, pixels en nog meer pixels (en een beetje geluid)
Denk terug aan de hoogtijdagen van de SNES en je hebt meteen een aardig idee van wat je te wachten staat op grafisch gebied. Alles lijkt handgetekend en ook de vijanden zien er gelikt uit. Ons eigen personage ziet er goed uit. Ook wanneer ze vol in een combo zit om een of ander monster op zijn falie te geven.
Het geluid doet niet onder voor de graphics. Deze is goed gekozen en is (zeker bij het verkennen van de enorme toren) een toevoeging aan de game. Je krijgt onbewust dat gejaagde gevoel over je heen dat er elk moment problemen zullen/kunnen volgen. Kortom deze game presenteert zich hartstikke goed.Â
Genre en verzamelwoede
Er worden een heleboel genres vermengd in deze game. Sidescrolling platformer, fighting, metroidvania, maar er wordt ook een beetje van het RPG-genre gesnoept. Jouw personage kan wat levellen, er zijn wat stats die je kunt tweaken en je kunt met items die je verzameld onderdelen van jouw personage verbeteren. Er is een hele hoop om te verzamelen.
Zo moet je Spheres, kettingen, diverse soorten armbanden, diverse soorten ringen en special items oppikken gedurende je reis door de duistere wereld van de Toren van Babel. En hierbij zijn dan nog de moves die je moet/kunt verzamelen buiten beschouwing gelaten.Â
Zeker bij het aantal moves dat je kunt verzamelen, kun je vraagtekens zetten. Je hebt je normale moves die je moet vrijspelen, nog een berg gevorderde moves, plus ook nog een lijst aan moves voor je demonische krachten. Voegt dit nu wel iets toe aan de game zelf? Voor mij persoonlijk deed het wat afbreuk aan de beleving van de game. Maar dat is voor ieder een eigen keus.
Co-op to the rescue
Je zult in deze game vaak, ontzettend vaak, doodgaan. Wil je net iets meer kans maken om wat verder te komen, dan kun je in deze game gelukkig thuis samen met een vriend/je vrouw/je golden retriever, of wie dan ook, aan de gang. Op dat moment begin je samen met een demonische side-kick aan je avontuur. Deze demon geeft je een stevige boost in je aanvalskracht, iets dat je goed kunt gebruiken in deze game. Het idee van deze manier van local co-op werkt goed. Het countert de moeilijkheidsgraad wat, die anders onhandelbaar hoog zou blijven. Â
Achievements
Demoniaca: Everlasting Night heeft 28 achievements. Als je de lijst bekijkt, dan zie je dat het een standaard-opzet is zoals Eastasiasoft die vaker hanteert. Alles is vrij rechttoe-rechtaan.
Een deel is te behalen met het gewoon doorspelen van de game en eventueel wat grinden. Zo zal je de nodige kilometers moeten afleggen in de game (travel x-aantal kilometers), dingen moeten slopen en zielen moeten absorberen. Op zich allemaal niks spannends dus, maar je zult er wel de nodige uurtjes mee zoet zijn.
Conclusie
Een game met de nodige potentie, maar met een frustrerende uitvoering. Grafisch en qua audio zit deze game wel snor, maar dat is niet genoeg om een game te dragen. Vooral slechte keuzes in de knoppen-layout en de gameplay trekken deze game hard naar beneden. Wacht gerust een goede sale af als je je toch aan deze game wilt wagen.
