Review: Assassin’s Creed Valhalla – in de zevende Walhalla

De komst van een nieuwe Assassin’s Creed zorgt altijd voor wat excitement.  Dus toen de code een week geleden via de mail binnenkwam, kon ik een klein Vikingdansje niet onderdrukken. Maar is mijn enthousiasme na een week nog steeds zo groot?

Assassin’s Creed Valhalla neemt ons mee in de wereld der Vikingen. Een thema dat op dit moment ontzettend populair is, mede door tv-series zoals Vikings en The Last Kingdom. Dus ben je van zowel de franchise als de tv-serie fan, dan zou het eigenlijk niet mis kunnen gaan. Bij het starten van de game heb je nu de keuze om in drie categorieën de moeilijkheid te bepalen. Dus wil je de combat makkelijk maar ben je een kei in stealth, dan kan je die weer op moeilijk zetten. Die verdeling is erg prettig.

Bij het opstarten van de game wordt al duidelijk dat de graphics behoorlijk in orde zijn. Tenminste, wat de pracht en praal op je scherm betreft. Helaas moet ik gelijk bekennen dat ik al snel de eerste glitches, bugs en screen tearing tegenkwam. Het lijkt alsof Ubisoft geen game zonder dit fenomeen kan lanceren. Op een bepaald moment begon ik zelfs te twijfelen of deze game wel voor de Xbox One bestemd is en of de game niet aanzienlijk beter toont op een Series X|S. Aan de andere kant, een Ubisoft game zonder glitches zou wel heel bijzonder zijn. Maar ik vermoed dat vooral de aanwezige screen tearing daar niet op te zien zal zijn.

Als we het over glitches hebben dan praten we over npc’s die tegen een dichte wand aan blijven lopen, objecten en kledingstukken die zich vreemd gedragen, zoals onderstaande magisch schild, en later inladende onderdelen op het scherm. Dat gezegd hebbende kan ik niet zeggen dat het gamebreaking bugs zijn en of zij bij een komende patch nog aanwezig zijn.

Maar de beelden, die je ook in deze review kan zien, zijn oogverblindend mooi. Het rondspattende bloed, de afgehakte ledematen en hoofden, het is allemaal in volle Viking-glorie te zien. De landschappen zijn ook zo indrukwekkend dat ik veelvuldig mijn in-game fototoestel oppak om even dat plaatje vast te leggen. Iets wat je in deze review kan zien.

Om in de categorie Sound and Vision te blijven, ook de geluiden zijn spot on. Je hoort de natuur om je heen leven en zo nu en dan ontdek je conversaties in de originele talen. Soms treedt er weleens iets vreemds op wat ik slecht kan plaatsen, namelijk de fluisterende gesprekken die je zo nu en dan hoort opduiken. Wederom geen gamebreaking zaken maar opvallend. Gelukkig zitten er ook weer de nodige liederen onder het varen in de game en kan je nu ook wisselen tussen het zingen en de vertelling van een verhaal.

Wat men in mijn ogen weer briljant gedaan heeft is aandacht geven aan de kleine details. Het verschil in roeibewegingen als je een bocht om gaat of het neerhalen van je mast bij het passeren van een lage brug. Het lijkt logisch maar toch, ik geniet altijd wel van dit soort kleine bijzonderheden.

Het verhaal

Het is altijd weer verrassend hoe men het hele Assassin’s thema in de verschillende werelden en tijdperken weet te brengen. Alleen in Odyssey, die eigenlijk het rare broertje in de reeks is (ook wat tijdlijn betreft) werd mij die binding nooit helder. In Valhalla komt dit al vroeg om de hoek kijken. The Hidden Ones, zoals de Creed op dat moment nog wordt genoemd, komen in het begin al snel tevoorschijn. Ze zijn gelijk ook herkenbaar door hun kleding waardoor we de verbinding kunnen maken met de bekende Altaïr. Deze AC speelt zich namelijk tussen Origins (49 voor Christus) en Assassin’s Creed (1190) af. Valhalla beschrijft het jaar 873 en is dus ruim 200 jaar eerder dan AC 1.

Wat wel opvallend is, is dat men hier spreekt over het groeien van de brotherhood tijdens het Romeinse rijk. Een wereld die we (nog) niet kennen maar waar wel ooit wel ontzettend naar gehint is. Het thema van de volgende AC misschien?

De hoofdpersoon is Eivor en we ontmoeten hem/haar als kind in de intro. Na de intro kan je gaan kiezen of je als mannelijke of vrouwelijke Eivor wil gaan spelen. Dit is trouwens in de game constant aan te passen, dus ben je na een uur of drie de mannelijke versie zat, dan ben je vrij om dit te veranderen. Een verbetering met de vorige versies waar je totaal opnieuw moest beginnen. Ook maken we wederom kennis met Layla en de Animus.

Je speelt dus als Eivor, een Noorse Viking die zich in de strijd om de heerschappij van bepaalde clans en Noorse gebieden bevindt. Situaties die kijkers van de tv-serie direct zullen herkennen. Na de proloog zal je de keuze maken om samen met je pleegbroer naar Engeland af te reizen en daar een nieuwe kolonie te starten. Gelukkig zitten de Deense Vikingen al in dat gebied, het moment dat je de bekende namen Ivarr en Ubba Ragnarson tegen gaat komen, en met hen ga je verbonden aan en start je de veroveringen en plunderingen van de Engelse dorpen en provincies. Een strijd die de bekende krachten uit alle Assassin’s Creed’s ook weer laat zien, de Hidden Ones (Assassin’s) tegenover the Order of the Ancients (de Templars).

Tijdens de conversaties en in het verhaal krijg je regelmatig met keuzes te maken. Deze keuzes bepalen echt hoe je verhaal verloopt. Het loont dus om soms de neiging te onderdrukken om iedereen maar te vermoorden en juist genade te tonen. Het is maar een tip ;-).

Een eigen huis

Bij de aankomst in Engeland maak je kennis met een nieuwe onderdeel in de game, het bouwen van een nederzetting. Dit nieuwe element zit lekker in elkaar. Niet geweldig ingewikkeld maar wel heel erg leuk. Het draait om het groeien van je community door het bouwen van een smid, een stal, een botenbouwer, en ga zo maar door. Al deze gebouwen zorgen dus voor extra opties en elementen in de game. Wat in de vorige versies nog losse onderdelen waren zoals het opknappen van je schip of je wapens een upgrade geven, is dat nu allemaal in je dorp gegoten. Dus het loont om je dorp snel uit te breiden. Je vindt er zelfs een museum die de oude objecten die je vindt graag wil hebben.

Er is veel te herkennen in de game maar wel met een wat nettere layout. Het upgraden van je gear is helder in beeld te vinden. Het verzamelen van bepaalde groepen gear, die je in combinatie met de skill tree weer extra krachten geven, is voor mij duidelijker in beeld gebracht dan in de vorige delen. De skill tree daarentegen is in het begin best ingewikkeld en vooral heel groot. Noorse afbeeldingen vol met skills die zich tak voor tak uitbreiden waardoor je soms het gevoel hebt van links naar rechts te schieten zonder dat je exact je richting weet. Het is dan ook handig om, na het kiezen van je hoofdrichting, de sleutelpunten goed te bekijken zodat je weet wat je wil unlocken.

Natuurlijk is je keuze uit een rij aan wapens weer groot. Tweehandige bijlen of een schild met losse bijl of twee bijlen, het is allemaal mogelijk en dat in een variatie aan wapens. Het schijnt zelfs zo te zijn dat we Mjöllnir ergens in de game kunnen vinden. Tenminste, als je hem opgetild krijgt.

De combat is wennen. Het speelt zich vooral onder je bumpers en triggers af en dat is even anders dan het rammen op de knoppen. In het begin merkte ik dat ik daar soms best de mist mee in ging. Vooral het timen van je block is lastig maar vaak is het gewoon rammen en wegduiken en doe je dat goed en stun je je vijand, dan kan je genieten van de soms gruwelijk animaties. Het er af meppen van een hoofd of een arm, die je dan achteloos weg ziet rollen, of een tegenstander aan een speer rijgen is wel heel vet in beeld te zien. Inclusief rondvliegend bloed en spuitende slagaderen. Mocht je dit voor je tere ziel teveel van het goede vinden, dan kan je het altijd uitzetten. Maar als rechtgeaarde Viking kan ik niet anders dan bloed laten vloeien.

Natuurlijk kan je, zoals ik dat als stiekeme sluipert graag willen, lekker in Cloak gaan. Je trekt je capuchon over je hoofd en gaat in totale sluipstand. Je hebt al je Assassin truukjes weer in de game zitten dus dat zit wel snor. Verandert dit, zoals meestal gebeurt, in totale chaos, dan kan je soms bij plunderplekken je maten roepen om je te helpen in de Raid optie. De enige voorwaarde is dat je wel ergens bij een rivier aan het vechten bent.

Dat ongemerkt blijven lijkt bijna niet te voorkomen. Npc’s merken je op de een of andere manier altijd op. Of ik ben gewoon te luidruchtig, dat kan ook. Over de npc’s gesproken, die reageren vaak wel adequaat maar soms lijkt het alsof ze zwaar onder invloed van een blauw pilletje zijn. Je staat dan klaar om ze op te vangen maar blijkbaar zijn ze dan even op trip, dus is het gewoon hakken op een tegenstander die totaal niet reageert.

Vanuit je veilige dorp ga je op weg om andere gebieden te verkennen en te plunderen. Op de planning zit je schoonzus die druk bezig is om voor jou de juiste plekken te kiezen.

Wat direct opvalt is dat we niet gelijk overspoeld worden door side missions. Je kiest doelbewust de plek waar je aan de slag wil gaan en wordt dan door het verhaal meegenomen. Onderweg kom je wel weer de nodige ‘haal tig slangeneieren zodat ik een vieze scheet kan laten’ of ‘ik heb zo’n hoofdpijn door die bijl die in mijn hoofd zit’-missies tegen, maar het voelt minder ‘van hot naar her’ dan in bijvoorbeeld Odyssey. Uiteindelijk ontkom je er niet aan om via die (vaak best grappige) missies te gaan levelen maar het voelt minder nutteloos.

Genoeg te vinden

Ook voor de verzamelaars onder ons is er genoeg te vinden. Van Romeinse oude voorwerpen tot een rij aan extra abilities die vaak ergens in ondergrondse netwerken verbonden zijn. Dit kan nog weleens verwarrend zijn. Je zoekt soms een icoontje maar die blijkt dan nog meters onder de grond te zitten zonder dat je de ingang van die gangen ziet. Meestal helpt je trouwe gevederde metgezel, de raaf Synin, wel met het vinden van allerlei zaken. Want zo’n handige vogel heb je ook weer in deze versie tot je beschikking.

Ben je dat zat, dan is er een geweldig dobbelspel in de game te vinden waarin je je met enig gemak zo in kan verliezen. Of je gaat lekker vissen, want wat is een game zonder visfunctie.

Conclusie

Is Assassin’s Creed Valhalla een game die je in je verzameling moet hebben? Ik kan daar (maar ik ben dan ook fan) volmondig ‘ja’ op antwoorden. De game voelt beter en het verhaal is completer dan Odyssey. De side-missies zijn logischer en minder chaotisch en de game heeft meerdere verhaallijnen waar je genoeg tijd in kan stoppen. Na 25 uur spelen lijk ik nog steeds niet alles ontdekt te hebben. De setting is gewoon heerlijk maar goed, ik ben ook fan van dit tijdperk.

Deze AC voelt ook weer als een echte AC maar wel met extra’s die het nog leuker maken. Je settlement opbouwen is leuk om te doen en maakt je sterker. Het geeft ook echt een doel aan je raids namelijk goederen vinden. Maar ook de verschillende beroepen in het dorp spelen weer een rol in je game en dat maakt het spel iets gevarieerder en doelmatiger.

Grafisch is hij top maar we worden weer geplaagd door de bekende Ubisoft glitches en bugs. Meestal haalt dit je niet uit je game maar soms zijn ze wel heel hinderlijk aanwezig. Je vraagt je soms af hoe het toch komt dat ontwikkelaars dit niet kunnen oplossen, zeker als de eerste bug al heel snel in beeld te zien is. Ook doen npc’s soms erg vreemd en laten ze zich afslachten zonder enige tegenstand.

Maar aan het eind van de rit kan ik niet anders zeggen dan dat ik sinds tijden niet meer zo genoten heb van een Asassin’s Creed. Het verhaal en alle activiteiten blijven je trekken. Dus terugkomend op de vraag of je de direct game moet halen, moet wachten op de deals of gewoon moet laten liggen is het antwoord volmondig: HALEN!!. Je gaat hier weer veel uren plezier mee hebben.