Een missie om de wereld te redden met muzikale magie. Klinkt tof en dat wilde ik dus ook graag uitproberen. Is AereA een game van het niveau Mozart of eerder van de Toppers?
Soms heb je van die games die je alleen na het lezen van de omschrijving al wilt proberen. AereA is voor mij zo’n game. Lees maar eens mee. “AereA, een actie-RPG met een muzikaal thema waarin je met één van de grote maestro Guido zijn leerlingen het eiland Aezir verkent. Een zwevend eiland dat in vier stukken is gebroken. Je missie? Het vinden van de negen oer-instrumenten om de balans en vrede terug te brengen in de wereld”.
AereA is dus een actie-RPG. Eentje die je alleen of met drie vrienden in lokale multiplayer kunt doorkruisen. Vol goede moed begon ik solo aan het avontuur met Wolff, de harp-boogschutter.
Lekker origineel
Een harp-boogschutter, dat is iets dat ik nog niet eerder onder de knoppen heb gehad. Net zomin als een cello-ridder, een luit-magiër of een trompet-gunner. Ook het muzikale thema zelf is erg tof en komt overal in terug. Zo betaal je bijvoorbeeld met muzieknoten, zijn er metronoom schakelaars en zijn de eindbazen allemaal gebaseerd op een muziekinstrument.
Ook de muziek zelf in deze game is lekker bombastisch en gewoon prima in orde. Wel is het jammer dat die muziek in een aantal levels erg overheerst. Hierdoor valt het namelijk extra op dat het wel erg repetitief is. En hoe leuk ook, na een poosje wordt dat wel vervelend.
Ook de presentatie van de game is prima. Het heeft een tof, cartoony stijltje met een isometrisch perspectief. De characters hebben genoeg details en ook de meeste werelden zien er gewoon erg mooi uit. De meeste inderdaad, want het lijkt wel alsof er aan sommige levels meer aandacht is besteed dan aan anderen. Zo is de concerthal waar je begint bijvoorbeeld prachtig en met een hoop details weergegeven. Later in de game kom je in de Lava Caves terecht. Vergeleken met de andere levels is het daar nogal een kale bedoening.
Gameplay is te simpel
In een RPG is het onvermijdelijk dat je quests, side-quests, puzzels en monsters tegenkomt die je moet verslaan. Dit is ook wat RPG’s zo tof maakt.
Helaas slaat AereA hier de plank behoorlijk mis. Al het bovengenoemde zit erin maar het is veel te simpel. Een voorbeeld. Ik stap een ruimte binnen met twee afgesloten deuren en twee vijanden. Nadat ik de vijanden verslagen heb gaat er één van die deuren open. Die gaat naar een kamer waar alleen een schakelaar in staat. Wanneer ik deze omgezet heb gaat vervolgens de deur open waar ik doorheen moet om verder te komen. Waarom? Waarom dan die ene schakelaar nog waar ik niks voor hoef te doen?
Een ander voorbeeld. Ik sta voor een dichte deur. Er zijn geen vijanden maar er is nog wel een gang die ik nog niet verkend heb. Die gang brengt me bij een schakelaar waar ik een blok op moet duwen. Normaal gesproken moet je dan op zoek naar dat blok, of een puzzel oplossen om het blok te laten verschijnen maar in AereA ligt dat blok letterlijk drie stappen van de schakelaar vandaan. Je duwt het blok erop en de deur gaat open. De enige uitdaging voor deze deur is dus dat je een klein stukje moet lopen. Had er dan op zijn minst meerdere gangen ingestopt met een paar vijanden zodat ik op zoek had gemoeten naar de schakelaar.
De side-quests zijn ook niet erg origineel en zijn een afwisseling van ‘zoek een voorwerp’ of ‘versla zes monsters’.
Verder merkt de game van zichzelf op dat het op een bepaald moment wel heel snel gaat, want waar je aanvankelijk een lekker tempo hebt, laat de game je halverwege regelmatig terugkeren naar eerdere levels voor wat fetch quests.
Toch niet zo origineel
Waar het in het begin allemaal nog zo mooi leek, daar blijkt de game uiteindelijk toch minder origineel dan gehoopt. De harp-boogschutter blijkt gewoon een normale boogschutter te zijn, net als de andere characters. De speciale aanvallen zijn niks dat je nog nooit eerder hebt gezien, de metronoom schakelaars doen niks bijzonders. Het is allemaal alleen maar cosmetisch.
Ook de verschillende werelden heb je allemaal al eens gezien. Het bos level, de besneeuwde berg, de woestijn en het moeras. Alleen de concerthal zie je in een game niet zo vaak.
Conclusie
Dat muziek thema van de game had ik zo graag meer van willen terugzien. Speciale aanvallen, op muziek gebaseerde puzzels, meer levels zoals de concerthal. De makers hadden hier zoveel meer mee kunnen doen. In plaats daarvan is het een generieke RPG geworden met een paar erg leuke ideeën die zichzelf min of meer van kant maakt dankzij de idioot makkelijke “puzzels”. Jammer, heel erg jammer.
Ik heb me best wel vermaakt met deze game hoor, maar als je hem graag zou willen spelen dan raad ik je aan hem ooit eens uit de budgetbak te vissen, want veertig euro is echt te veel.
