Op 28 augustus 2025 verscheen van Nederlandse bodem The Knightling op Xbox Series X|S. De trailer wist te overtuigen, maar weet de game dat ook?
The Knightling is een third-person action-adventure met een open-wereld-insteek waarin verkenning, lichte RPG-progressie en schild-gebaseerde combat centraal staan. De game speelt zich af in Clesseia, een kleurrijk koninkrijk dat leeft bij de gratie van ridderlijke mythes en heldenverhalen. In deze wereld draait alles om Callyrium, een zeldzaam, half-magisch metaal, waarmee legendarische uitrusting wordt gesmeed. De toon is licht en koddig, maar onder de oppervlakte schuilt een klassiek verhaal over reputatie, verantwoordelijkheid en de kloof tussen mythe en werkelijkheid.
De speler kruipt in de huid van de Knightling, schilddrager en leerling van de beroemde Sir Lionstone. Wanneer Lionstone spoorloos verdwijnt en alleen zijn schild achterlaat, begint een persoonlijke zoektocht die snel verweven raakt met bredere mysteries rond de Earthborn en een vergeten geschiedenis die zorgvuldig is weggestopt. Onderweg ontmoet je Gynni, je jeugdvriendin die als eerste jouw verhaal gelooft en help je burgers met kleine en grotere noden.
Qua gameplay onderscheidt The Knightling zich door één allesbepalende fantasie: het magische schild à la Captain America. Dat schild is je wapen (gooien, slaan, parry), je vervoer (glijden over hellingen, zweven op luchtstromen) én je gereedschap bij traversal en puzzels. Via skill trees en upgrades (Knight Praise, metalen) ontwikkel je nieuwe moves en versterk je je uitrusting. De wereld is compact maar verticaal, met speelse routes (paddenstoelsprongen, boost-gras, windbanen) die verkennen beloond laten voelen.
Wat meteen opvalt is hoe prachtig en kleurrijk de wereld is vormgegeven. Clesseia bruist, met een verticale stad die uitnodigt tot klimmen, glijden en experimenteren. Het gebruik van creatieve traversal-methodes zoals paddenstoelen die je de lucht in katapulteren of grasbanen die je schild versnellen, geven de game een speels en uniek karakter. Muziek en art direction dragen bij aan die lichte, bijna sprookjesachtige toon.
Verhaal en combat kan beter
Het verhaal opent sterk. De introductie van Lionstone, Gynni en de Knightling zet een sympathieke toon. Sidequests kleuren aanvankelijk de wereld, maar vallen later grotendeels weg. De main quest houdt je wel bezig, maar voelt minder meeslepend naarmate je verder komt. De game is met circa 10 uur speelduur geen lange ervaring en mikt duidelijk op een compacte, tussendoor speelbare ervaring.
De combat laat een dubbel gevoel achter. Het idee van een alles-in-één-schild is creatief en sluit aan bij het Captain America-fantasiegevoel. Maar zodra je meerdere vijanden tegelijk moet bevechten, vallen de beperkingen hard op. Er is geen goed lock-on-systeem, aanvallen voelen stroef, en de camera werkt vaak tegen. Richting het einde gooit de game simpelweg méér vijanden en snipende torens op je pad, zonder dat de combat die druk kan dragen. Quicktime-achtige minigames om pantser af te breken of kisten te openen onderbreken de flow en zorgen eerder voor irritatie dan voor variatie.
Progressie en traversal
Qua progressie zit het systeem degelijk in elkaar. Knight’s Praise en metalen geven toegang tot upgrades en nieuwe moves via Gynni en de Knight Academy. Je voelt je Knightling gaandeweg sterker worden, maar de opbouw blijft relatief vlak en voegt weinig nieuwe lagen toe aan de gevechten. Traversal blijft wél leuk tot het eind, met glijden en zweven als absolute hoogtepunten.
Technisch gezien draait de game stabiel, zij het niet op vaste 60 fps. Bugs zijn beperkt maar aanwezig: quest-triggers die niet altijd afgaan of respawns midden in groepen vijanden. Het zijn geen gamebrekers, maar ze zorgen voor momenten van frustratie. Positief is dat de open wereld zonder merkbare pop-in of glitches wordt geladen, met mooie vergezichten en solide performance.
Conclusie
The Knightling laat zien hoeveel potentie er in een Nederlandse indie van dit formaat kan zitten. De grafische stijl, de muziek en vooral de creatieve toepassing van het schild maken de eerste uren een feest. Maar de stroefheid van de combat, de oneven balans in moeilijkheid en een aantal frustrerende ontwerpkeuzes trekken het geheel naar beneden.
Toch is dit geen mislukking. Integendeel: het is een sympathieke, vermakelijke game die dicht tegen een écht sterke titel aanzit. Als Twirlbound de lessen van The Knightling meeneemt naar een vervolg, dan kan dat zomaar de sprong zijn naar iets bijzonders. Voor nu is dit vooral een charmant, maar onaf avontuur.
