2025 zit tot nu toe bomvol toffe releases, maar The Alters van 11 bit studios is een titel die – ondanks een stille lancering – opvallend hard weet binnen te komen. Dat zit hem in een verfrissende combinatie van genres, een verrassend diep verhaal en een setting die blijft boeien. In deze XBNL-review bespreken we waarom deze game, die je nu via Game Pass kunt spelen, absoluut je aandacht verdient.
Basebuilding, management en survival in één
In The Alters kruip je in de huid van Jan Dolski, een ruimtepionier die na een ramp op een onbekende planeet strandt. Alle bemanningsleden zijn dood, jij bent de enige overlevende – althans, in het begin. De planeet is verraderlijk en de tijd dringt: door een dreigende zonnevlam moet je jouw mobiele basis constant verplaatsen, op zoek naar de grondstof Rapidium. De gameplay combineert basebuilding, crew management, resource gathering en verkenning, met een constante onderliggende dreiging van straling en tijdsdruk.
Wat het uniek maakt? Je kunt jezelf klonen. Of beter gezegd: alternatieve versies van jezelf creëren – zogeheten Alters. Deze Alters hebben elk een ander levenspad gevolgd, gebaseerd op aangepaste keuzes in jouw geheugenlijn, en dus ook andere skills, emoties en gedragingen. Het resultaat: een crew die je kent, maar toch verrassend complex is.
Een kloon is geen kloon
De Alters zijn niet zomaar marionetten die je opdrachten geeft. Hun verschillende achtergronden maken hen stuk voor stuk uniek – met eigen voorkeuren, stemmingen en conflicten. Ze botsen onderling, hebben aandacht nodig, en als je ze negeert, kunnen ze zich tegen je keren. Een Alter is een waardevolle hulp, maar ook een potentiële tikkende tijdbom.
Die menselijkheid maakt het managen van je crew extra boeiend. Je moet nadenken over welke Alter je wanneer maakt, en of je bijvoorbeeld eerst een scientist, miner of technician nodig hebt. Een verkeerde keuze kan je flow verstoren of zelfs je missie saboteren. Gelukkig leert de game je deze systemen geleidelijk aan – zonder je te overspoelen.
Strak design en vloeiende gameplay
Het basisontwerp is verrassend overzichtelijk en werkt intuïtief. Je bouwt modules (zoals slaapvertrekken, opslagruimtes of kassen) aan een centraal wiel dat als je mobiele basis fungeert. Elke module kost resources, en gewicht speelt een rol: te veel gewicht betekent dat je basis niet meer kan voortbewegen, en dat is funest in een spel waar radioactieve stormen je opjagen.
De gameplay loop – bouwen, verkennen, klonen, upgraden – blijft boeiend door slimme automatisering. Wat je in het begin nog zelf moet doen (zoals onderhoud of mijnbouw), kun je al snel uitbesteden aan Alters. Hierdoor ontstaat een fijne balans tussen micromanagement en vrijheid om de planeet te verkennen.
Ook aan quality-of-life is gedacht. Je kunt bijvoorbeeld tijdens het verkennen Alters taken laten uitvoeren, zonder dat je terug hoeft naar de basis. Alles voelt logisch, soepel en doordacht aan. Problemen zijn zelden oneerlijk: je fouten zijn te herleiden naar je keuzes, en dat motiveert om het de volgende keer slimmer aan te pakken.
Verhaal en sfeer: veel meer dan bijzaak
Wat in eerste instantie lijkt op een functioneel verhaal (“haal Rapidium, overleef de planeet”), groeit uit tot een intrigerend mysterie. Waarom is deze missie zo belangrijk? Waarom blijft hulp van aarde uit? Wat gebeurt er met de Alters als je straks terug bent? Naarmate je verder komt, neemt de spanning toe, en word je echt nieuwsgierig naar het einde.
De sfeer draagt daar sterk aan bij. Visueel is de game indrukwekkend, met een verlaten, beklemmende planeet die doet denken aan Death Stranding. De muziek – een mix van lo-fi en sfeervolle techno – is subtiel en effectief. Op zowel pc als Xbox draait de game soepel zonder storende technische issues.
Geen multiplayer, maar wel verslavend
De game bevat geen multiplayer, maar dat is geen gemis. De ervaring is zo goed afgestemd op singleplayer dat je volledig opgaat in je rol als Jan Dolski. De gameplay is verslavend; je start de game ’s avonds om “even te spelen” en plotseling is het half drie in de nacht. Oeps.
Het is ook een game waar je gerust een stuk opnieuw doet – niet uit frustratie, maar omdat je weet dat het beter kan. Er is altijd iets nieuws te ontdekken of te optimaliseren. De herspeelbaarheid zit hem in de keuzes: welke Alters maak je, in welke volgorde, en hoe optimaliseer je je basis?
Conclusie: gewoon spelen – klaar
The Alters is een zeldzame mix van innovatie en toegankelijkheid. Het combineert elementen uit basebuilders, survivalgames en management sims tot een unieke ervaring die constant boeit. Je wordt uitgedaagd, maar nooit tegengewerkt. De Alters zijn meer dan gimmicks – het zijn personages met diepgang en impact.
De game blinkt uit in bijna alles wat hij probeert. Het verhaal intrigeert, de gameplay is solide en meeslepend, en de presentatie is dik in orde. Voor een dubbel-A-titel is dit een prestatie van formaat. En het feit dat hij gewoon in Game Pass zit, maakt het extra makkelijk: deze moet je gespeeld hebben.
