Er zijn van die series die zich niet laten temmen. Ninja Gaiden is daar één van. Al sinds de eerste Xbox-dagen staat de naam synoniem voor meedogenloze actie, dodelijke precisie en veel, héél veel bloed. En nu is er eindelijk deel vier. Geen remaster of remake, maar een volledig nieuw deel. De vraag is alleen: weet deze ninja-legende anno 2025 nog steeds te snijden, of voelt het allemaal wat roestig aan?
Vanaf het eerste moment laat Ninja Gaiden 4 er geen gras over groeien. Binnen enkele seconden zit je midden in een storm van staal, bloed en demonische vijanden. Je speelt niet langer als de iconische Ryu Hayabusa, maar als Yakumo van de Raven Clan — een nieuwe krijger met zijn eigen moveset en attitude. Het verhaal is, zoals we van de serie gewend zijn, vooral een kapstok om alles en iedereen in mootjes te hakken. De Dark Dragon is terug, Tokio is een met bloed doordrenkte puinhoop en jij bent de enige die het tij nog kan keren.
De game blijft trouw aan zijn roots: pure hack-and-slash met een hoog tempo en weinig rustmomenten. Dankzij de samenwerking tussen Team Ninja en PlatinumGames voelt alles soepeler dan ooit. Waar eerdere delen nog last hadden van een dwarse camera en stroeve besturing, beweegt Ninja Gaiden 4 als een mes door warme boter. Aanvallen vloeien in elkaar over, ontwijken gaat instinctief, en combo’s rollen moeiteloos van je vingers. De actie is bloederig, snel en – misschien wel het belangrijkste – ongelooflijk bevredigend.
Yakumo beschikt over een reeks wapens die de gameplay fris houden: dubbele katana’s, speren, werpsterren, bommen en zelfs transformatiewapens die veranderen tijdens het vechten. Met de “blood-bound ninjutsu”-vorm kun je tijdelijk overgaan in een bloederige superstand waarin je vijanden letterlijk uit elkaar scheurt. Vooral de geluidseffecten geven extra voldoening: het gekletter van staal, het gespetter van bloed, en die heerlijke squish wanneer een arm of been loskomt – gruwelijk, maar o zo lekker.
Toch is niet alles even scherp als Yakumo’s zwaard. De structuur van de game is rechttoe rechtaan: loop een level door, hak alles kapot, versla een eindbaas, herhaal. De werelden zien er goed uit, maar voelen leeg aan. Er zijn amper NPC’s of nevenactiviteiten, waardoor het decor vooral dient als arena voor het geweld. Ook het verhaal blijft oppervlakkig; het is duidelijk niet waar de aandacht lag.
Qua moeilijkheid is Ninja Gaiden 4 nog steeds uitdagend, maar iets toegankelijker dan zijn voorgangers. Je kunt kiezen uit verschillende niveaus, en er zijn opties voor automatische blokkades of combo’s. Zelfs op de makkelijkste stand blijf je alert, maar het spel voelt nooit oneerlijk. Ik speelde de campaign in ongeveer twaalf uur uit, en ondanks de herhaling bleef ik tot het einde met een grijns op mijn gezicht doorspelen. Om het daarna gewoon nog een keer te gaan doen.
Want daar zit de kracht van Ninja Gaiden 4: het is misschien niet vernieuwend, maar het speelt zó lekker dat je de herhaling voor lief neemt. Elk gevecht is een kleine dans van reflexen en bloedspetters, en voor fans van ouderwets hakwerk is dit pure bliss. De samenwerking met PlatinumGames heeft de serie precies het duwtje gegeven dat het nodig had: soepel, spectaculair en technisch strak.
Conclusie
Ninja Gaiden 4 vernieuwt niets, maar perfectioneert wat het altijd al goed deed: razendsnelle, brute actie die voelt als pure adrenaline door je controller. Het verhaal mag dan flinterdun zijn en de wereld wat leeg, de gevechten zijn zó strak en bevredigend dat je dat snel vergeet. Een old-school ninja-trip in moderne vorm — simpelweg onweerstaanbaar.
Check de videoreview hier:
