Afgelopen week is het tweede deel van Lost Records: Bloom & Rage uitgebracht. In onze video‑review vertellen Jeffrey en Rik wat zij vinden van de nieuwste titel van DON’T NOD.
Lost Records: Bloom & Rage is een ‘verhalende avonturengame die zich richt op het maken van impactvolle keuzes en het verkennen van een diepgaand verhaal over vriendschap, herinneringen en geheimen’. De game speelt zich af in twee verschillende tijdsperioden: de zomer van 1995 en het heden in 2022. In het verleden volg je vier tienervriendinnen—Swann, Nora, Autumn en Kat—die een onvergetelijke zomer beleven, waarin ze samen muziek maken en avonturen beleven. Maar deze zomer eindigt met een mysterieus en ingrijpend voorval, waardoor ze elkaar uiteindelijk uit het oog verliezen. In het heden, 27 jaar later, komen de vriendinnen opnieuw samen om hun gedeelde verleden onder ogen te zien. Jij bepaalt mee hoe de groep die nineties‑tijd herinnert.
De gameplay van Lost Records: Bloom & Rage combineert dus verhalende keuzes met een unieke manier van herinneringen vastleggen. Spelers gebruiken Swanns camcorder om belangrijke momenten uit hun jeugd op te nemen. Net als in de eerdere games van ontwikkelaar DON’T NOD Montréal krijgen spelers dus de regie over hoe zij het verhaal willen beleven, een gameplaymechanic waar de studio om bekend staat. Deze ontwikkelaar is namelijk vooral bekend om zijn bekroonde verhalende games zoals Life is Strange, Tell Me Why en Twin Mirror. DON’T NOD Montréal werd in 2020 opgericht om zich specifiek te richten op verhalende games en om meer diversiteit in hun verhalen en personages te brengen. Het team achter Lost Records: Bloom & Rage bestaat uit ervaren ontwikkelaars, waaronder creative director Michel Koch, die eerder aan Life is Strange werkte, en schrijvers Desiree Cifre en Nina Freeman. De game is het eerste project van de Montréal-studio en markeert een nieuwe fase waarin DON’T NOD zich meer richt op het zelf uitgeven van hun titels.
DON’T NOD mikt opnieuw op een emotioneel, meeslepend verhaal waarin vriendschap, nostalgie en duistere geheimen centraal staan. De game staat los van de Life is Strange‑serie, maar ademt wel die herkenbare vertelstijl. In februari heb je hier al onze indrukken met het eerste deel van de game (Tape 1) al kunnen horen. We waren toen positief over de sfeer die de game wist neer te zetten, maar vonden ook dat het verhaal traag op gang kwam. Het einde van Tape 1 was echter veelbelovend en we waren dan ook benieuwd of Tape 2 ons zou gaan overtuigen. In onderstaande (spoilervrije!) videoreview hoor je onze definitieve indrukken met de complete game:
Traag en overmatig emotioneel
Jeffrey en Rik bespreken zowel Tape 1 als Tape 2. Tape 1 legt een solide basis: sympathieke personages, een boeiende mix van heden en verleden en een heerlijke jaren‑’90 vibe. Toch waren er toen al twijfels over de beperkte interacties, magere keuze‑impact en soms vlakke omgevingen.
Tape 2 lost die belofte helaas niet in. Het verhaal zakt in, wordt traag en overdrijft de emotionele scènes. Daarbovenop krijg je futiele klusjes—zoals dozen inpakken en troep opruimen—die niets toevoegen aan het verhaal of de personages. Logische verbanden ontbreken, de keuzes voelen nauwelijks betekenisvol en de game kampt met bugs en haperende textures.
Weinig betekenisvolle keuzes en beperkte diepgang
Alles lijkt zwaar aangezet zonder stevige inhoudelijke reden, waardoor de balans zoek raakt. Waar Life is Strange juist uitblonk in betekenisvolle keuzes, voelt Bloom & Rage vaak arbitrair aan. De climax overtuigt niet en zelfs het systeem dat je relaties zou moeten meten werkt ondoorzichtig.
Gelukkig is niet alles kommer en kwel. De visuele stijl en soundtrack zijn dik in orde: sfeervol, cinematisch en doordrenkt van nineties‑nostalgie. De camcorder‑mechanic geeft bovendien een leuke twist aan de herinneringen die je vastlegt.
Conclusie
Lost Records: Bloom & Rage is een game met potentie die niet wordt waargemaakt. Tape 1 bouwt hoopvol op, maar tape 2 weet het niet af te maken. De visuele en auditieve presentatie zijn indrukwekkend, maar het verhaal en de gameplay zakken in onder een trage opbouw, gebrekkige verhaalvertelling en technische tekortkomingen. De game krijgt dan ook een genade zesje, maar een echte overtuigende aanrader om te spelen kunnen we de nieuwste titel van DON’T NOD helaas niet noemen.
