Op 20 november 2025 verscheen Dave the Diver op de Xbox. In deze nieuwe video review deelt DM4S zijn indrukken met de game!
Soms heb je van die games waarvan iedereen zegt: “Dit moet je echt gaan spelen.” Zo gebeurde dat ook bij mij met Dave the Diver. Het gerespecteerde en welbekende XBNL-communitylid Danny, ook beter bekend als Dandruffwookie, attendeerde mij regelmatig op hoe goed deze game was.
Maar ondanks dat ik de trailer meerdere keren heb bekeken en de charme zeker zag, wist de game geen must-play-gevoel bij mij op te wekken. Het zag er voor mij vooral uit als een game die probeerde om wel heel veel mechanics in één titel te proppen. Het grafische pixelart-stijltje wist me dan weer wél te pakken – ik word tenslotte niet voor niets de Pixelman genoemd.
Ondanks dat Danny veelvuldig benadrukte dat ik dit echt moest gaan spelen, ging ik toch niet overstag. Maar daar komt nu verandering in. Met de shadowdrop-release op ons geliefde platform vond ik dat het tijd werd om eindelijk de duik in het diepe te nemen. Heeft Danny gelijk en weet de game mij te overtuigen, of kom ik terug van een koude douche? Je hoort het in mijn review van Dave the Diver.
Check de video review hier:
Samenvatting van de video review:
In bovenstaande review vertelt DM4S hoe hij totaal onverwacht verliefd is geworden op Dave the Diver. Waar hij bij de eerste trailers nog dacht “dit is niks voor mij”, blijkt het op Xbox een game te zijn die hem compleet heeft gepakt. Hij schetst Dave als een wat lome duiker met buik vooruit, die zijn dagen verdeelt tussen de zee en het sushi-restaurant. Al snel wordt duidelijk dat Dave the Diver veel meer is dan een simpel indie-spelletje: het is een mix van duik-actie, management, verkenning en verhaal, die volgens DM4S verrassend goed in elkaar grijpt.
Hij beschrijft uitgebreid de dagelijkse duiksessies. Elke dag vertrek je vanaf de boot de mysterieuze wateren in om vissen, zeewier, kistjes en andere grondstoffen te verzamelen. Onderwater draait het om exploratie: rondzwemmen, ontdekken wat er allemaal ligt, steeds dieper durven gaan naarmate je betere uitrusting vrijspeelt. Je zit vast aan je zuurstofmeter en een beperkte inventory, waardoor je zelf bepaalt of je een korte run van tien minuten doet of juist twintig tot dertig minuten blijft zoeken. Gaandeweg kom je in aanraking met een verborgen beschaving onder water, een oude “civilization” waarvan gedacht werd dat die was uitgestorven. DM4S wil daar niet te veel over spoilen, maar benadrukt dat het verhaal vanaf ongeveer chapter drie echt losbarst en je dan volledig de game wordt ingezogen.
Het tweede grote speerpunt in zijn review is het sushi-restaurant. ’s Avonds gaat de tent open en verschuift de focus naar management. Je bepaalt vooraf welke gerechten de kok gaat maken, je kunt recepten upgraden zodat ze meer geld opleveren en tijdens de service ren je zelf rond om sushi, bier en sake uit te serveren en tafels op te ruimen. Klanten die te lang moeten wachten worden chagrijnig en vertrekken, wat je reputatie schaadt. Door goede service groeit het restaurant: meer stoelen, een uitgebreidere menukaart, betere inrichting en extra personeel dat je kunt inhuren. In dit deel van de game zit volgens DM4S het echte managementgevoel: plannen, optimaliseren en tempo houden om de toko soepel te laten draaien.
DM4S benadrukt dat Dave the Diver een indrukwekkende variatie aan gameplaymechanics biedt zonder dat het halfbakken voelt. Naarmate je verder komt (hij zit rond de twintig à vijfentwintig uur in chapter vijf) blijven er nieuwe systemen bijkomen, maar alles wordt helder uitgelegd en voelt “bijna plug and play”. Geen onlogische menu’s, geen ingewikkelde stats waar je in kunt verdrinken; je upgrade vooral praktische zaken als je duikpak, mes en wapens. Het enige echte minpunt dat hij noemt, is dat het verhaal wat traag op gang komt. Daardoor zouden sommige spelers misschien afhaken vóórdat de narrative echt op stoom komt. Ook wijst hij erop dat doodgaan onder water betekent dat je je buit kwijt bent, wat de speelduur wat oprekt, maar voor hem drukt dat de pret niet – hij verwacht in totaal zo’n 40 à 50 uur met de game bezig te zijn, zeker voor het prijskaartje van ongeveer twee tientjes.
Qua presentatie is DM4S ronduit lyrisch over de pixel art. Hij noemt het “hoge klasse pixel art” en vertelt dat hij soms vergat dat hij naar een pixelgame zat te kijken, zo verfijnd en coherent is het kleurenpalet en de stijl. Daarbij roemt hij de humor: korte cutscenes bij upgrades of nieuwe gerechten, waarin bijvoorbeeld de wapenupgrader op hilarische wijze in beeld wordt gebracht of de kok een nieuw visje prepareert. De dialogen zijn niet volledig ingesproken, maar bestaan uit tekst met “gibberish” stemmetjes in de stijl van Animal Crossing, iets wat volgens hem goed past bij de lichtvoetige toon van de game. Alles bij elkaar klikt de presentatie precies met de luchtige maar verslavende gameplayloop die hij beschrijft.
Conclusie
Dave the Diver is een zeldzaam geslaagde mixgame: een relaxte duik-sim, verslavende restaurantmanager en verrassend meeslepend avontuur in één. Zonder bombastische graphics of complexe stats weet het je tientallen uren vast te houden met slimme systemen, briljante pixelart en oprechte charme. Het is zo’n game die klein oogt, maar speelt als een modern meesterwerk.
