Constance is afgelopen maand op Steam uitgebracht. Voor deze review hebben wij de game dan ook op de ROG Xbox Ally gespeeld. het is vooralsnog onbekend of en wanneer de game eventueel ook op de Xbox-console te spelen zal zijn. Voor de liefhebbers van games op handheld vonden we het echter de moeite waard om deze game onder de loep te nemen en in deze podcast/videoreview hoor je dan ook over onze indrukken.
Je speelt als Constance, een kunstenaar die vastzit in haar eigen instortende binnenwereld, een kleurrijke maar verrotte droomwereld die ontstaat uit haar afbrokkelende mentale gezondheid. Die innerlijke wereld is opgedeeld in diverse prachtige handgetekende biomes, waarin elk gebied een ander stukje van haar psyche en dagelijkse druk verbeeldt.
Constance is een klassieke 2D-metroidvania met een duidelijke focus op strakke besturing, goed getimede sprongen en slimme routes door een verweven wereldkaart. Nieuwe vaardigheden – van extra sprongen tot speciale brush-moves – openen gaandeweg nieuwe paden, waardoor backtracken bijna altijd beloond wordt met nieuwe shortcuts, secrets en bonussen.
Qua moeilijkheid zit Constance in de categorie “stevig maar fair”: vijanden en valstrikken dwingen je om patronen te leren en je hoeveelheid beschikbare verf goed te managen. Helaas kan het gebrek aan save/respawnpoints wel zorgen voor wat herhaling (en bijbehorende frustratie). Benieuwd hoe dat voor ons uitpakt? Check dan hier onze video review:
Samenvatting van de videoreview
Hans en Rik zijn wel gecharmeerd van Constance, die op 24 november 2025 op Steam uitgebracht is. Ze maken een disclaimer dat de game vooralsnog alleen via de ROG Xbox Ally X te spelen is. Of de game ook naar de Xbox-console uitkomt blijft onduidelijk.
Volgens de heren is het de perfect game om via de handheld te spelen. Daarna plaatsen ze de game in het genre: een 2D Metroidvania met veel platforming en combat. Wat Constance bijzonder maakt, is volgens hen vooral de setting: je speelt een kunstenares in een droomwereld die worstelt met beladen thema’s rond mentale gezondheid, zoals burn-out, faalangst en het verliezen van creatieve drive. Dat zwaardere narratieve vertrekpunt vinden ze intrigerend en veelbelovend.
Toch zijn ze allebei kritisch op hoe het verhaal uit de verf komt. Hans vindt de premise interessant, maar merkt dat het verhaal te “los” blijft hangen en dat de link met de gameplay niet sterk genoeg voelt. Rik sluit zich daarbij aan: de game opent sterk en cinematisch, maar hij verloor het verhaal al snel uit het oog doordat je vooral aan het bewegen en verkennen bent, met relatief weinig betekenisvolle verhaalfragmenten tussendoor.
Vervolgens duiken ze in de gameplaymechanics en skills. Ze beschrijven hoe je met een kwast abilities vrijspeelt, zoals een dash, aanvallen en traversal-tools om door obstakels zoals doornen of zwarte blokkades te komen. Daarbij speelt een paint bar een grote rol: een soort mana/stamina-systeem dat snel leegloopt en weer aanvult, waardoor je tactisch moet omgaan met het inzetten van abilities. Ze vinden de ability-set niet enorm uitgebreid, maar wel voldoende om backtracking leuk en zinvol te houden. Hun grootste kritiek zit in de difficulty spikes en het soms karige checkpoint-systeem.
Ze leggen wel uit dat de game een interessante twist heeft bij doodgaan: je kunt kiezen om dichtbij te respawnen, maar dan worden vijanden sterker, of veilig terug naar de checkpoint met normale vijanden. De boss battles vinden ze creatief en leuk, al zit de echte frustratie vooral in het reizen tussen checkpoints. Visueel zijn ze positief, de performance is goed (op een eventuele crash na), en als handheld-game werkt het volgens hen uitstekend. Uiteindelijk komt Hans uit op een 7: een kwalitatief prima Metroidvania met een sterke setting, maar net niet goed genoeg samengebracht met de gameplay om hoger te scoren.
