Capcom haalt opnieuw de oude garde van stal, dit keer met een collectie vol obscure en geliefde vechtgames uit het arcadeverleden. Capcom Fighting Collection 2 wil vooral een ode zijn aan een vervlogen tijdperk. Maar is dat genoeg in een tijd waarin vechtgames als Street Fighter 6 en Tekken 8 de standaard zetten?
Na het succes van de eerste Fighting Collection – die vooral draaide om de klassieke Darkstalkers– en Street Fighter-games – gooit Capcom het deze keer over een andere boeg. In plaats van de meest iconische titels, krijgen we een collectie die zich richt op een mix van fan-favorieten en cultklassiekers uit de vroege 3D-tijd.
Denk aan Capcom vs. SNK 2, het paradepaardje van deze verzameling, en minder bekende titels als Plasma Sword of Project Justice. Ook Power Stone en Power Stone 2 zitten erbij – dat alleen al zal bij veel gamers een belletje doen rinkelen.
Technisch in orde, maar niet spectaculair
Capcom heeft z’n huiswerk gedaan. Alle games zijn speelbaar met rollback netcode, wat zorgt voor een soepele online ervaring. Je kunt alles ook lokaal spelen, en voor solo spelers zijn er training modes, mid-game saves, en een uitgebreide galerij met artwork en muziek. Dat soort extra’s maakt het pakket compleet.
Toch voelt de presentatie wat karig. Menu’s zijn functioneel, maar kaal. De interface oogt verouderd, wat wrang is in een collectie die juist de geschiedenis wil vieren. Voor een studio met Capcom’s visuele flair had dit wat meer aandacht mogen krijgen.
De selectie: top en twijfel
De grootste kracht (en zwakte) van deze collectie is de game-selectie zelf. Capcom vs. SNK 2 is zonder twijfel een hoogtepunt. De game speelt nog altijd soepel, het personage-aanbod is enorm, en het unieke “Groove”-systeem geeft je de vrijheid om je speelstijl te kiezen.
Maar dan zijn er ook titels als Capcom Fighting Evolution, een crossover die toentertijd al rommelig was, en dat helaas nog steeds is. Plasma Sword is charmant, maar voelt inmiddels log en ongebalanceerd. Gelukkig redden Power Stone 1 & 2 veel goed — deze partyfighters zijn toegankelijk, chaotisch en nog steeds ontzettend leuk, zeker met vrienden op de bank.
Wat missen we?
De grootste afwezige? Marvel vs. Capcom. We snappen het — licenties zijn lastig — maar het blijft een gemis. Ook voelt het alsof deze collectie nét niet helemaal weet wat het wil zijn: een competitieve verzameling voor hardcore fans of een nostalgische terugblik voor de casual speler? De balans is niet altijd even sterk.
Daarnaast is het jammer dat Capcom niet wat extra liefde heeft gestopt in het polijsten van de visuals en menu’s. Een beetje flair had deze collectie meer karakter gegeven.
Conclusie
Capcom Fighting Collection 2 is vooral een liefdesbrief aan de vergeten parels van Capcom’s vechterfgoed. Niet elke titel in de collectie is even sterk, maar er zit genoeg kwaliteit in om het de moeite waard te maken — zeker als je houdt van arcadeklassiekers of een zwak hebt voor Capcom’s creatieve jaren 2000.
De toevoeging van online play, trainingsopties en bonusmateriaal geeft het geheel net genoeg waarde, al blijft het gevoel hangen dat dit nog net een tandje beter had gekund. Geen perfecte comeback, maar wel eentje met hart.
