Een nieuwe richting voor de developer van Sniper Elite, met een gewaagde storytelling die goed uitpakt. Atomfall is een geslaagde singleplayer avontuur, maar wel met z’n gebreken hier en daar.
Het doel van de credits-artikelen is om de games te bespreken waarvan we de credits hebben laten rollen. Vorig jaar heeft collega Rik dat met 50 games gedaan en we zullen zien of mij dat ook lukt. Dit jaar is een uitdaging want er komen ongetwijfeld meer titels op de stapel terecht dan dat ik uit kan spelen. Maar mijn goede voornemen is om de credits te laten rollen, inclusief credits op de PlayStation, Switch en pc (hoewel ik voornamelijk op Xbox speel). Let’s go!
Atomfall was een game waar we geïntrigeerd door raakten en waar we eigenlijk nog niet precies wisten wat voor gameplay we nou zouden krijgen. Was het run and gun? Was het een zware survival game? Is het een RPG? Wat we uiteindelijk kregen is een simpele doch doeltreffende shooter met crafting elementen en een nadruk op het non-lineaire verhaal.
Wellicht was mijn 8 teveel een beloning voor het presenteren van een non-lineair verhaal want er zijn genoeg redenen om deze game lager te geven. Zo is de combat niet echt uitdagend en er is veel herhaling van gevechten. Het craften is wel echt leuk met een trading systeem gebaseerd op de waarde van je items, dus niet met een bepaalde valuta. Uiteindelijk was het verhaal hetgeen wat mij zo positief maakte omdat ik zag wat voor moeite ze er in hadden gestoken om een overtuigende wereld te maken. Een wereld met cults, met verderf, nucleaire angst, onduidelijkheid, mysteries, hilarische Monty Python-achtige taferelen.
Even een korte take van het verhaal uit mijn review.
Je wordt wakker in een verwoeste wereld vol vreemde aanwijzingen: documenten, cryptische telefoontjes en NPC’s die je vaagjes in een richting sturen. De game werkt met een zogeheten ‘leads-systeem’, waarbij je kleine hints vindt en zo zelf moet bepalen waar je heen gaat. In plaats van een lineaire quest-markering verken je de verschillende regio’s op eigen houtje – en dat kan in het begin wat overweldigend zijn.
Wat direct opvalt, is de Britse sfeer en het licht absurdistische randje. Het speelt zich af in een fictief Engeland uit de jaren 60, met vervallen telefooncellen, oud ogende radio’s en omroepberichten die door luidsprekers galmen. De uitstekende voice-acting zorgt voor een authentieke en soms humoristische toon. Als je houdt van post-apocalyptische settings met een eigenzinnige vibe (denk aan Fallout of Atomic Heart), dan vind je dit zeker interessant.
Alles werd echter wel gepresenteerd met graphics die je ook in 2015 had kunnen tegenkomen. Het was niet storend, maar wel even wennen als je van andere grafische parels af komt van afgelopen jaren.
Conclusie
Ik kan Atomfall zeker aanraden als singleplayer avontuurtje. Je bent hooguit 12 uur kwijt en als je non-lineaire verhalen leuk vindt (zoals bijvoorbeeld bij Deathloop), dan is dit zeker wat voor jou. De game zit in de Game Pass, dus het is ook lekker laagdrempelig om ‘m even te downloaden. Ik vind Atomfall een leuke, gewaagde en lonende poging van Rebellion Games, dus ik moedig hen zeker aan om dit te blijven doen. Maar wellicht met een engine die wat meer anno 2025 graphics op je scherm tovert.
