
Rik geeft het stokje door aan mij om met mijn backlog aan de slag te gaan. De stapel van games stijgt per jaar weer met tientallen titels die ik graag wil spelen. Tijd om het structureel weg te gaan werken. Dit jaar is een uitdaging want er komen ongetwijfeld meer titels op de stapel er bij dan dat ik uit kan spelen. Maar mijn goede voornemen is om de credits te laten rollen, inclusief credits op de PlayStation, Switch en pc (hoewel ik voornamelijk op Xbox speel). Let’s go!
Alvast een heads-up voor deze eerste editie van de credits die ik laat rollen. Dit wordt niet zo maar een artikel, maar ook een inkijkje in mijn privé leven op dit moment. Spiritfarer liet namelijk letterlijk de tranen rollen en dat kan alleen maar omdat ik mij zo voel verbonden met de rol van het hoofdpersonage en mijn rol hier thuis. Laten we met de game zelf beginnen!
Spiritfarer staat al jaren op mijn backlog. Ik ben er vorig jaar mee begonnen en ik merkte al gelijk dat dit avontuur impact zou maken. Het verhaal gaat over Stella die met haar nieuwe rol als Spiritfarer verschillende spirits in de wereld moet begeleiden naar het hiernamaals. Dat doe je door de wereld te verkennen met je bescheiden boot. Hoe meer spirits je tegenkomt, hoe meer quests er te doen zijn, hoe meer puntjes je verdient en hoe groter en beter jouw boot wordt. Met die upgrades kan je vervolgens weer naar nieuwe delen in de wereld om weer meer spirits tegen te komen die je moet helpen.
Op jouw boot moet je huisjes maken voor de spirits, ze eten geven, met hen praten en quests voor hun doen. Als je dat eenmaal hebt gedaan, dan is er een soort verhaaltechnische ontknoping waardoor je hen naar de Everdoor begeleidt en ze – na een lange knuffel – naar het hiernamaals stuurt.
Art direction
De stijl van de graphics is erg mooi! Lekker getekend en genoeg effecten om een mooie sfeer neer te zetten. De spirits die je tegenkomt, tonen zich in de vorm van beesten. Dus je hebt een uil, een pad, leeuwin, hyena, stier etc. Ze zijn allemaal erg excentriek en groot in hun personage, wat het verhaal des te leuker maakt. Wat direct opvalt is dat dit verhalen zijn die in het echte leven tegenkomt. Niet allemaal een gelukkig einde, maar ook een pijnlijke realisatie dat je misschien niet met je leven hebt gedaan wat je zou willen (drank, vreemdgaan, bedrog etc.).
Dat de personages zo uniek zijn, is niet heel raar. Zodra de credits rollen, dan zie je dat deze personages zijn gebaseerd op mensen die echt hebben bestaan en die dus ook echte verhalen hebben meegemaakt. Het is mooi om te zien dat er op deze manier een ode is aan de personen die inmiddels zijn overleden (het zij 30 jaar geleden, of zelfs recentelijk 5 jaar geleden nog).

Maar toen werd het heftig…
Als je verlies hebt meegemaakt, dan weet je hoe pijnlijk het kan zijn om iemand te laten gaan. Nu heb ik dat met oma’s en opa’s wat minder omdat zij nou eenmaal oud worden, maar zodra jongere mensen uit je leven worden gerukt, dan doet het nog meer pijn (zeker als ze zo dicht bij je staan). Nu ben ik in deze periode sowieso wat meer vatbaar voor zware momenten waardoor ik al met een brok in mijn keel gedag zeg tegen de virtuele spirits op mijn scherm. Maar dat heeft alles te maken met het feit dat ik in mijn privé leven nu ook een soort Spiritfarer ben.
Sommigen van jullie weten dat ik op wereldreis zou gaan in 2022 en wellicht een paar jaar niet meer zou terugkeren. Ik begon in Argentinië, maar na mijn prachtige reis van 2.5 maand kwam ik thuis en kreeg ik een pijnlijke diagnose te horen van mijn moeder. Ze heeft vroegtijdige dementie (ze was toen begin 2023 nog maar 65). Het is een agressieve variant van frontotemporale dementie waardoor je eerst niet meer goed kunt praten (voor in je hersenen zit je taalcentrum) maar dat verspreidt zich naar het gebied daarna (alle handelingen die je op bewust en onbewust niveau uitvoert – waardoor je apraxie krijgt – het onvermogen om te kunnen uitvoeren wat je wil door wegvallende verbindingen in je hersenen).
Na deze diagnose had ik besloten om weer bij mijn ouders in te trekken (op mijn 32e). Ik had namelijk voorheen mijn appartement al opgezegd en mijn spullen bij mijn ouders gezet om te gaan reizen. Maar met deze diagnose wist ik dat het zwaar zou worden. Ik had toen Japan al geboekt, dus in maart tot en met mei in 2023 ben ik nog weg geweest. Alles ging toen redelijk oké met mijn ouders. Maar de ziekte wordt steeds agressiever en je moet machteloos toekijken hoe je eigen moeder iedere dag weer meer achteruit gaat door handelingen die niet goed gaan of gewoon de pure onzekerheid die heerst (terwijl mijn moeder voorheen een vrij pittige en zelfstandige dame was – iedereen die mij kent weet waar ik het vandaan heb genen technisch haha).
En dan komt Beverly langs in Spiritfarer. Een oudere dame die dementie heeft op het gebied van haar geheugen (soort Alzheimer) en die 5 keer tegen je zegt dat je haar huis moet gaan bouwen terwijl die daar al staat. Alles ging goed tijdens het spelen. Natuurlijk zijn er pijnlijk herkenbare gesprekken, maar vooralsnog brak het mij niet… totdat ik haar wegbracht naar de Everdoor en ze dit tegen Stella zegt:
‘You were… always there… there for me… Stella’
Nu ik het typ, lopen de tranen alweer over mijn wangen en beginnen mijn handen alweer te trillen, want dit is precies de kern van het proces en de pijn. Mijn moeder die nog amper kan praten door haar afstervende hersenen en ik die hopeloos toekijk en mijn opties zie verminderen om tijd met haar door te brengen en haar te helpen. Hoe kan je met iemand tijd doorbrengen als alle activiteiten teveel worden voor haar hersenen? De zin in Spiritfarer raakte precies waar het nu op neer komt. Ik kan niks doen behalve er simpelweg voor haar zijn. Ook al verlies je je lichaamsfuncties, ook al zou je niet meer weten waar je hebt gewoond… waar het nu om gaat is dat je er bent. Een eervolle functie voor mij als zoon naar mijn moeder toe, maar een emotioneel slopend proces. Net als de Spiritfarer begeleid ik mijn moeder naar het hiernamaals en probeer ik het nog zo fijn mogelijk voor haar te maken voordat we samen bij de Everdoor staan.
De reden dat ik dit aanhaal is omdat ik hier niet om heen kon in mijn ervaring met deze game. Dit is de kracht die games voor mij hebben. Soms komen we namelijk een game tegen waarbij het zeer doet om in de schoenen te staan van het hoofdpersonage, maar waar je ook het mooie van het proces kunt in zien.
Credits
De eerste credits-artikel is daarmee enigszins een emotionele aftrap van het jaar, haha. Ik hoop dat ik met de rest van de grote stapel games niet een emotioneel wrak word.
Spiritfarer is een heerlijk rustgevende game (aparte van de tranen soms) met zware onderwerpen die onderdeel zijn van het leven. De wereld is boeiend en de gameplayloop is er één die ik altijd heel fijn vind (upgraden, beter worden, meer kunnen ontdekken, efficiënter worden met betere tools). De personages zijn erg leuk neergezet en de muziek kan je uren naar luisteren. Een aanrader om deze game op te pakken (zit in de Game Pass).