De prins is terug! En dit keer met een roguelike aanpak.
Een van de lang lopende franchises op Xbox is The Prince of Persia. De prins zag voor het eerst in 1989 het licht. Na de eerste drie games in de serie stapte Ubisoft op het toneel en kocht de serie op. Ubisoft publiceerde nog eens 6 games die op consoles terecht kwamen. Daarnaast waren er nog diverse spin-offs en spelletjes voor op je telefoon. Kortom het mag gezegd worden, de Prince of Persia serie is best bekend en populair. In recente jaren was de geliefdheid echter aan het afnemen en had het te maken met lauwe ontvangsten (behalve Prince of Persia: The Lost Crown, die scoorde vrij goed).
Nu komt in 2025 nog een game de (wellicht verzadigde) markt op. Ook heeft de nieuwe game een andere richting gekozen qua gameplay. Dus laten we snel kijken wat The Rogue Prince of Persia er van bakt.
Fout, fout, fout…..
Bij het opstarten zakt de moed je een beetje in de schoenen. Het allereerste dat je tegenkomt, is namelijk een tweetal foutmeldingen dat je geen verbinding kunt maken met de Ubisoft servers. Niet iets dat veel vertrouwen inboezemt. Gelukkig loopt de game na het wegklikken van deze meldingen gewoon door en maak je alsnog verbinding met de servers. Wel heel irritant dat dit altijd gebeurt wanneer je de game opstart. Geen ontkomen aan. Hopelijk volgt een kleine patch die dit oplost.
Wallclimb galore, Persian style.
The Rogue Prince of Persia is een side-scrolling actiegame. Jij speelt de prins en jouw geliefde Perzië is net overlopen door de Hunnen. En daarbij heb jij het loodje gelegd. Kort spelletje dus. Gelukkig niet. Jij wordt gered door de amulet die je om jouw nek hebt hangen en die doordrenkt is met magie. Zo kom je in aanraking met Paachi, een vreemd figuur die jouw redding blijkt te zijn. Hij of zij leidt je naar een soort van oase in de amulet, die vanaf dat moment jouw uitvalsbasis wordt van jouw runs.
Jouw taak is om elke run die je maakt zo ver mogelijk te komen. In het begin een onmogelijke taak. Je bent nog zo zwak als een tiener met een schilmesje. De run is als volgt opgebouwd en volgt altijd hetzelfde patroon. Twee levels gevolgd door een eindbaas, weer twee levels gevolgd door een eindbaas, nog een level en dan de ultieme eindbaas.
Een van de meest herkenbare acties in de gameserie is toch we het wall-runnen. Dat is dé actie die je nodig hebt om op de lastig te bereiken plekken te komen. Godzijdank zit dat ook in deze game. En het is nog eens puik uitgevoerd ook. Net als eigenlijk alle andere controls. Alles zit voor de verandering eens op een logische plek en werkt perfect. In de eerste paar runs die je maakt, krijg je wat uitleg hoe alles in elkaar steekt. Hoe te springen, klimmen en wall-runnen wordt keurig en eenvoudig uitgelegd.
Een stevig deel van de tijd zul je ook met vijanden vechten. Wel handig dat je weet hoe je moet aanvallen. Deze zijn heel eenvoudig uit te voeren. Je hebt voor jouw aanvallen de beschikking tot een primair wapen en een secundair wapen. De secundaire wapens zijn met name voor de aanvallen vanaf een afstandje. Jouw primaire wapen is voor lekker up close en personal op de vijand inhakken. Ook kun je met je primaire wapen nog een speciale aanval doen door de X-knop langer ingedrukt te houden.
Survival of the fittest
Zoals gezegd ben je in het begin enorm zwak. De eerste twee levels kom je op lagere moeilijkheidsgraad nog wel door, maar bij de eerste baas houdt het echt wel op. Deze generaal van de hunnen heeft een virtueel schild waar je meerdere keren doorheen moet weten te breken en daarnaast een levensbalk waar je u tegen zegt. Kortom de eerste keer leg jij waarschijnlijk wel het loodje. Dit is echter geen game-over moment. Bij elke nederlaag wordt jij teruggebracht naar de oase en kun je daar jezelf versterken.
Hoe doe je dat dan? Nou, in elke run verzamel je Soul Cinders welke je kunt gebruiken om bij Paachi uit te geven. Ook ontmoet je gedurende de diverse runs inwoners van jouw stad die een handje willen helpen. Vrij vlug in de game ontmoet je een smid die voor jou primaire en secundaire wapens wil maken. Dit gaat alleen niet zomaar. Voordat hij aan de slag kan, moet je in jouw runs blauwdrukken van die wapens weten te vinden.
Gedurende de runs kun je kamers in lopen. De meeste hebben wat geld, wat soul cinders of gelijkwaardige vervanging van jouw wapens. Soms kun je echter een rood gekleurde kamer inlopen. De kleur geeft aan dat er een blauwdruk van wapens of medailles te vinden is. Je moet dan wel je best doen om de kamer te overleven. De moeilijkheidsgraad van deze kamer ligt namelijk een stuk hoger dan die van het level waar je bent. De beloning is daar dan wel weer op afgestemd. Hoe sterker jouw wapens, hoe vlotter je door jouw runs komt.
Verslavingszorg
The Rogue Prince of Persia is grafisch dik in orde, maar geen juweeltje. Gewoon netjes wat je van een side-scrolling adventure hoopt te krijgen. De soundtrack is gewoon goed. Het is jammer dat de personages niet ingesproken zijn, maar communiceren via tekstvakken. Stiekem wel een gemiste kans.
Waar The Rogue Prince of Persia wel op straalt is de gameplay. Ogenschijnlijk niets bijzonders, maar oh zo verslavend. Nergens heb je het idee dat je bedonderd wordt door de game. Elke nederlaag die je leidt, heeft dus al snel het gevolg dat je het nog een keertje wilt proberen. En daarna nog een keertje, en nog eens, en nog eens. En voor je het weet is het 3 uur midden in de nacht.
De runs zijn niet bepaald kort. Je bent zo (met een goede en succesvolle run) zo een half uur tot drie kwartier verder. Zeker wanneer je verder komt door de levels.
Achievements
Je moet in deze game een 74-tal achievements vrijspelen voordat je helemaal klaar bent. Een groot aantal daarvan is gerelateerd aan voortgang. Zowel op gebied van levels, als op het gebied van verkenning binnen die levels. Hoe meer je doorzoekt en hoe meer je doet, hoe vlotter je aan de achievements komt. De lastigste achievements zijn die waarbij je wordt gevraagd om eindbazen te verslaan zonder geraakt te worden. Deze zijn voor mij niet weggelegd, maar zijn voor de echte die-hards.
Er is wel een knullige fout gemaakt met de achievement die je krijgt voor het vrijspelen van alle andere achievements. Deze is op de datum van schrijven niet te behalen. Iets dat de laatste tijd vaker en vaker voorkomt. Hopelijk wordt dit ook weer door Ubisoft met een patch opgelost.
Conclusie
Samenvattend is The Rogue Prince of Persia een sterke titel in een langlopende serie. Wat mij betreft zijn ze de goede weg ingeslaan met de verandering van gameplay. Zwaar verslavend om nog één extra run te doen. Want dit keer versla ik de baas echt… of toch niet. Dan nog maar een keertje.
Wil je van redacteuren Rik en Niels horen hoe zij de game beleven? Check het hieronder in de special over deze nieuwe Prince of Persia.
