Review: Rise of the Tomb Raider

Rise of the Tomb Raider. Lara Croft. Zucht. Moet ik nog meer zeggen? Eigenlijk zegt mijn verliefde zucht al genoeg. Of zal ik er toch wat dieper op in gaan? Oke dan.

Lara Croft en ik, we kennen elkaar bijna 20 jaar. 20 jaar samen, dat is toch gewoon uniek. In die tijd heb ik haar zien opgroeien van een klein blokkerig meisje naar een prachtige gedetailleerde jongedame. Vreemd genoeg is ze in leeftijd wel teruggegaan sinds die tijd. Neemt niet weg dat de relatie best sterk is. Toen, in 1996, was Lara nog onbekend. Ze was nog niet verfilmd en bestond enkel en alleen op mijn pc. Een blokkerig meisje met twee guns, een strak shirt en strakke shorts. Een droomvrouw. Ik weet nog goed hoe ik haar door de straten van Venetië heen leidde om weer eens een archeologisch avontuur te volbrengen. Ik kan niet beschrijven hoe bijzonder het was om haar zo’n 5 jaar later in vlees en bloed op het witte doek te mogen aanschouwen. Mijn liefde voor Angelina Jolie is nooit meer overgegaan. Wat een vrouw.

Er is veel veranderd sinds die tijd waarin de met grote pixels gemaakte dame op mijn scherm verscheen. We zitten nu in 2015 en Lara Croft wordt met de dag mooier. Rise of the Tomb Raider is de voorlopig laatste tak aan de boom. En wat voor één.

Rise of Lara

Als we het over current-gen gaan hebben, over wat een game nu echt grafisch gezien current-gen maakt, dan is Rise of the Tomb Raider daar absoluut een voorbeeld van. Zodra de intro start, de voice-over zijn verhaal vertelt, ben je in haar wereld. Helaas ging het na de intro mis. De game liep vast in een zwart scherm. Een probleem wat ik op dit moment veel vaker voorbij zie komen op de verschillende fora. Ik heb de game dus noodgedwongen tot 12 november niet kunnen spelen. Gelukkig voltrok zich het wonder want na de beroemde Xbox One update begon de game te werken.

En het is echt adembenemend mooi om de eerste stappen door de bergen te zetten. Het knisperen van de sneeuw die wijkt als je er doorheen banjert, de spelingen van het licht, de bewegingen van de wind, het is zo mooi gemaakt dat het bijna fotografisch te noemen is. Maar ook in je controller voel je de weerstand, de trillingen, de verandering van ondergrond. Het verhaal begint ergens in de bergen met een Lara die sinds het vorige deel wat volwassener is geworden. Ietsje maar want in beeld is het nog steeds een meisje en geen vrouw zoals mijn eerste Lara was. We worden meegenomen in een verhaal waar haar vader een grote rol speelt. De vader die zij moet gaan opvolgen, wiens archeologische erfenis in haar verder leeft. Je krijg langzaam maar zeker alle controls aangeleerd en begint met het bekende klauteren, klimmen, schieten, puzzels oplossen en ga zo maar door. Dit gegeven is in die 20 jaar niet veranderd. Verbeterd, dat natuurlijk wel maar de basis van het puzzelen en een weg banen door onbekend gebied, dat is van alle delen. In elk gebied, elke grot, bij elk stukje geschiedenis, elk stukje archeologie sta je even stil en kijk je in verwondering naar de vele details. Om een bloemlezing te geven, van een bergweg naar de Syrische woestijn naar een oud Sovjet kamp in Siberië, het is allemaal prachtig weergegeven. Grafisch is dit een parel.

Kirren

Is het dan allemaal hosanna wat deze game betreft. Nope, dat is het niet. Wat bij de vorige Tomb Raider al lichtelijk irritant was, gaat bij mij nu echt grote irritatie opwekken. Het constante gillen, hijgen, kirren, kreetjes slaken van onze jonge heldin. Ik vind dat de makers een grote misser maken met de keuze van de stemactrice Camilla Luddington en de keuze om Lara als een soort puber bakvis tijdens de meest stoere acties constant gilletjes en kreetjes te laten slaken. Het past niet bij wat ze doet. Zoef, knal, ik schiet een beer door zijn kop…hijg hijg, gil, gil. Ik val van zo’n 20 meter naar beneden, BAM, gilletje, gilletje, hijg, hijg. Makers, stop hiermee. Laat Lara een stem krijgen die bij haar stoere acties past. Laat haar normaal een gil slaken of hard OUCH roepen maar stop met kreten die je normaal bij Be Brave fans tijdens een concert hoort. Zo zijn er wel wat meer dingen out of sync. Lara zit onder de modder, onder het bloed maar na elke natte duik moet ze even haar paardenstaart uitknijpen. Leuk verzonnen en duidelijk iets wat vrouwen doen na het douchen of zwemmen maar..dit is Lara Croft. Ook het geluid door mijn headset is niet helemaal lekker te noemen. Op mijn Home Cinema systeem valt het wel mee maar mijn headset zet Lara constant met een emmer op haar hoofd. Een onlogische echo alsof ze telkens in een balzaal aan het praten is waarmee de makers ongetwijfeld de ruime grot wilde nabootsen en dat is niet helemaal gelukt vind ik. Dit terwijl de omgevingsgeluiden wel gewoon correct te horen zijn.

Over de game zelf kan ik kort zijn, hij is geweldig. Het spelen vanuit de derde persoon hoort gewoon bij deze game. Het speelt als vanouds. De vertrouwde perks en skills zijn weer aanwezig. Het verbeteren van je wapens en munitie is gewoon weer aanwezig dus voor de fans is dit appeltje eitje. Zeker het in-game maken van bijvoorbeeld explosieven of giftige pijlen, gaat nu on the fly. Het is een simpel ingedrukt houden van een trigger of bumper en je granaat wordt direct gemaakt. Dat is erg handig.

Eén van de grote kritiekpunten van de vorige Tomb Raiders is het lineaire spel. De weg die je aflegt is eigenlijk grotendeels al bepaald en als je naar de maps kijkt, zie je dat ook terug. Toch heeft men een poging gewaagd om je wat meer bewegingsvrijheid te geven. Zo kan je bepaalde gebouwen op meerdere manieren binnengaan en zit de game ook vol met extra onderzoekmomenten die je optioneel kan doen. Waar ik wel tijdens het spelen tegenaan liep was de voor mij wat verwarrende manier waarop je soms bepaalde wapens of munitie krijgt. Zo liep ik al snel tegen een afsluiting aan die ik alleen kon verwijderen met een rope arrow, een pijl met touw die je in een object schiet en deze daarmee dan uit elkaar kan trekken. Alleen die rope arrow had ik niet en ik ben toch wel een keer of twee de hele al gelopen route afgegaan om hem te zoeken. Later bleek dat ik deze arrow pas veel later in bezit kreeg. En dan moet je weer terug om die grotten te openen die door een barricade zijn afgesloten die alleen met deze pijl kunnen worden geopend. Misschien hebben de maker hiermee geprobeerd om het lineaire karakter van de game te doorbreken. Ik zou er voor pleiten om een open wereld Tomb Raider te gaan maken waarin je nog vrijer bent dan nu. Toch is Rise of the Tomb Raider niet saai. Het levert je zo’n 30 tot 40 uur speelplezier op.

Expedition Cards

Dit is iets nieuws binnen Tomb Raider. Het is duidelijk een vervanging van de totaal nutteloze en in veel gevallen ongebruikte online modus die in vorige delen aanwezig was. In Expeditie kan je een bepaald deel van de game overspelen voor punten. Daarin heb je een aantal verschillende spelvormen. Je kan deze expeditie missies naar Twitch streamen. Dit is niet zomaar streamen maar het heeft een interactief aspect in zich. Om deze modus te spelen, moet je gebruik maken van de zogenaamde Expedition Cards. Het gebruik van de Expedition Cards is iets wat je samen met je kijkers kan delen. Waarin zij een keuze voor jou kunnen maken. Dit maakt het streamen voor kijkers interessanter.

De Cards zijn dan ook een nieuwe toevoeging en daarin komt ook gelijk het verafschuwde microtransactie systeem naar boven. Want we zullen in een game eens niet een simpel geldverdien aspect zetten. Maar goed, er zullen mensen intrappen want anders zat het er niet in. Je krijgt dus tijdens missies, bij het volbrengen van bepaalde achievments een pack met kaarten. Die kaarten geven je allerlei extra krachten zoals het sterker worden maar ook kaarten die je vijand sterker maken of gewoon voor de lol je hoofd groter laat worden. Dit allemaal voor een beperkte tijd van maximaal 5 minuten. Voordat je een gameronde start, mag jij een aantal kaarten kiezen die tijdens de ronde actief zijn en je extra punten geven als je bijvoorbeeld niet gewond raakt of geen leven verliest. Tijdens het streamen naar Twitch start er ergens tijdens je speelsessie een soort stemronde die 60 seconden duurt. Binnen die tijd moet er gestemd worden op één van de twee getoonde kaarten. Na een minuut wordt de gestemde kaart actief. Zo heeft de kijker dus invloed op de game. En krijgt de kijker ook beloningen als jij iets volbrengt. Dit maakt Tomb Raider de eerste game die zich richt op game streaming en die de Twitchkijker actief betrekt in het spel en hem daarvoor beloont. Ik heb wat rondjes gespeeld, helaas zonder kijkers, en het oogt best grappig. Ik denk dat het zeker voor de al bestaande en meer kijkers trekkende Twitch streamers een leuk extraatje is.

Conclusie

Rise of the Tomb Raider is een genot om naar te kijken en te spelen. Qua gameplay is het een goed toegankelijk en duidelijk spel die je stap voor stap uitlegt hoe de game werkt. Of je hem wel of niet moet kopen voor de volle prijs hangt totaal af van je verwachtingen. De game is te vergelijken met een lekker stuk chocola, het is genieten totdat het op is en dan is er eigenlijk weinig meer over. Het is een game die je of fysiek koopt, speelt en dan weer inruilt of waarmee je wacht tot hij 2e hands te krijgen is, wat met dit soort games redelijk snel gebeurt. Vind je het zo’n 55 euro waard om die reep chocola van zo’n 40 uur op te eten, dan ga je daar geen spijt van krijgen want puur bekeken is het absoluut een topgame.