Het was ergens in het jaar 1994, ik was net 10 en al een kleine handelaar in de dop. Ik had net een beetje centen verdient met mijn eigen voetbalblad waarmee ik de straat van het laatste voetbalnieuws voorzag. Toen verruilde ik mijn blauwe knikkers voor het spel Pizza Tycoon. Ik stopte de floppy in de computer en de geweldige game muziek begon te spelen.
Het spel begon met het kiezen van een personage en een stad waarin je begint. Als mijn geheugen het goed heeft was het alleen niet mogelijk om Amsterdam te kiezen. De hoofdpersonage hadden verschillende skills maar ook verschillende handicaps. Zo had het ene karakter weer meer geld dan de andere maar was degene zonder geld weer beter in het verkopen van pizza! Kortom, je moest goed kiezen.
Ook was het belangrijk om de zaak die je kon huren of kopen, goed in te richten volgens de smaak van de doelgroep die je wilde aanspreken. Voordat je een gebouw ging huren, was het belangrijk om alle statistieken goed te bekijken. Een stukje doelgroep analyse. Eenmaal dat gedaan hebbende was het nu het belangrijkste om pizza’s op de kaart te zetten, dit kon je doen door bestaande recepten te kiezen of zelf een pizza te maken. Dit was natuurlijk erg leuk om te doen. Er was een jury die jouw product van tevoren kon keuren en zodoende wist je hoe goed de pizza uiteindelijk was. Met een beetje geluk was de pizza zo goed dat je er prijzen mee kon winnen. Het inkopen van goede ingrediënten en een goede voorraadbeheer van deze producten was essentieel om een succesvol zakenman/vrouw te zijn. Je kon elke keer apart betalen of het automatiseren als je op een gegeven moment door had hoe snel je door de voorraad heen was.
Om klanten naar jouw restaurant te laten komen was het natuurlijk handig om wat aan advertisment te doen. Je kon uit verschillende campagnes kiezen en ook hierin was een doelgroep analyse geen verspilde moeite. Je kon bijvoorbeeld beter geen reclame maken op tv voor één restaurant maar wel als je een hele keten bezat.
Nu je dat voor elkaar had moest je personeel in gaan huren. De tekenaar had hier grappig getekende figuren van gemaakt met elk hun eigen skills. Zo was de ene weer goed in koken en een andere goed in de bediening. De constante keuzes die je moest maken waren tussen kwaliteit of kwantiteit en tussen veel investeren of eerst rustig aan beginnen.
De concurrentie ging ondertussen keihard door om ook de grootste Pizza Tycoon van de wereld te worden. Door de maffia erbij te halen, kon je zo jouw vijanden saboteren. Dit kon je op verschillende manieren doen. Mijn favoriete manier was toch wel om ratten in de zaak van de concurrenten los te laten. Dit was de ideale manier om jouw vijanden ten gronde te richten en je steeg ook nog eens op de hiërarchische ladder van de maffia. Ik was op mijn tiende al de kingpin van de maffia.
Al met al was het enige nadeel van de game dat je zonder vals spelen dit spel eigenlijk niet tot een succes kon brengen. Het was te moeilijk of had dit misschien te maken met mijn leeftijd want dat kan natuurlijk ook. Ik heb dan ook menig uurtje vals gespeeld.
