Ergens op een kwart van Clair Obscur: Expedition 33 drong het tot me door: dit is anders. Niet zomaar een “mooie game” of een goede RPG, maar een ervaring die op zo’n zeldzaam niveau presteerde dat alles erna anders zou voelen. Alsof je eindelijk een Michelin-waardig diner had gehad, en plots moest terug naar de broodjeszaak op het station
En nu, maanden later, betrap ik mezelf erop dat ik nauwelijks meer écht geniet van nieuwe releases. Niet omdat ze slecht zijn — verre van — maar omdat ze niet Clair zijn.
Dat is het probleem dat deze game mij heeft bezorgd: een kronkel in mijn brein die geen simpele dopamine-shots meer uitdeelt voor games met dertien-in-een-dozijn mechanics of voorspelbare verhalen. Waar vroeger een indrukwekkende trailer me al in de hypestand zette, denk ik nu: “Ziet er niet slecht uit, maar zal het me nog raken zoals Clair Obscur deed?”
Wat Clair Obscur deed, was niet alleen technisch of visueel grensverleggend — het was vooral emotioneel ongehoord. De combinatie van turn-based gevechten en real-time skill, verpakt in een verhaal dat poëtisch durfde te zijn, een verhaal wat choqueerde, gaf gamen betekenis op een niveau dat meestal voorbehouden is aan film of literatuur.
En dat creëert een verschuiving in verwachtingen. Ontwikkelaars kunnen niet meer wegkomen met ‘goed genoeg’; de lat is hardhandig en vanuit het niets omhoog gegooid. De industrie voelt het hopelijk wel: spelers willen iets dat niet alleen vermaakt, maar ontroert. Niet alleen meesleept, maar blijft hangen.
Voor gamers zoals ik betekent dat iets geks. We zijn verwend. Clair Obscur was een geschenk, maar eentje met een zwarte omlijning. Na zo’n intensieve reis voelt alles wat daarna komt als een middagwandeling door de Bijlmer na een queeste door Middle-earth. Het spelen van de game is de verlichting: L’expérience est la lumière claire, echter de gevolgen zijn duister: Les conséquences sont obscures.
Misschien is dat ook gewoon oké. Misschien is dat nodig voor de groei van ons medium — en voor de groei van onszelf als spelers. We zijn niet langer consumenten van content, maar we worden liefhebbers en beschermers van kunst in zijn hoogste verschijningsvorm: Nous sommes devenus des protecteurs de l’art. En soms betekent dat dat we moeten leren wachten tot de volgende Clair Obscur opduikt, hoe lang dat ook duurt.
Tot die tijd? Ik kijk naar mijn stapel ongespeelde titels, zucht even, en start ze toch. Misschien dat er ergens, diep verstopt in de diverse regenboog die mijn backlog heet, een klein beetje Clair schuilt.
