Review: Overwatch – Blizzard flikt het weer

We hebben door de jaren heen heel wat multiplayer shooters voorgeschoteld gekregen en zelfs laatst nog eentje met superkrachten. De vraag is of Blizzard met Overwatch genoeg kwaliteit levert om zich tussen alle shooters te wurmen.

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, het antwoord is: ‘ja, Blizzard heeft het weer voor elkaar’. Dit spel zal je ongetwijfeld wel zijn opgevallen, want de marketingmachine van Blizzard was weer lekker op dreef. Overwatch, het spel waar je zes-tegen-zes moet strijden voor de winst, is een superhero shooter. Dit is gelijk de eerste keer dat Blizzard een shooter heeft gemaakt en het spel voelt aan alsof ze al 20 jaar shooters maken. Laten we bij het begin beginnen.

Het verhaal

Overwatch is een groep helden dat een fictieve en futuristische wereld tegen het kwaad beschermt. Ooit bestond het kwaad uit robots die zich ineens tegen de mensen keerden, maar toen besloten de Verenigde Naties om een groep van elite soldaten op te richten om de robots tegen te gaan. Die groep werd Overwatch. Het is de groep gelukt en Overwatch was 30 jaar lang succesvol, maar ondertussen waren er politieke intriges, ongelijkheid en corrupte bedrijven in de wereld, waardoor de helden nog steeds nodig waren. De vraag is: ‘waarom vecht je dan als helden tegen elkaar?’ geen flauw idee, maar het is enkel voor de setting.

De 21 helden die tot je beschikking staan in Overwatch, zijn stuk voor stuk uniek en vrij uiteenlopend. Ik heb nog nooit zo’n divers character-roster gezien met ieder een eigen verhaal. Wil je trouwens wat achtergrondinformatie in de vorm van hele leuke animatiefilmpjes van Blizzard zelf, dan moet je hieronder kijken. Het heeft de kwaliteit van een Pixar film.

Verfijnde multiplayer

Dan gaan we nu over naar waar het echt om draait, de multiplayer! Er is geen singleplayer verhaal in Overwatch en eerlijk gezegd verwacht je dat ook niet. Het is een team-based heldenshooter à la Team Fortress en het werkt als een trein. Er zijn vier modi (eigenlijk voelt het als twee). Bij de ene moet je punten veroveren of verdedigen (A en B) en bij de ander moet je een payload escorteren en dus beschermen van de vijand, of juist de payload aanvallen. Er is dus ook een mix van deze twee waar je eerst punten verovert en daarna verder gaat met de payload. De maps waar je in speelt zijn ongelofelijk mooi gemaakt en past ook helemaal bij het sfeertje. Er zijn 12 maps en hoewel ik pijnpunten heb gezien, zijn ze ook te verwaarlozen, want als je een goed team hebt, dan zijn het geen pijnpunten. Een voorbeeld: probeer bij het restaurant-level in de bergen (Route 66) maar eens uit het restaurantje te komen als er 3 Torbjorns en 3 Bastions staan om je kapot te schieten buiten. Als je goed samenspeelt, kan je makkelijk met de Widowmaker alle turrets kapot snipen en een team kan er om heen werken om zo van achteren aan te vallen. Maar als je een team hebt dat alleen maar knalt, dan blijf je op hetzelfde punt zitten. Dit is gelijk een punt wat heel belangrijk is in Overwatch, namelijk samenwerking en zelfs synergie.

Het geheel is groter dan de som der delen

Elke held die je kiest in Overwatch, speelt anders. Je hebt passieve en ultimate skills en alles voelt anders aan. Zo is de ninja Hanzo vrij snel en kan op muren klimmen, dus dat is vooral verticale gameplay. Maar met Reinhardt, een eindbaas met een hamer die voor een schild kan zorgen, ben je traag met veel melee damage.

Overwatch komt het beste tot zijn recht als er synergie plaatsvindt en het game design zit zodanig goed in elkaar, dat de helden elkaar supergoed aanvullen. Het is normaliter ook logisch dat een spel gebruik maakt van The Holy Trinity (tank, healer en damage per second – dps), maar in Overwatch zit daar nog een extra laagje overheen. De held ‘Lucio’ is bijvoorbeeld een soort healer op skates en kan iedereen sneller laten lopen. ‘Mercy’ is bijvoorbeeld ook een healer, maar heeft dan weer een extra skill dat ze andere spelers extra damage kan laten doen. Het mooie van Mercy is echter ook dat ze naar andere spelers toe kan vliegen, waardoor ze heel mobiel wordt. Stel dat een andere speler ‘Pharah’ is, die een hoge jump kan doen en kan blijven zweven in de lucht, dan kan je met Mercy naar haar toe zweven en naar een ander punt op de map ‘vallen’ (Mercy landt heel traag door haar vleugels, dus geen schade als ze valt). Tijdens het potje kan je ook van held veranderen en dat is handig voor als je van tactiek verandert met je team. De healer kan bijvoorbeeld een andere held uit support kiezen, of juist een tank om een punt te beschermen.

Balans

Overwatch heeft een goede balans en dat is vrij knap om aan het begin te hebben. De hele community heeft lopen haten op de held ‘Bastion’ omdat het zo veel schade aanricht en vrij veel schade kan opvangen. Maar met goede samenwerking is Bastion best kapot te maken. De helden in Overwatch hebben gewoon duidelijk hun plus- en minpunten, waardoor het aankomt op tactiek. Ben je bijvoorbeeld ‘The Reaper’, dan richt je veel schade aan, maar je kan ook weinig klappen opvangen. Ditzelfde geldt voor Tracer. Ze is snel en kan heel irritant om je heen blinken, maar ze is ook vrij rap dood. De turrets van de dwerg Torbjörn mogen wel iets minder schade aanrichten van mij, maar later merkte ik wel dat ik met ‘Widowmaker’ zo’n turret met twee goed geschoten sniperkogels kapot kan maken. Je hebt dus wederom balans.

Wat nog meer voor balans zorgt, is het feit dat er in beeld staat wanneer een team te weinig support helden heeft, of damage en healers. Hierdoor zie je heel snel hoe je een mooie balans in het team kan krijgen en dat is belangrijk. Zo’n klein detail in het spel zorgt voor veel overzicht. Die kleine dingen, daar is Blizzard goed in.

Het zijn de kleine dingen

Blizzard is een ontwikkelaar wat heel veel aandacht besteedt aan details en dat zie je in Overwatch overal terug. Aan het einde van het potje heb je een ‘Play of the game’ waar de beste prestatie van het potje wordt getoond (soms is het vrij dubieus hoe het systeem bepaalt wie de beste kills heeft gemaakt, maar ok). Je kan echter na het potje ook ‘likes’ geven aan spelers die het podium van beste prestaties halen. Hierdoor je kan ook iemand belonen voor zijn of haar healing skills, want als je 5 ‘likes’ hebt gehaald, krijg je een experience bonus.

Met elk level dat je omhoog gaat, krijg je een lootbox en die zit vol met cosmetische dingetjes. Denk aan skins, tags (die je op muren kan spuiten) en avatar icoontjes. Net als met elk ander spel van Blizzard word je dus constant beloond. Je kan dit soort dingen uiteraard ook kopen, maar dat heeft mij geen enkele moment gestoord, want het is puur cosmetisch. Je kan niet nieuwe skills kopen of wapens, dat zit er allemaal al in. Het gaat puur om je uiterlijk. Als je dat belangrijk vindt, dan kan je daar extra geld aan uitgeven (of dus winnen met lootboxes als je genoeg geduld hebt).

Er is zijn nog wel een paar kritiekpuntjes van mijn kant en dat is dat er nog best meer modi in mogen zitten. Denk aan King of the Hill, of Capture the Flag (zoals met Team Fortress). Hopelijk wordt dat later toegevoegd. Overwatch verveelt tot nu toe niet, dus toont aan dat er niet per se meerdere modi nodig zijn. Wat ook nog raar werkt, is dat je niet als groep uit een game kan gaan en dan gelijk een volgende game kan starten. Je gaat eerst uit de game en groep, om vervolgens weer een nieuwe groep te moeten starten. Wordt waarschijnlijk binnenkort gefixed, maar alsnog irritant nu.

Conclusie

Overwatch is een geslaagde multiplayer shooter en is fantastisch als je met vrienden tactisch kan spelen. In je eentje kan het juist frustrerend zijn omdat er totaal geen communicatie plaatsvindt en iedereen maar wat doet (waardoor je verliest). Blizzard is ongelofelijk goed in character design en levels maken, waardoor het geheel gewoon goed aanvoelt. Elke held voegt wat toe en dankzij de geniale skills, vullen helden elkaar ook goed aan. Dus voor een eerste shooter, Blizzard, maak ik een diepe buiging.