Call of Duty heeft bij veel van zijn fans iets goed te maken. Al jaren roept men om een terugkeer naar de roots en naar de simpele boots on the ground. Weg van al die SciFi troep, gewoon ouderwets schieten. Met de laatste editie gebeurt dat maar maakt de WWII-versie dit oude gevoel weer los?

Na vele uitstapjes in de toekomst gaan we eindelijk weer terug naar het verleden. Hadden we in Battlefield 1 het slagveld van 1914-1918 al betreden, nu gaan we naar 1944, de ommekeer van de 2e wereldoorlog. Geen jumppacks, geen laserwapens, gewoon ouderwets schieten met kogels en rifles uit de tijd dat mannen nog op bijen kauwden om honing te pakken te krijgen.

Campaign

Laten we de verdeling maken tussen drie grote pijlers in deze nieuwe CoD, de campaign, de multiplayer en natuurlijk de zombies. Eerst de campaign. Je speelt als private Daniels en bent onderdeel van de 1st Infantry Division. We trappen af op 6 juni 1944, D-day. De dag dat er een massale aanval vanuit zee en lucht richting de stranden van Normandië werd ingezet. Als 2e wereldoorlog-nerd die in zijn jeugd rijen boeken hierover heeft gelezen, kan ik dit soort modes niet spelen zonder telkens een reality check te doen. Kijken of wat ik op beeld zie overeenkomt met wat ik weet. Daarnaast wil ik in de game de waanzin van oorlog voelen. Kan de game mij op de één of andere manier in het verhaal zuigen, mij de gevoelens van die soldaten laten voelen? Kan de game mij laten inleven in die wanhoop en angst daar?

Als er al een moment is waarop je dit gevoel zou moeten krijgen, is dat het punt waarop de game begint. De aanval op Omaha Beach, een soort bijna kansloze sprint over een te groot strand met machineguns en kanonnen die je vanaf de kust bestoken. Verrassend genoeg is dat gevoel er direct. De manier waarop men de campaign in beeld brengt, is van grote Hollywoodkwaliteit te noemen. Als je de eerste cutscenes ziet, kan je niet anders dan de vergelijking trekken met series zoals Band of Brothers en films als Saving Private Ryan. Zo goed is het in elkaar gezet, zo goed is de levendigheid in deze scenes. Toen ik in die kleine afgesloten ruimte van een landingsvaartuig richting strand zat, de explosies om mij heen zag gebeuren, de kogels langs mijn oren hoorde fluiten, bekroop mij direct dat gevoel van “waar moet ik heen?”. Damn, dit is dus hoe dat was. De actie om je heen is zo overweldigend dat je niet weet waar je moet kijken, niet weet welke kant je op moet en je de totale verwarring direct ervaart. Als je dan eindelijk het strand op rent, dan is het echt overleven geblazen. Van dekking naar dekking rennen en proberen je eindpunt levend te halen.

In het verhaal ga je vanaf dat punt door Frankrijk, Duitsland en de Ardennen richting Berlijn. Dat verhaal is trouwens echt wel doorspekt van de Hollywoodclichés. Maar dat hoort in mijn ogen ook zo. Je moet het ervaren als meespelen in een goede film. Je kameraadschap met de Joodse private Zussman en de conflicten met een wat ‘gestoorde’ sergeant Pierson hebben alles in zich van een klassiek verhaal die we zo goed van Amerikaanse films kennen. Het inweven van de verschrikkingen van de oorlog, zoals vluchtende Duitsers die je moet helpen of de verschrikkingen van de concentratiekampen, maken dat je meer ‘verbonden’ wordt met de character die je speelt.

Het verhaal zorgt daarnaast ook voor aardig wat variatie. Naast het schieten van nazi’s, krijg je ook verschillende voertuigen te besturen, zoals een tank en een fighter plane. Je gaat van schieten als een malle naar sluipen en klimmen als een assassin. Genoeg om je een aantal uurtjes bezig te houden.

De campaign heeft ook een geweldige oplossing gevonden voor het halen van health en munitie. Naast de verbanddozen en munitie die je onderweg vind, krijg je ook van je maten extra spul aangeleverd en dit is best goed in beeld gezet door het echt toegeworpen krijgen van dat soort pakketten. Ook het activeren van mortieraanvallen en het verkennen wordt op die manier aangestuurd. Al met al ben ik heel erg blij met deze campaign.

Grafisch gezien is Call of Duty WWII erg goed. De cutscenes zijn bijna filmisch en voelen heel echt aan. Maar ook tijdens het spelen is de omgeving ontzettend gedetailleerd weergegeven. Natuurlijk, zoals we dat gewend zijn van CoD, is het allemaal nogal lineair. Geen open wereld waarin je meerdere wegen naar je doel hebt maar heel vaak zeer geleide acties om je naar je doel te brengen. Dat vind ik altijd wel een klein beetje jammer.

Qua geluid is CoD echt geweldig. Het schieten met de M1 Garand klinkt zo lekker, de grendel die je hoort schuiven, de huls die eruit flipt met een prachtige metalen klank, gewoon heel erg ouderwets goed.

Multiplayer

Waar velen Call of Duty vooral om spelen is natuurlijk de multiplayer. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er geen fan van ben. Ja, eindelijk voelt Call of Duty weer als vanouds aan en zullen veel veteranen een zucht van verlichting slaken. Voor mij blijft het een onrealistisch geheel. Het schieten op rondspringende tegenstanders is gewoon raar. Een ander zeer negatief punt wat men weer in Call of Duty heeft geduwd is de mogelijkheid tot quick scoping. Echt, waarom? Waarom moet er een stand in zitten die zorgt dat je altijd raak schiet als je de kogel afvuurt tussen schouder en focusstand. Ik begrijp er weinig van. Een ander groot minpunt is de totale willekeur van de schotregistratie. Ik zie herhalingen waarin de tegenstander zo’n 20 kogels in een raamkozijn knalt en  je toch dood neervalt. Hoe zit dit toch? Mensen bij Activision, ga daar eens echt aan werken. Een hit moet een hit zijn, niet 20 misses die ergens in de input lag toch als hit worden geregistreerd. Zeker modes als Team DeathMatch voelen voor mij als een run and gun mode. Je rent, schiet, gaat dood, krijgt een wederopstanding en gaat weer rennen. Als je dan ook nog eens de vuurspuwende shotgun bezit, dan is er helemaal geen lol meer aan. Jullie merken het al, ik ben een tactical shooter type. Hier kan ik niet veel mee. Zeker als er ook nog eens teveel 13-jarige blagen door de headset heen schreeuwen en woorden gebruiken van zaken die zij nog nooit in hun mond of hand hebben gehad.

Is het dan daarom waardeloos? Nee, natuurlijk niet. Dit is gewoon niet mijn cup of tea. Grafisch zijn de maps echt wel goed en ook qua opbouw kan je alle kanten op. Maps die zich afspelen onder de Tower Bridge in Londen, op Gibralter, in de besneeuwde Ardennen, genoeg variatie dus. Ook het start- of verzamel-punt, de HQ, is prachtig geïntegreerd in het totale spel. Je kan orders voor extra supply drops halen, schietwedstrijdjes doen, emblemen bouwen en dat allemaal in de vorm van een groot hoofdkwartier met allemaal posten waar je dit kan regelen. De supply drops zijn vooral cosmetisch. Andere emblemen, uniformen, helmen, enz, dat zit er allemaal in.

Waar ik wel plezier aan beleef is de War mode. Een mode waarin je in vier delen een doel moet behalen. Denk hierbij aan een gebouw veroveren, een brug bouwen of een tank escorteren naar zijn eindpunt. Dit is, naast Domination, één van de meer tactische modes in de game. Ik weet zeker dat als je hier zou kunnen samenwerken en communiceren, dat dit echt een voordeel zou zijn. Helaas is de CoD community er niet één die in de random lobby’s echt communiceert. Helaas is het aantal War maps maar beperkt. Tot nu toe ben ik tot drie verschillende gekomen en dat is te weinig voor zo’n gave mode.

Toch scoort de multiplayer op de vloeiende gameplay. Ik heb nog geen hikje ontdekt tijdens mijn multiplayersessies en dat is best een applausje waard. Over het algemeen loopt het zeer soepel. Er zullen heel veel spelers avond na avond aan de slag gaan, dat is een feit. Voor hen is dit absoluut een hit en ik denk dat dit ook terecht is.

Zombie time

En dan zijn er natuurlijk de zombies. Nazi zombies om precies te zijn. Het start met een mooi stukje verhaal waarna jij aan de slag moet om waves van ondode nazi’s af te schieten. Vermakelijk maar voor mij ook niet meer dan dat. Wederom een persoonlijke smaak want aan de game en het spelen ligt dat niet. Het speelt als een trein. De vele variaties van half vergane Duitse soldaten maakt dat je hier ook veel tijd in zou kunnen steken. Lekker met een aantal vrienden even knallen. Want zoals we dat gewend zijn is dit een 4-speler co-op mode.

Conclusie

We kunnen gerust zeggen dat Call of Duty terug is van weggeweest. Is hij honderd procent weer aanwezig? Nee, dat vind ik niet maar het begin is er zeker. De campaign wil ik echt wel een dikke 10 geven qua verhaal en variatie. Multiplayer blijft een beetje arcadeachtig “zo snel mogelijk rennen en schieten en overnieuw beginnen” en heeft weinig met tactiek te maken, op de uitzondering War na. Toch legt Call of Duty hier de basis voor komende delen. Laat men in hemelsnaam bij Activision dit thema nog even aanhouden, en dat kan nog minstens drie delen vooruit. Denk aan Noord-Afrika, spelend als de Engelse troepen, denk aan de Pacific en vechten tegen de Jappen, denk aan het oostfront met de Russen. Er is genoeg materiaal in WWII om nog tijden op voor te borduren. Doe dat ook Activision! Dit is waar de fans om vragen.

 

RECENSIES OVERZICHT
Campaign
100 %
Multiplayer
80 %
Zombie mode
75 %
review-call-duty-wwii-boots-on-the-groundPlussen <br> <br> Verhaal is subliem<br> Sfeer<br> Grafisch mooi<br> Multiplayer maps<br> War mode<br> <br> Minnen<br> <br> Multiplayer nog te arcade<br> Tactiek te ondergeschikt<br> Shot registratie niet accuraat <br>
Abonneer
Abonneren op
0 Reacties
Inline Feedbacks
Bekijk alle reacties