Waar het solo-avontuur strandt…
Er zijn een paar dingen in het leven waar je simpelweg niet aan ontkomt. Als baby vul je onvermijdelijk je luier, aan het einde van de rit wacht de dood. Ergens daartussen betaal je belasting, werk je om te kunnen leven, eet je om niet om te vallen, worden de piraten van XBNL in december de beste guild in Sea of Thieves én verschijnt er elk jaar zonder uitzondering een nieuw deel in de Call of Duty-serie. Nu de franchise officieel onder Microsoft valt en dus onderdeel is van de Xbox-familie, is het nóg boeiender om te zien welke richting Activision dit jaar kiest. Black Ops 6 gaf de reeks vorig jaar een verrassende en overtuigende nieuwe impuls, dus het was uitkijken hoe dit directe vervolg uit zou pakken. En vooral: of het dat niveau kon vasthouden.
Ik behoor tot de minderheid die Call of Duty in de eerste plaats speelt voor de singleplayer-campagne. Niet voor de haast overspannen multiplayer-chaos en eindeloze prestiges. Ja, af en toe spring ik het online strijdveld in, maar dat is voor mij nooit de essentie geweest. Sinds het oorspronkelijke deel uit 2003, dat ik toen op pc speelde, heb ik elke titel van begin tot eind doorlopen. En anderhalf jaar geleden besloot ik om de complete reeks opnieuw te spelen, chronologisch. Ik kwam tot de eerste dertien delen, toen was het moment dat Black Ops 6 verscheen. Die campagne greep me volledig: sterk verhaal, een onvergetelijke, bijna pijnlijke missie en een eindfase waarbij ik maar één gedachte had: “Geef me meer.” Precies dat krijgen we nu, slechts één jaar later.
In je eentje coöperatief spelen?!
De grootste vernieuwing is direct zichtbaar: de volledige campagne is ontworpen om met vier spelers tegelijk te spelen. Tijdens mijn solo-sessie voelde ik meteen dat vrijwel elke missie, dialoog, levelopzet en puzzel is afgestemd op samenwerking. Co-op kan leuk, intens en zelfs memorabel zijn, zeker omdat sommige scenes zich lenen om na afloop samen te bespreken. In die zin is het een logische en dappere stap voor de serie. Maar alleen spelen werkt tegen je. Taken die normaal verdeeld zouden worden, moet je nu zelf herhalen, soms tot frustrerend toe. Er is bovendien geen keuze qua moeilijkheidsgraad: de hoeveelheid vijanden en de agressie van AI blijven identiek, ongeacht je speler-aantal. Daardoor voelt solo gameplay onnodig zwaar, slepend en oneerlijk. En alsof dat niet genoeg is, moet je altijd online zijn, zelfs wanneer je alleen speelt. Dus je kunt de game niet pauzeren. Even de deur open doen wanneer de bel gaat? Vergeet het maar. Want wanneer je te lang niet beweegt en ‘idle’ bent, sluit het spel zichzelf gewoon af door inactiviteit.
De campagne duurt wederom zes à zeven uur, een standaardlengte voor de serie en op zich geen probleem. We bevinden ons in het jaar 2035, op een moment waarop de wereld op het randje van totale destabilisatie balanceert. Psychologische oorlogsvoering, high-tech infiltratie en paranoia vormen het fundament van het plot. David Mason leidt het Black Ops-team, de sinistere techorganisatie The Guild vormt de nieuwe dreiging en de terugkeer van Raul Menendez versterkt de link met eerdere delen.
Door confrontaties met een angstgas beland je regelmatig in hallucinaties, wat leidt tot gekleurde en experimentele missies. Maar helaas landt niet alles goed. Sommige hallucinaties ontsporen volledig richting bizarre fantasy-actiescènes, met gigantische monsterachtige flora en onwerkelijke omgevingen waarin personages letterlijk boven de realiteit uitstijgen. Op die momenten voelt Black Ops 7 eerder aan als een kruising tussen Doom, Control en een psychedelische shooter dan als Call of Duty. Gelukkig blijft de gunplay onovertroffen: wapens klinken, voelen en reageren sterk, armor-layers verlengen gevechten zonder echt irritant te worden en kinetic gadgets maken movement sneller dan ooit. Maar hoe goed het speelt, het mist het gewicht en de geloofwaardigheid waar de reeks groot mee werd.
Tijdens het spelen merkte ik dat mijn irritatie vooral voortkwam uit betrokkenheid. Ik heb te veel prachtige momenten met deze serie meegemaakt. Ik dacht aan die eerste game, verscholen achter een koeienkarkas terwijl mortieren de grond om me heen openscheurden. Ik dacht aan het einde van de eerste Modern Warfare, dat tot op heden kippenvel veroorzaakt. En toen realiseerde ik me dat Black Ops 7 voor mij, puur qua campagne, behoort tot de minst effectieve edities uit de reeks. Dat is extra pijnlijk omdat het direct volgt op een deel dat naar mijn mening tot de betere moderne Call of Duty’s behoort. Na afloop van de campagne volgt Endgame, een extra modus in Avalon, waar je opnieuw missies uitvoert en vijanden uitschakelt. Helaas voelt deze uitbreiding repetitief, weinig inspirerend en technisch onbevredigend, mede door dubieuze vijand-AI. Het probeert een extraction-shooter te zijn in een wereld waarin veel betere alternatieven te vinden zijn.
Call of Duty in optima forma
Dan het domein waar de meeste spelers voor komen: multiplayer. En op dat vlak is Black Ops 7 precies wat fans willen. Al tijdens mijn eerste potje werd duidelijk dat de ziel van de reeks hier nog volledig aanwezig is. De gunfeel is strak en realistisch, de besturing is haarscherp, en de gevechten voelen intens en gecontroleerd. Als je mist, is het je eigen schuld, precies zoals het hoort. Het vernieuwde Omnimove-systeem, vorig jaar geïntroduceerd, is dit jaar volledig geïntegreerd in de gameplay. Wallruns, springsystemen en momentum mechanics maken matches sneller, dynamischer en spectaculairder. Ik moet wel toegeven dat ik het vooral gebruikte voor navigatie, niet als geavanceerde tactische tool, maar de extra mobiliteit versterkt alsnog het ritme en energieniveau van de gameplay. Ik merkte hierbij echter wel dat ik, nu ik inmiddels richting de veertig ga, niet meer de snelheid in mijn vingers heb als dat ik ooit had. Een pijnlijke gewaarwording.
Opvallend is dat skill-based matchmaking niet standaard aan staat, waardoor ik regelmatig in lobby’s terechtkwam waar het niveauverschil absurd groot was. Niet ideaal, maar wel aanpasbaar. Een sterke toevoeging is dat weapon progression overal geldt: campagne, co-op, multiplayer én Zombies. Ik hoef dus niet avondenlang overhoop geschoten te worden om een bepaald wapen sterker te krijgen. Nee, dat kan ik ook gewoon in een andere mode doen, om daarna in de multiplayer verder te gaan. Als iemand die niet heel veel tijd in deze kant van Call of Duty doorbrengt, kan ik dat enorm waarderen. Het maakt loadout-investering leuker en minder grind-heavy. Helemaal fijn wanneer je de nieuwe 20v20 Skirmish mode gaat spelen. Hier verover je punten op een grote map. En hoewel ik de charme in zie van de mode, deed het me niet veel. Het was vooral veel chaos. En als ik op grote maps punten wil veroveren, start ik Battlefield 6 wel een keer op.
En die zombies dan?
Zombies keert uiteraard terug en vormt opnieuw een grote pijler van het pakket. Ashes of the Damned sluit aan op de gebeurtenissen van Reckoning uit Black Ops 6. Requiem-agenten bundelen de krachten om te overleven tegen The Warden en de nieuwe antagonist Veytharion. De enorme map, de grootste round-based Zombies-kaart ooit, bestaat uit meerdere zones verbonden door mistige wegen en haalt duidelijke inspiratie uit TranZit uit Black Ops 2. De nieuwe locaties brengen unieke vijanden en situaties, waarbij teamwork effectiever is dan in de campagne zelf. De andere kant van de modus, Vandorn Farm, brengt een compactere map waarbij chaos snel gevonden is.
Teamwork hier is belangrijk (meer dan in de campagne zelf, als ik eerlijk ben). Raul Menendez is om onverklaarbare redenen nog steeds springlevend en wil, zoals een goede slechterik dat graag doet, de wereld volledig in de fik zetten. Niet veel later begint de grote slachtpartij. Je vraagt je af wat de ontwikkelaars gesnoven hebben toen ze dit bedachten, maar je weet dat het leuk is. De modus is snel, spannend, intens, lachwekkend en precies absurd genoeg om typisch Zombies te zijn. Het is de ultieme “koptelefoon, snack, vrienden en laat de wereld maar even wachten”-ervaring. Hectisch, overdreven en heerlijk vermakelijk. Zombies is een mode die evolueert, groeit en steeds toevoegingen gaat krijgen. Hierdoor kan het zijn dat het verhaal een heel andere kant op gaat dan dat we nu denken. En dat is iets wat ik toe kan juichen. Stiekem vind ik Zombies, een mode die ik normaliter één keer speel en dan links laat liggen, dit jaar vele malen beter dan de door mij ooit zo geliefde campagne. Call of Duty zet alles duidelijk op z’n kop.
Conclusie
Call of Duty: Black Ops 7 is een game vol ambitie, durf en experiment. Dat levert interessante ideeën op, maar vooral binnen de campagne is er te weinig voldoening. De co-op-focus is begrijpelijk en soms succesvol, maar het is dramatisch voor spelers die alleen willen spelen. De gunplay en techniek blijven van topniveau, maar de creatieve visie raakt de kern van Call of Duty kwijt. Multiplayer is uitstekend en Zombies is leuk, groots en chaotisch zoals het hoort. Maar de campagne, normaal mijn favoriete deel, stelt teleur en voelt als een misstap na een ijzersterk Black Ops 6. Ben jij iemand zoals ik die Call of Duty speelt voor de campagne? Dan ontkomen we niet aan de zes die ik de game ga geven. Mocht je iemand zijn die Call of Duty puur speelt voor de multiplayer? Dan mag je drie volle punten bij het eindoordeel optellen.
Dus alle geruchten van een TranZit remake die kloppen (voor nu) niet?
Dat is wel erg jammer.
Een TranZit remake had mij misschien het spel nog wel doen oppakken.