Na tientallen uren in Halcyon en Arcadia is één ding glashelder: Obsidian levert met The Outer Worlds 2 precies wat je wilt als fan van het eerste deel. De wereld is groter, de humor is scherp als altijd en de vrijheid om bizarre keuzes te maken is nog verder uitgebreid. Je duikt direct een nieuw stelsel in, waar louche corporaties en absurde facties opnieuw het universum laten duizelen. Vanaf de eerste minuut voelt dit als thuiskomen voor de Obsidian-liefhebber.
Het avontuur is dikker en dynamischer, met een combat-systeem dat soepeler aanvoelt en companions die interessanter zijn dan ooit. Skills, wapens en customisation zijn flink uitgebreid, waardoor iedere dialoog en elke keuze impact heeft op jouw reis. De slow-motion modus is terug, fetch quests zijn er wel maar hebben vaak een creatief en boeiend verhaal. Wie hier komt voor avontuur en droge humor komt zit in elk geval gebakken.
Het zijn twee innovaties die The Outer Worlds 2 onderscheiden van de meeste RPG’s. Ten eerste het unieke menuscherm: bij het opstarten beland je in een dialoog met Moon Man, die de vorige sessie samenvat en zelfs het hoofdmenu omzet in een interactief gesprek. Daarnaast krijg je in elke dialoog meteen te zien welke antwoorden er gelockt zijn en wat je daarvoor mist. Dit zorgt niet alleen voor FOMO, maar moedigt ook aan om meer te ontdekken en uit te proberen—perfect voor de completionist.
Audiovisueel is het feest: strakke textures, dynamische belichting en muziek die de sfeer perfect raakt. Bugs en crashes zijn er, maar alles draait merkbaar beter dan in deel één. De diverse speelmodi op Xbox Series X laten je zelf kiezen tussen quality, balanced en performance; performance op PC is uitstekend en de ROG XBOX Ally X komt er qua performance ook goed vanaf na wat optimalisaties.
Het flaws-systeem tilt de roleplay naar een hoger niveau: jouw keuzes en speelstijl bepalen welke flaws en perks je ontwikkelt, van krakende knieën tot consumerism en zelfs de ultieme meta-flaw ‘flawed’, voor nog meer chaos en gekte. Sidequests zijn gevarieerd en meestal genieten, ze brengen je van bizarre cults naar cornflakes-verslavingen, en beïnvloeden regelmatig op een creatieve manier de hoofdverhaallijn.
Conclusie:
The Outer Worlds 2 is exact wat je verwacht van Obsidian—meer van hetzelfde, maar dan groter, mooier en ongegeneerd absurd. De balans tussen humor, vrijheid en diepgaande quests maakt iedere sessie uniek en verwonderend. Niet perfect, met af en toe wat kleine technische oneffenheden, maar absoluut een aanrader voor wie dagenlang wil verdwalen in sci-fi satire en keuzestress.
Samenvatting van de videoreview
Hans bespreekt zijn uitgebreide ervaringen met The Outer Worlds 2 na ruim 90 tot 100 uur speeltijd. Hij is diep in de game gedoken, heeft verschillende werelden verkend en niet alleen de hoofdmissie, maar ook veel sidecontent voltooid. Het spel biedt een rijke hoeveelheid originele verhalen, humor en sarcasme, zoals je mag verwachten van Obsidian. De facties zijn niet simpel goed of fout, maar complex en met eigen belangen, waardoor je als speler gaandeweg meeleeft en zelfs je voorkeuren kunt laten verschuiven afhankelijk van wat je leert.
Het verhaal speelt zich af in hetzelfde universum als deel één, maar in een ander zonnestelsel, met enkele bekende facties in vernieuwde vorm. Hans roemt meerdere innovaties, zoals het menuscherm waarin de ‘Moonman’ je positief en negatief feedback geeft op je keuzes, en noemt de dialogen en storytelling “uit de kunst”. Vooral het ‘flaw’-systeem krijgt aandacht: je kunt vrijwillig zwakke eigenschappen accepteren of weigeren, waarbij hij uiteindelijk een perk koos die hem verplichtte alle flaws te accepteren in ruil voor extra perk points. Flaws als kleptomanie en overgewicht beïnvloeden zowel het spel als de interactie met NPC’s, waaronder soms komische of juist lastige situaties.
Qua gameplay is Hans positief over de balans tussen voordelen en nadelen van alle karaktereigenschappen. Hij benoemt hoe skill checks in de game breed toegankelijk zijn, waardoor je niet extreem hoeft te specialiseren maar juist veel dingen kunt uitproberen. De werelden zijn qua flora en fauna deels herkenbaar uit deel één, maar de menselijke facties en companions zijn veel diverser. Companions hebben duidelijke invloed op missies en dialogen, kunnen verrassende shortcuts bieden, en hun reacties zijn menselijk en invoelend uitgewerkt.
Hans verwijst naar het ‘spinnenweb’ van beslissingen en gevolgen, wat volgens hem Obsidian tot meester maakt: quests, skills, companions en dialogen beïnvloeden elkaar op complexe wijze. Bugs zijn tijdens zijn lange speeltijd nauwelijks voorgekomen; eventuele schoonheidsfouten verwacht hij tijdig door patches te worden opgelost.
Verkenning wordt sterk beloond: nieuwsgierigheid leidt tot bijzondere items, lore of unieke wapens, ook op plekken zonder directe quest. De game biedt volop vrijheid qua tempo—je kunt snel door het verhaal heen of juist honderden uren besteden aan zijactiviteiten.
Qua genre noemt Hans het spel primair een RPG dat ondersteund wordt door adventure, platforming en shooter-elementen. De combat voelt steeds beter naarmate je verder komt, maar het draait uiteindelijk om verdieping in de wereld en de verhalen. Dialogen zijn complex en talig, wat voor sommige spelers zelfs uitdagend kan zijn.
Hans merkt als verbeterpunten op dat het begin van de eerste wereld wat ‘nep’ aanvoelde, maar dat herstelde zich in latere werelden. Technische issues t.a.v. prestaties op de handheld zijn door updates goed opgelost; met upscaling draaien grafische instellingen stabiel op 60 fps.
In zijn eindoordeel komt Hans tot een score van 9,5 op de XBNL-schaal, vooral dankzij de sterke storytelling, afwerking en het plezier dat het spel biedt. Bugs zijn zeldzaam, de prestaties zijn goed en de game weet een emotioneel spectrum te raken, al komt het niet aan de absolute top (die bij hem voor Claire Obscur is gereserveerd). Hij spreekt zijn verwachting uit dat de game de komende maanden binnen de community nog veel besproken zal worden en moedigt aan het te spelen en te ontdekken.
