The Outer Worlds 2 – meer van hetzelfde, maar dan dikker, beter én vooral nog meer Outer Worlds. Dat klinkt als een open deur, maar na tientallen uren in Halcyon is dat eigenlijk precies wat je wilt hebben.
The Outer Worlds 2 trapt af zoals je dat eigenlijk gewoon verwacht: weer een onbekend stelsel, een paar louche consortiums en een universum dat schreeuwt om chaos. De presentatie is next-level, de dialogen zijn met regelmaat weer heerlijk cynisch en grafisch is er flink gesleuteld – op de Xbox Series heeft de game eindelijk dat extra laagje polish waar ik in deel één toch wel wat meer naar snakte, en op PC is het een van de mooiere games die ik dit jaar heb mogen spelen. Mooi voor het oog, maar uiteindelijk draait het hier vooral om keuzes maken en rare situaties op bijzondere wijzes doorstaan, en op dat vlak levert Obsidian weer ouderwets vakwerk.
Gameplay & innovatie
In Arcadia, de nieuwe setting, voel je je al snel thuis. De vrijheid is bijna overweldigend: elke dialoog heeft consequenties en je skills bepalen hoe de wereld op jou reageert. Maar – eerlijk is eerlijk – wie de eerste game gespeeld heeft, weet inmiddels wat hij krijgt. Het is meer van hetzelfde, met nieuwe wapens, meer skills, meer facties en gek genoeg nog meer humor dan deel 1. Het voelt als thuiskomen, met opnieuw honderden uren aan quests, side hustles, rare personages en een combat-systeem wat nét iets dynamischer aanvoelt.
De slow-motion modus is terug, er zijn meer wapens om los te laten op alles wat je in de weg staat en partyleden zijn weer minstens zo wacky als de rest van het universum. De customisation is uitgebreid, van skills tot wapens tot companions. Toch merk je dat de basis vertraagd wordt door fetch quests en soms wat oppervlakkige optionele content, maar als je hier komt voor avontuur en ruimte-absurdisme: je zit gebakken.
Een bijzondere vermelding wil ik maken van twee innovaties binnen het RPG genre, ontwikkelingen waarvan je niet wist dat je ze miste, maar waar ik niet meer zonder zou willen. De voornaamste is het menu-screen. Waar menu screens altijd puur doeltreffend waren, met een gave visual als achtergrond, hebben ze bij Obsidian ervoor gekozen om er een dialoog van te maken. Zodra je de game opstart kom je in een dialoog met de welbekende Moon Man, die je eerst even een korte recap geeft van wat je in je laatste speelsessie hebt bereikt, uiteraard met een gezonde dosis humor. De tweede innovatie zit in het zichtbaar maken van gelockte dialoog-keuzes. In veel dialogen zie je keuzes die je (nog) niet kunt maken, maar je ziet ook wat je mist. Soms is dit zo simpel als je medical skill minimaal op level 4 hebben, soms staat er dat je ‘required info’ mist of een specifiek item nodig hebt. Dit heeft er bij mij meer dan eens toe geleid dat ik toch even een save (of 3) terug ging. Net als ik gevoelig voor FOMO? Dan gaat deze innovatie je veel tijd kosten, maar zeer waarschijnlijk ook een hoop leuke content er voor teruggeven.
Audiovisueel & kwaliteit
Het geheel oogt strakker, draait soepeler en de muziek en voice-acting zijn van hoog niveau – punt. Bugs en crashes ben ik zeker tegengekomen, maar ik moet de kanttekening meegeven dat al mijn speeluren pre-day 1 patch zijn besteed. Dat in acht genomen vind ik dat ze een meer dan prima, kwalitatief resultaat hebben neergezet. Uiteraard zal ik in mijn definitieve review daar nog eens op reflecteren.
Kortom: Gewoon weer uitstekend, niet perfect, maar heerlijk om dagenin te verdwijnen. Outer Worlds 2 is precies Outer Worlds, alleen meer, mooier en nóg een tikkie gekker. En soms is dat alles wat je nodig hebt.
Check de videoreview van The Outer Worlds 2 hier:
Samenvatting van de videoreview
Hans en Rik bespreken The Outer Worlds 2, dat op 29 oktober 2025 verschijnt. Hans heeft al ongeveer veertig uur gespeeld op pc, Xbox Series X en een handheld. Zijn eerste indruk is zeer positief: opnieuw een eigenzinnige Obsidian-RPG vol humor, morele grijstinten en sterke schrijverschap. De game start in een nieuw stelsel, Arcadia, met meteen herkenning dankzij Anti’s Choice, een knipoog naar de corporaties uit deel 1.
The Outer Worlds 2 voelt vertrouwd qua opzet: een duidelijke hoofdverhaallijn met vanaf minuut één een stortvloed aan zijmissies en companion quests. Die side content varieert van een bizarre cults tot een cornflakes-verslaving en verweeft vrijwel altijd extra context over de wereld. Sommige zijmissies beïnvloeden zelfs de main quest, bijvoorbeeld door je beter voorbereid op een belangrijk verhaalstuk te laten aankomen. Morele keuzes zijn niet zwart-wit; Hans merkte dat zijn sympathieën verschoof naarmate hij meer leerde over rivaliserende facties.
De dialogen zijn het hoogtepunt. Vaak krijg je vijf tot zeven antwoordopties, inclusief zichtbaar vergrendelde keuzes met duidelijke vereisten; soms staat er zelfs “required info not found”, wat aanzet tot terugzoeken in terminals en notities. Een verrassende vernieuwing is het menuscherm: je start in een kort gesprek met Moonman, die je vorige sessie grappig samenvat en waarbij zelfs Continue, Load en Settings als dialoogopties zijn verpakt. Het maakt terugkeren naar de game extra aantrekkelijk.
Progressie en flaws
De voortgangssystemen bouwen door op deel 1: punten in generieke skills (zoals speech en medical), perks voor meetbare bonussen en vooral het dynamische flaws-systeem dat op je speelstijl reageert. Voorbeelden zijn krakende knieën (meer geluid tijdens sneaken) en consumerism (goedkoper kopen, slechter verkopen en “dommere” maar grappige dialoogopties). Hans koos zelfs de meta-flaw “flawed”, waardoor toekomstige flaws automatisch geaccepteerd worden in ruil voor periodieke extra perks, met veel chaos en humor tot gevolg.
De gevechten blijven “prima voor een RPG”: first-person schieten of melee, vlot genoeg met abilities en een leuke wapenspreiding. Hans noemt een single-shot rifle, een SMG en een nieuwe biomass gun die sterk aanvoelt maar zeldzame munitie gebruikt. Er waren wel enkele pre-release oneffenheden zoals teleporterende of rubberbandende vijanden, maar niets gamebreaking en vermoedelijk oplosbaar met patches.
Visueel is er duidelijke polish: beter licht, scherpere textures, netter geheel. Tegelijk voelt de eerste wereld soms wat kunstmatig, bijvoorbeeld vergezichten die “opgeplakt” lijken. Prestaties: op Series X zijn er drie modi (Quality 30 fps, Balanced 40 fps, Performance 60 fps). Hans verkiest 60 fps; met dynamische resolutie oogt en speelt het soepel. Op pc draait het uitstekend met zeer hoge framerates. Op de handheld kwam hij rond 35 fps op medium en vond hij het momenteel niet prettig speelbaar, in afwachting van verdere optimalisatie.
Voorlopige conclusie
The Outer Worlds 2 lijkt alles te bieden wat fans van het eerste deel en van Obsidian in het algemeen hopen te vinden. De game behoudt de scherpe humor, morele complexiteit en meeslepende wereldbouw waar de studio bekend om staat, terwijl er tegelijkertijd ruimte is gevonden voor slimme vernieuwingen. Vooral het dialogensysteem, het dynamische flaws-mechanisme en het creatieve menuscherm met Moonman geven de game een frisse, moderne uitstraling zonder dat het vertrouwde Outer Worlds-gevoel verloren gaat.
Hoewel de eerste wereld visueel nog wat kunstmatig oogt en er her en der enkele technische oneffenheden te zien zijn, doet dat weinig af aan de totaalervaring. De balans tussen verhalende diepgang, humor en vrijheid in speelstijl maakt dat elke minuut nieuwsgierig houdt.
Als de resterende werelden qua vormgeving en inhoud dit niveau weten vast te houden en de technische afwerking bij release op orde is, kan The Outer Worlds 2 uitgroeien tot een van de sterkste RPG’s van 2025. Voor nu verdient de game zijn voorlopige score van een 9 volledig – een overtuigende aanrader voor liefhebbers van rijke, keuze-gedreven avonturen.
