Vanaf vandaag kunnen spelers met Keeper aan de slag. De nieuwe game van Double Fine belooft een unieke verhalende ervaring te bieden. In aanloop naar release hebben Bas en Rik de game mogen spelen. In deze videoreview bespreken zij hun indrukken.
De nieuwste game van Double Fine, Keeper, neemt spelers mee op een mysterieuze en emotionele reis. In deze woordloze avonturengame ontwaakt een eeuwenoude vuurtoren op een afgelegen eiland terwijl een duistere kracht het land overschaduwt. Met hulp van een levendige zee-vogel begint de vuurtoren aan een spirituele ontdekkingstocht door vreemde, abstracte landschappen vol kleur, licht en symboliek. Zonder gesproken dialoog vertelt Keeper zijn verhaal volledig via beeld, geluid en beweging, waardoor de nadruk ligt op sfeer, interpretatie en gevoel.
De gameplay lijkt te draaien om verkenning, puzzels en het gebruik van licht als krachtig hulpmiddel. Ook zijn er lichte platformelementen en physics-based mechanics in de game verwerkt. De vuurtoren zelf fungeert als een soort wandelende entiteit, terwijl de vogel helpt bij het activeren van mechanismen en daarmee het ontsluiten van nieuwe werelden in het spel. Samen vormen ze een uniek duo dat symbool staat voor balans tussen technologie en natuur, een thema dat overigens wel vaker terugkeert in de werelden van Double Fine.
Double Fine
Achter dit bijzondere project staat Double Fine Productions, een Amerikaanse studio opgericht in 2000 door Tim Schafer, bekend om zijn humor, creativiteit en liefde voor verhalende games. De studio is gevestigd in San Francisco en maakt sinds 2019 deel uit van Xbox Game Studios. Ondanks die overname heeft Double Fine zijn onafhankelijke geest behouden en blijft het experimenteren met originele concepten en sterke narratieve ideeën. De studio staat bekend om het geven van creatieve vrijheid aan zijn ontwikkelaars, wat resulteert in games die altijd iets unieks te zeggen hebben.
Double Fine heeft in de afgelopen decennia een indrukwekkend portfolio opgebouwd. Hun doorbraak kwam met Psychonauts (2005), een fantasierijk platform-avontuur waarin spelers de geesten van kleurrijke personages verkennen. Het vervolg, Psychonauts 2 (2021), werd geprezen om zijn diepgaande thema’s en artistieke vormgeving. Andere bekende titels zijn Brütal Legend, een epische mix van actie en heavy-metalesthetiek met Jack Black in de hoofdrol, en Broken Age, een liefdevolle heropleving van het klassieke point-and-clickgenre, mede mogelijk gemaakt door een succesvolle Kickstartercampagne. Daarnaast bracht de studio remasters uit van klassiekers als Grim Fandango en Full Throttle, waarmee ze hun erfgoed in ere houden.
Met Keeper lijkt Double Fine opnieuw te kiezen voor een artistieke koers: een spel dat niet mikt op spektakel, maar op emotie, verwondering en verbeelding. Het project past perfect binnen de filosofie van de studio – games maken die niet alleen gespeeld, maar ook gevoeld worden. Hoe dat uitpakt bespreken Bas en Rik in onderstaande videoreview.
Check de videoreview hier:
Samenvatting van de videoreview:
Bas en Rik bespreken hoe zij het genre van Keeper het beste kunnen definiëren, maar concluderen dat Keeper zich aan hokjes onttrekt: een woordloze, verhaalgedreven ervaring die puzzelen, platformen en verkennen mixt. Er is geen combat, je kunt niet doodgaan, en toch blijft het spel boeien – toegankelijk voor kinderen én gelaagd voor volwassenen, vergelijkbaar met hoe Pixar verschillende leeftijden bedient. De wandelende vuurtoren werkt als metafoor: licht brengen in een vervallen wereld en leven herstellen in een post-apocalyptisch landschap.
Bas noemt het “een gedicht zonder woorden”: emoties worden overgebracht met lichaamstaal, licht en geluiden. De vuurtoren heeft geen gezicht, maar straalt toch verdriet, vreugde en rouw uit — geholpen door animatieprincipes die doen denken aan oude tekenfilms. Een terugkerend thema is eenzaamheid versus vriendschap, verbeeld in de band met een vogel-metgezel; juist doordat er geen gesproken tekst is, voel je de gebeurtenissen extra sterk.
Qua gameplay zijn de puzzels zelden echt moeilijk en introduceert de game voortdurend kleine nieuwe twists, waardoor zes uur spelen nooit repetitief voelt. Rik heeft één kanttekening: door de vaste camerastandpunten (semi-isometrisch) kunnen sommige platformstukjes — zeker in verticale secties met luchtstromen — even frustreren. Toch vindt hij die cameravisie thematisch sterk; soms dichtbij, soms veraf, alsof een alziend oog meekijkt.
Beiden zijn laaiend over de visuals: fenomenale belichting, kleurgebruik en uiteenlopende biomen (bos, ijs, water, zelfs een suikerspin-achtig gebied). Het geheel ademt zorg en creativiteit; precies het soort experimentele projecten dat volgens hen ruimte krijgt binnen Xbox Game Studios.
Conclusie
Keeper is een betoverende, woordloze reis die laat zien dat video games ook unieke verhalen kunnen voortbrengen. Met prachtige visuals, doordachte puzzels en een ontroerend verhaal zonder gesproken tekst bewijst Double Fine opnieuw zijn creatieve meesterschap. Het is een korte, maar gedenkwaardige ervaring die je niet speelt om te winnen, maar om te voelen — een van de meest unieke en meeslepende games van 2025.
NB: Benieuwd naar Bas zijn geschreven review? Deze lees je op de website van Mashable.
