In september 2025 is Towa and the Guardians of the Sacred Tree uitgebracht. In deze videoreview bespreekt Rik zijn indrukken met de game. De game wist hem niet te bekoren, maar waarom? Check de videoreview of podcast!
Towa and the Guardians of the Sacred Tree is ontwikkeld door de Japanse studio Brownies Inc., een team dat eerder bekendheid kreeg met charmante, kleurrijke titels zoals Doraemon Story of Seasons. Voor de uitgave tekende Bandai Namco, waardoor de game wereldwijd beschikbaar werd gemaakt op verschillende platforms.
Qua genre positioneert Towa and the Guardians of the Sacred Tree zich duidelijk als een roguelite actie-avontuur met een sterk RPG-karakter. Je trekt steeds opnieuw op pad voor runs door vijandige gebieden, waarbij je kamers vol monsters moet overleven en gaandeweg beloningen verzamelt. Tussen de runs door keer je terug naar een centrale hub, Shinju Village, waar upgrades vrijkomen en het dorp langzaam met je meegroeit. Een bijzonder element is dat je in elke run twee personages bestuurt: de Tsurugi, die focust op zwaardaanvallen, en de Kagura, die ondersteunende magie gebruikt.
Het verhaal draait om een heilige boom die de bron vormt van leven en balans in de wereld. Wanneer die boom in gevaar komt, krijgt de jonge krijger Towa de taak om samen met de zogenaamde Guardians de duistere krachten terug te dringen. Elke run voelt daarbij als een stukje van die strijd: terwijl je vijanden overwint en bossen, grotten en tempels doorkruist, werk je toe naar het herstellen van harmonie en het beschermen van de boom. Het verhaal wordt voornamelijk verteld via gesprekken in het dorp, waarin de achtergrond van de wereld en de rol van de verschillende karakters langzaam duidelijker worden.
Check hier de videoreview:
Samenvatting van de videoreview
Rik geeft in de videoreview aan dat de presentatie van Towa and the Guardians of the Sacred Tree een van de sterkste kanten van de game is. Volgens hem komt dat vooral door de kleurrijke wereld, de stijlvolle personages en de manier waarop Shinju Village gaandeweg met je mee verandert. Het dorp leeft en groeit met de voortgang van de speler, en dat maakt dat je echt het gevoel hebt dat je iets opbouwt.
Hij benadrukt daarnaast dat de stijl meer is dan alleen mooie plaatjes: de animaties zijn vloeiend en de voice-acting voelt passend en smaakvol. Daardoor sluit de sfeer van de game goed aan bij het verhaal en de emoties die erin spelen. Rik noemt dit een van de elementen die de game overeind houden, zelfs wanneer de gameplay niet altijd overtuigt.
Een ander punt dat Rik waardeert, is het dual-character systeem. Het idee om zowel een Tsurugi als een Kagura te besturen, geeft de gevechten volgens hem in de basis een originele insteek. Hij merkt op dat deze aanpak het spel net wat anders maakt dan de gemiddelde roguelite, en in de eerste uren levert dit ook daadwerkelijk interessante keuzes op.
Matige gameplay
Toch is Rik kritisch over hoe die gameplay zich ontwikkelt. In de videoreview zegt hij dat de gevechten na een tijdje repetitief en voorspelbaar aanvoelen. De aanvallen missen impact, en de besturing draagt daar niet aan bij: slagen voelen niet krachtig genoeg en de richting van je aanvallen is niet altijd duidelijk. Hij geeft ook aan dat de keuze om de aanval op de rechterbumpers te leggen vreemd en onhandig is, zeker voor spelers die gewend zijn aan actieknoppen zoals X.
Ook de rol van de Kagura vindt Rik problematisch. Hij legt uit dat ze vaak achter je aan loopt en gemakkelijk schade oploopt, wat eerder voor frustratie zorgt dan voor strategische mogelijkheden. De optie om direct over te schakelen naar de Kagura klinkt goed op papier, maar onderbreekt volgens hem telkens de flow van het spel.
Onzichtbaar personage
Visueel merkt Rik op dat de game niet altijd duidelijk communiceert. De kleuren van de omgevingen en de personages liggen soms te dicht bij elkaar, waardoor het tijdens drukke gevechten lastig is om je eigen karakter in de chaos te volgen. Dit gaat ten koste van de overzichtelijkheid, iets wat in een actiegame essentieel is.
Verder noemt Rik de overvloed aan mechanics die kort worden geïntroduceerd maar nooit echt uitgediept. Voorbeelden zoals wapensmeden en vissen voelen volgens hem meer als oppervlakkige extra’s dan als systemen waar je echt in kunt investeren. Het leidt ertoe dat de gameplay breed wordt uitgesmeerd, maar nergens de diepte vindt. Het voelt een beetje als een hagelschot: veel mechanics in de game stoppen in de hoop dat er iets blijft hangen bij de speler dat gewaardeerd wordt.
Daarnaast is hij kritisch over de balans. Sommige personages en combinaties zijn duidelijk sterker dan anderen, waardoor het loont om steeds dezelfde keuzes te maken. Dat ondermijnt de variatie en maakt runs minder interessant. Ook de centrale hub krijgt een veeg uit de pan: het is volgens Rik vaak onduidelijk bij wie je moet zijn voor welke functie, wat de indruk wekt dat de interface niet goed is doordacht.
Conclusie
Towa and the Guardians of the Sacred Tree is een game met een prachtige stijl, sfeervolle presentatie en een interessant concept dankzij het dual-character systeem. Helaas wordt dat potentieel ondermijnd door repetitieve gevechten, onhandige besturing en een reeks mechanics die niet goed uit de verf komen. Voor spelers die zich laten meeslepen door de charme en de sfeer kan dit spel alsnog waardevol zijn, maar wie vooral komt voor strakke combat en diepgaande roguelite-systemen zal waarschijnlijk sneller afhaken.
