Soms komt er een game voorbij die precies dát doet waar je van houdt in horror: spanning, duisternis, nare geluiden en een beklemmende sfeer. Alleen heb je het vaak al eerder gezien. Cronos: The New Dawn is precies zo’n titel. Hoog in sfeer, laag in verrassingen. Dat wil echter niet zeggen dat het een slechte game is. Voor fans van klassieke survival horror valt hier genoeg te beleven om een paar avonden flink op het puntje van je stoel te zitten.
In de game kruip je in de huid van de Traveller, een mysterieuze figuur uit een futuristische toekomst. Je werkt voor de Collective, een organisatie die probeert grip te krijgen op een catastrofe die de wereld op zijn kop heeft gezet: “the Change”. Mensen zijn veranderd in mutantachtige wezens, de zogenoemde Orphans. Via tijdspoorten reis je terug naar het verleden, Polen in de jaren tachtig, om fragmenten van zielen — “essences” — te verzamelen en zo te achterhalen wat er precies gebeurd is.
De opzet klinkt spannend, en in de trailer wordt dat mysterie goed neergezet. Helaas verdwijnt dat gevoel al snel zodra je begint te spelen. De Traveller krijgt een stem en legt al te veel uit. Waar het in de trailer nog om enigma en raadsel ging, blijft in de game weinig mysterie over. En dat is jammer, want juist onzekerheid kan horror zoveel sterker maken.
Qua gameplay doet Cronos weinig nieuws. Je volgt je objective marker, lost puzzels op, verzamelt voorwerpen en vecht met de Orphans. Het inventaris is beperkt, waardoor je keuzes moet maken tussen wapens, tools of health items. Daarin herken je duidelijk de invloeden van Resident Evil. Orphans hebben één trucje dat aanvankelijk spannend is: ze kunnen samenvoegen met dode soortgenoten en zo sterker terugkomen. Dit dwingt je om zorgvuldig met je resources om te gaan, maar na een paar uur ken je het trucje en wordt het voorspelbaar. Hetzelfde geldt voor de bossfights: de eerste keer zoek je uit hoe je ze verslaat, daarna is het rinse and repeat.
De speelduur is ongeveer dertien uur, wat voor een lineaire horrorervaring best prima is. Toch bekruipt je al snel het gevoel dat je in herhaling valt. De meeste vijanden heb je na vier of vijf uur al gezien, omgevingen wisselen wel maar volgen telkens dezelfde patronen, en verrassingen zijn schaars. Wie hoopt op een tweede playthrough met nieuwe uitdagingen of zijpaden komt bedrogen uit.
Waar Cronos wel echt punten scoort, is in de presentatie. De game ziet er degelijk uit, met gedetailleerde kapotgeschoten steden en vieze, organisch aandoende gangen die je een ongemakkelijk gevoel geven. Maar boven alles is het de audio die uitblinkt. Onheilspellende synthesizerklanken, geluiden van krakend hout, vijanden die plots uit de grond springen — het geluid houdt je constant op scherp. Horror staat of valt met audio, en hier verdient de game een dikke pluim.
Technisch draait de game ook prima. In de reviewperiode zijn er geen crashes of grote bugs voorgekomen. Checkpoints zijn soms wat spaarzaam, maar ook dat past wel bij de survival-horrortraditie: doodgaan is een manier om te leren en het de volgende keer slimmer te doen.
Conclusie
Al met al is Cronos: The New Dawn geen meesterwerk, maar ook geen miskleun. Het is een veilige, solide poging van Bloober Team om zich buiten hun vertrouwde walking sims te wagen. Ze hebben bewezen dat ze sfeer en audio perfect in de vingers hebben, maar qua gameplay blijft het te veel leunen op vertrouwde formules. Voor horrorfans die vooral op zoek zijn naar spanning en sfeer is dit absoluut een aanrader. Voor spelers die vernieuwing willen, is het misschien verstandig te wachten tot de game in de aanbieding komt.
Check de videoreview hier:
