Vorige maand is Shadow Labyrinth uitgebracht. In deze videoreview bespreken Rik en Danny indrukken met de game.
Shadow Labyrinth (2025) is een duistere en meeslepende actie-avonturengame die de klassieke Pac-Man-formule op radicale wijze herinterpreteert. In deze 2D Metroidvania kruip je in de huid van Swordsman No. 8, bijgestaan door een mysterieus wezen genaamd PUCK. Samen navigeer je door een vervallen, labyrintische wereld vol gevaren, geheimen en herinneringen aan een vergeten oorlog. De game combineert snelle actie met strategische verkenning, terwijl het verhaal zich langzaam ontvouwt in een wereld waar technologie en mystiek samenkomen.
Wat Shadow Labyrinth uniek maakt, is hoe het klassieke arcade-DNA wordt verweven met moderne gameplaymechanieken. Geïnspireerd door de Metroidvania-structuur verken je vrij toegankelijke gebieden, ontgrendel je nieuwe vaardigheden en neem je het op tegen vijandige wezens in intense, vaak tactische gevechten. De game biedt een mix van platforming, gevechten en puzzels, met een visuele stijl die doet denken aan een dystopisch stripboek. Het schakelen tussen personages, Swordsman No. 8 en PUCK, zorgt voor dynamische gameplay en verrassende oplossingen tijdens het verkennen.
Hoewel de stijl en toon van Shadow Labyrinth donkerder en serieuzer zijn dan de kleurrijke roots van Pac-Man, blijft de game trouw aan zijn oorsprong via subtiele verwijzingen en nostalgische knipogen. Van retro arcadepanelen tot het ‘verslinden’ van tegenstanders om sterker te worden: ‘elke gameplaylaag voelt als een eerbetoon aan het origineel, maar dan verpakt in een modern jasje’, aldus de ontwikkelaars. Maar pakt dat ook zo uit? Je hoort het in onderstaande videoreview:
Samenvatting van de review
Danny bespreekt dat spelers in de huid kruipen van ‘Swordsman Nr. 8’, een man ‘gemaakt’ om de duistere krachten te verslaan. Spelers ontwaken in een wereld (ook wel ‘MAZE’ genoemd) die zij niet kennen en waarin 7 voorgangers gefaald hebben om hun doel te bereiken. PUCK, een Pac-man achtige zonde (en decfacto dus Pac-man), is je talisman in deze wereld met als enige doel om je te sturen en te begeleiden, te helpen overleven aangezien je als ‘nieuw geborene’ geen enkele kennis van de wereld nog de gevaren hebt.
Shadow Labyrinth komt zowel qua verhaal en de typische metroidvania mechanieken wat traag op gang, laat Danny in bovenstaande videoreview weten. Het verhaal blijft lang vaag en pas na een uur of 6 gaat het tempo iets omhoog en worden je karakter’s mogelijkheden sneller vrijgegeven. De kaart waarin je speelt is gigantisch en de ruimtes uitgestrekt en groots opgezet. De gameplay leunt wat meer op het vechten in vergelijking met de vorige metroidvania die we gerecenseerd hebben, Somber Echoes.
Tansformeren
Een bijzondere ‘upgrade’ die je in de game unlocked is de mogelijkheid om jezelf met behulp van PUCK te transformeren in een reusachtige Mech die tijdelijk onaantastbaar en extra krachtig maakt. Deze Mech-vorm kun je ook gebruiken om verslagen tegenstanders op te eten, of beter gezegd, te absorberen, waarbij je de energie die daarbij vrijkomt kunt gebruiken om de benodigde energie voor je Mech-mode te verzamelen. Dit is een hele fijne feature die zeer van pas komt als je tegen een checkpoint aan zit en bijna door je leven een bent of om zeer potente klappen uit te delen bij boss-battles.
Dan is het natuurlijk de vraag wat de hele Pac-manhaak is in deze game. Tot op heden lijkt Pac-man niet echt veel toegevoegde waarde in het geheel. Echter vind je met gezette tijden delen die bekend moeten voorkomen uit de originele Pac-man games, stukken rails waarlangs je in Pac-man gedaante kan voortbewegen, onderweg goudklompjes kunt happen en omgevingspuzzels kan oplossen. Naarmate de game vordert worden deze relevanter voor de progressie, waar ze in het begin vaker gebruikt worden om power ups te vergaren.
Wereld met verschillende zones
De wereld is opgedeeld in verschillende zones en je kunt vrij bewegen tussen de verschillende delen met behulp van de checkpoints die je onderweg tegenkomt. Daar kun je ook upgrades kopen en nieuwe mogelijkheden toevoegen aan je skill-set. De game is echter wel zeer zuinigjes met checkpoints met hier en daar een soort van half-way checkpoints die je leven maar beperkt hervullen en je niet de mogelijkheid bieden om iets aan je ‘build’ te veranderen. Houd daarbij ook rekening met het feit dat je soms erg ver kan afdwalen van een checkpoint en door de pittige combat soms de halve kaart terug wordt geteleporteerd. Gelukkig kun je onderweg olifantenpaadjes en shortcuts activeren, wat het dan weer makkelijker maakt om terug te keren tot het punt waar je dood bent gegaan. De combat voelt niet heel flitsend aan en is een beetje houterig, al went het wel na een uur of 5 spelen.
De grafische stijl was voor Danny wel even wennen, zo geeft hij in de videoreview aan. De animatie is heel typisch, waarbij karakters zijn opgebouwd uit ledematen die kunnen bewegen, echter de ledematen zelf zijn statische sprites. Een beetje zoals Indonesische Wajang poppenspel. Opzettelijk houterig en je moet er van houden. Alles heeft wel een handgetekend karakter, maar wie hoopt op een Vanillaware achtige kwaliteit komt wellicht wat van een koude kermis thuis. Desondanks zijn sommige bosses en met name de grotere fauna in de wereld juist weer wel met enorm veel detail uitgewerkt en bijzonder creatief.
Conclusie
Al met al zullen spelers ergens tussen de 20 en 30 uur kwijt zijn aan een complete playthrough. En zoals met meer Metroidvania’s komt Shadow Labyrinth moeilijk en langzaam opgang, om je vervolgens wel in te pakken in de combinatie van pittige combat en de constante ervaring van progressie. De ideale Metroidvania mix, dus. Echter laat Shadow Labyrinth the bal (of the puck) een beetje vallen als het neerkomt op productie, waarbij de haast accountantsoftware-achtige userinterface je uit de beleving haalt. Daarnaast is de verdere grafische afwerking, zowel op de voor of in de achtergrond, veelal ‘hit-or-miss’. Ook voelt de Pac-man elementen wat geforceerd aan.
