Review: Project CARS

Project CARS, de racegame die bij elke liefhebber van dit genre het hart verwachtingsvol liet kloppen, is vorige week gestart. Hier mijn beeld van deze game tot nu toe.

Ik ben geen racegame fan. Laten we dat vooral eerst vaststellen. Vaak koop ik ze om ze eigenlijk weer snel of te laten liggen, of te verkopen. The Crew, Forza Horizon, F1, ik heb ze allemaal in bezit (gehad) en allemaal verveelde ze redelijk snel. Forza 5, die ik bij mijn Xbox One cadeau kreeg, is grafisch een snoepje maar door mij snel weer opzij gelegd omdat ik er te weinig variatie in tegenkwam. Nu is er dus Project CARS en de video’s hebben mij wederom verleidt om deze game en dit genre een kans te geven. De game installeert redelijk snel en tot mijn verbazing komt er geen giga update als ik de game wil starten. Dit is wel verfrissend aangezien ik, met mijn internetverbinding, vaak uren zit te wachten totdat de vele GB’s zijn gedownload en ik kan starten met de game.

Instellingen

Ik ben een sucker voor intro’s. Ik kijk ze altijd en kan hiervan genieten. De intro van Project CARS is lekker. Je ziet een snel filmpje waarin je de vele auto’s en verschillende takken van autosport geweldig gemaakt, voorbij ziet scheuren.

Het menu is uitgebreid maar niet altijd duidelijk. Zeker de vele instellingen worden zonder uitleg op je scherm getoond en dat is jammer en geeft ook gelijk een onduidelijkheid. Ik speel met de controller en merk al snel, bij een eerste testritje, dat het sturen voor mij heel lastig is. Maar je kan het één en ander instellen in de gevoeligheid van je controller alleen stuitte ik daarbij op ‘het niet snappen’ wat de vele instellingen precies doen. Steer, break, throttle, Dead Zones en Sensitivities, ik snap best wat ze er mee bedoelen maar wat het nu precies doet als ik een sensitivity op 100 zet of op 0, dat blijft voor mij heel vaag. Dus ik heb ongeveer het eerste anderhalf uur geswitcht van de vrije rit naar de controller instellingen en terug om mijn controller enigszins prettig te laten werken. Ook het switchen naar de settings heeft Project CARS niet handig gedaan. Je moet constant de race stoppen, terug naar het hoofdmenu om vanuit daar weer de settings in te komen en dan die weg weer terug. Het was handiger geweest om vanuit een race direct een settingsscherm te kunnen openen en daarin je controller instellingen aan te passen om daarna direct te zien wat het dan doet. Tijdrovend en lastig om dan de verschillen te zien. Uiteindelijk ervoer ik het rijden met de controller als iets wat zeer lastig onder de knie te krijgen was. Elke kleine beweging met je stick liet je voertuig al van richting veranderen. Het was fijn geweest als dat iets minder gevoelig gezet had kunnen worden maar mij is dat tot op heden niet gelukt. De eerste races heb ik dan ook heel vaak in de restart gezet omdat ik er telkens uit vloog. Aantekening hierbij is wel dat ik mijzelf omschrijf als ‘paniek bestuurder’ die bij de minste stuurfout altijd over-corrigeert en mijn vinger dan een soort Tourette-achtige beweging maakt. Kortom, ik kan gewoon niet met een controller racen als een game zoals deze zo ontzettend gevoelig reageert.

Simulatie

De lastige rij-eigenschappen van Project CARS maakt ook dat je dit eigenlijk geen racegame mag noemen maar dat de term ‘racesimulatie’ beter past. Want dat is het eigenlijk. Geen simpel en arcade-achtige driften zoals in een Horizon. Nee, alles, tenminste als je de wat lastigere instellingen gebruikt, gaat redelijk realistisch. Vanwege mijn problemen met de controller, ben ik maar eens gaan rondkijken voor een stuurwiel. De aanschaf van de Ferrari Spider Steering Wheel is voor mijn beleving van deze game een schot in de roos geweest. Het gebruik van het stuur maakte niet alleen het gevoel van racen echter maar het zorgde ook voor een vrijwel vlekkeloze race zonder enige restart. Dat dit gelijk ook mijn vrije zondagmiddag heeft gekost, neem ik op de koop toe. Ik heb gister namelijk een oude keyboard kruk vakkundig omgebouwd tot een Wheel stand waardoor nu mijn luie stoel is omgetoverd tot bijna (ahum) ‘professionele’ racecabine. En vriend Martin had in een eerder bericht al aangegeven dat dit er wel erg komisch uit moet zien. Een kalende grijze 50-er die achter een stuur aan het racen is. Maar goed, gamers never grow old, toch? Om terug te komen op het simulatie verhaal heb ik een voorbeeld van hoe echt deze game werkt. Waar je bij andere games straffeloos de vangrail kan raken, was mijn eerste race met een prachtige Le Mans racewagen direct een ramp. Ik maakte een stuurfout en raakte de wand met een redelijke snelheid. Daarna was het afgelopen met het verhaal. Mijn wagen wilde niet meer recht rijden en gaf aan dat mijn rechter wielophanging beschadigd was en ik naar de pits toe moest. Dit betekende dus een rustig ritje waarbij ik constant naar links moest sturen om de wagen recht te houden. Project CARS op een realistische setting betekent gewoon, één foutje en de race is gedaan.

Oneindig veel auto’s

Dan de keuze in auto’s en races. Die is ongelofelijk groot en wordt ook elke maand, met het krijgen van een nieuwe gratis auto, groter. Ik ben begonnen met Career en besloot daarin gewoon met het begin te beginnen. In Career kan je namelijk kiezen in welke Tier je wil beginnen. Tier 1 is karts. Het startpunt van bijna elk racetalent. Dus je gaat de kalender in, kiest je eerste race uit en komt in de kwalificatie van een karting race terecht op een Engels circuit. Ik kan niet anders zeggen dan, doen! Ga niet gelijk de grotere machines in maar begin met die kleine kutautootjes die laag over de grond met een soort van grasmaaimachine-motor over een kort circuit razen. Het is echt gaaf. Je ziet bij je tegenstanders de vlammen uit hun uitlaten schieten en het hoog gierend motor-geluid is gewoon subliem.

Hoe meer je wint (en gelukkig kan je daarin wel bij elke race het niveau van je tegenstanders instellen), hoe meer contracten en aanbiedingen je krijgt voor de hogere klassen. Op deze manier ga je alle categorieën langs en maak je gaandeweg kennis met de vele auto’s en circuits die Project CARS heeft. Het vergt wat kennis vergaren. Want ook in de instellingen van de auto’s zelf kan je het één en ander veranderen, de bandenspanning bijvoorbeeld. Dus enige kennis wat een zachtere voorband precies doet, is wel handig. Mocht je alle auto’s willen zien en heb je daar een kwartiertje voor, in dit filmpje worden ze getoond.

Multiplayer

De lancering van Project CARS gaat natuurlijk, zoals bij elke game tegenwoordig, niet vlekkeloos. Het vinden van een online lobby leek (er is nu een patch die dat probleem zou moeten verhelpen) onmogelijk. Uiteindelijk heb ik wel met een groepje Xbox vrienden een aantal online races gedaan. Ook daarin kan je kiezen uit alle categorieën en auto’s die het spel kent. Van een retro touring car zoals de Escort MK 1 tot de prototypes van Le Mans van alle grote merken. Een 24-uurs race die je trouwens in real-time kan spelen als je daar het geduld en uithoudingsvermogen voor hebt. De multiplayer laat nog wat hikken zien en lukt niet altijd direct maar als het lukt, dan is het ook ontzettend cool. Je kan met 16 auto’s tegelijk racen en eigenlijk gaat dat heel vloeiend. Het leuke is dat je hierin ook, met het wisselen van soort auto, het verschil merkt qua racebeleving. Na een race in een redelijk log en rustig rijdende Renault Clio, begonnen we een race waarin de wat klassiekere Formule auto’s te berijden waren. Man, het intrappen van je gaspedaal en het bijna ‘voelen’ van het inslaan van de turbo waarna je het circuit met 290 km per uur onder je door ziet vliegen, is bijna eng te noemen en ik merkte dat ik mijn adem wat hoger voelde gaan zitten. Hieronder zie je een korte impressie van mijn Xbox vriend Yogi B aka Darren waarin hij het Le Mans circuit doorkruist. Zo ziet dat er dus uit op een Xbox One.

Grafisch vind ik het spel goed te noemen. Tijdens de online sessie had de host ingesteld dat het weer tijdens de race zou veranderen. Dit resulteerde in een behoorlijke regenbui tijdens de race en de tip om regenbanden te gaan wisselen en zorgde dat ik snel het ruitenwisser knopje op aan moest zetten. Avondraces, regen, weersomstandigheden, het is allemaal erg goed neergezet en ziet er grafisch goed uit.

Zoals ik dit verhaal begon, ik ben geen diehard racegamer. Integendeel. Ik haak snel af. Maar Project CARS geeft iets waar ik niet snel verveeld door raak. Voor mij een blijvertje. Ik ben nog steeds van plan om het nu nog automatisch schakelen te gaan vervangen door handmatig schakelen en alle settings op ‘echt’ te gaan zetten zodra ik de game een beetje ken. Ik denk dat je dan wel het ultieme, voor een game hoogst mogelijke realisme gevoel gaat krijgen. Als laatste wil ik  jullie onderstaand filmpje even laten zien. Uw schrijver in actie. Hij is gister gemaakt tijdens mijn multiplayer sessie door één van mijn Xbox vrienden die achter mij reed. Ik sta op pole position, nummer 1 en veroorzaak de meest geweldige crash bij eerder genoemde Yogi B. Enjoy!!